Μαρμάγκα

Από μικρά μάς μάθανε πως τα φύλα είναι δύo, ότι η έκφραση φύλου εχει όρια και κανόνες που ορίζουν τις ζωές μας και πως πρέπει να ζούμε συμφωνα με αυτές τις ετεροκανονικές προσταγές.

Σε συνέχεια αυτής της εκπαίδευσης, όποτε εκφράζαμε σεξουαλικότητα που δεν συμβάδιζε με τα ετεροκανονικά πρότυπα, η συμπεριφορά μας χαρακτηριζόταν αυτόματα ως ανώμαλη, προκλητική ή αποτρόπαια και προκειμένου να μας αποδοκιμάσουν λέγαν “φάση είναι και θα περάσει”.

Το δίπολο γυναίκα-άντρας και τα “πρέπει” που ενέχονται σε αυτό, με το “γυναικείο σώμα” να θεωρείται μηχανή αναπαραγωγής, που θα είναι φροντιστική, κι υπάκοη, ενώ ο κοινωνικός ρόλος του άνδρα είναι αυτός του προστάτη της οικογένειας και του έθνους-κράτους, βολεύει πολύ την αναπαραγωγή ενός πολύπλευρου, καταπιεστικού συστήματος.

Μέχρι πρότινος τα σύγχρονα, “πολιτισμένα”, δυτικά κράτη προωθούσαν ένα νεοφιλελεύθερο προοδευτισμό, ώστε να κατευνάσουν τις πιθανές αντιδράσεις από ορισμένα περιθωροποιημένα κομμάτια της κοινωνίας, καθώς και για να διεξάγουν ανενόχλητα πολέμους στην “απολίτιστη ανατολή”, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της γενοκτονίας του Ισραήλ, με την υποστήριξη της Δύσης.

Την ίδια στιγμή, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε οτι η ακροδεξιά αποπειράται να αναρριχηθεί κοινωνικά και πολιτειακά. Αντιδραστικά νομοθετήματα σε ΗΠΑ και Ευρώπη, όπως η απαγόρευση διεξαγωγής pride στην Ουγγαρία με τη χρήση ai για ταυτοποίηση προσώπων που θα θέλαν να πάνε σε αυτό, καθώς και οι επιθέσεις στο δημόσιο χώρο, όπως έγινε πριν λίγες μέρες στον ηλεκτρικό στην Αθήνα, είναι μερικές από τις αναρίθμητες εκφάνσεις του φασισμού σήμερα.

Σε αυτά τα πλαίσια της δημοκρατίας που διατρανεύονται, προσπαθούν να κόψουν από το νήμα της ιστορίας το αίμα που χύθηκε στο Stonewall αλλά και το ότι μέχρι και σήμερα υπάρχει μια διάχυτη τρανσφοβία. Κάθε χρόνο ο μήνας Ιούνης παίρνει τα χαρακτηριστικά γιορτής από το κράτος και τον καπιταλισμό. Γιορτάζει το εμπόριο, η κατανάλωση, η αφομοίωση, η επίπλαστη ελευθερία και ισότητα, όσο νέοι ποινικοί και σωφρονιστικοί κώδικες ψηφίζονται για την καταστολή του περιθωρίου και του αγωνιζόμενου κόσμου. Αυτή η ολοένα αυστηρότερη καθημερινότητα, η υποταγή στην τάξη και ασφάλεια, παρουσιάζεται δήθεν για την προστασία μας από κακοποιητές συντρόφους και συζύγους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις άνδρες σε θέσεις εξουσίας είναι και αυτοί που κακοποιούν σεξουαλικά και εκμεταλλεύονται τις ζωές.

Να βαλουμε αυτόν τον Ιούνη (αλλά και τον υπόλοιπο χρόνο) τα δικά μας χαρακτηριστικά στο δρόμο, σε πάρκα και πλατείες. Να επαναφέρουμε στις μνήμες μας αλλά και στη δράση μας τις νυχτες εξέγερσης του 69′ στο Stonewall. Να διαχύσουμε τον αντρικρατικό, αντιπατριαρχικό και αντικαπιταλιστικό μας λόγο παντού. Αρνούμαστε τους έμφυλους ρόλους που μάς αποδίδουν από μικρά και αρνούμαστε να υποταχθούμε σε αυτό το σύστημα. Θέλουμε δεσμούς αλληλεγγύης με το διπλανό μας, φροντιστικότητας με τη γειτόνισσα. Θέλουμε γκει, τρανς στα διπλανά θρανία, φρικιά κι ανώμαλα στα πάρκα και στις γειτονιές μας. Να δομήσουμε κοινότητες αγώνα και κουιρ δίκτυα αλληλεγγύης μέχρι το ολικό γκρέμισμα κράτους και πατριαρχίας.

Η ελευθερία κατακτιέται μόνο μέσα από αγώνες.

Είμαστε πολλά δεν κάνουμε ησυχία το κράτος θα το κάψουμε και την πατριαρχία

ΓΚΕΥ ΤΡΑΝΣ ΛΕΣΒΙΕΣ ΙΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Queer ανοιχτή συνέλευση με αφορμή το pride την Τρίτη 06/05 στις 19:00 στη ΣΘΕ

Τον περασμένο Νοέμβρη ο σύντροφος Κ.Κ. συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται για τον εμπρησμό οχήματος της τροχαίας, που είχε γίνει περίπου ένα μήνα πριν τη συλληψή του, στο Μεσολόγγι. Η στοχοποίηση του ήρθε με αφορμή ένα σχετικό βίντεο, όπου παρουσιάζεται ένας σωματότυπος κοντινός στον δικό του, και το γεγονός ότι είχε στην κατοχή του βιβλία αναρχικού-πολιτικού περιεχομένου. Με κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα αποφασίστηκε η προφυλάκιση του από τα δικαστήρια του Μεσολογγίου μερικές μέρες αργότερα. Έτσι, μπάτσοι σε συνεργασία με τους δικαστές, στέλνουν τον Κ. στις φυλακές ανηλίκων Κασσαβέτειας και για άλλη μία φορά ξεδιπλώνεται το τρομοκρατικό σοου. Εκεί παραμένει προφυλακισμένος για 6 μήνες εώς και σήμερα, παρά την έλλειψη στοιχείων ότι ήταν στη δράση.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι(και ευρύτερα οι φυλακισμένοι) βάλλονται, και με το παραπάνω, από το πλαίσιο καταπιέσων που συνεχώς επιβαρύνουν τις ζωές μας. Οι συνθηκες διαβιωσης εντος των φυλακών είναι απαπανθρωποιητικές και βασανιστικές. Η στέρηση βασικών αναγκών των κρατουμένων αποδεικνύει πόσο αναλώσιμοι θεωρούνται για το κράτος, ενώ η αντιμετώπιση τους επιδεινώνεται ανάλογα με την ταξική και κοινωνική τους προέλευση. Γνωρίζουμε οτι οι ελληνικές φυλακές ειναι στην πλειονότητα τους γεμάτες απο μετανάστες,ρομνί, μικροπαραβατικούς και φτωχοποιημένο κόσμο. Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη κι αναγκαία, ως πολιτικά υποκείμενα που αντιτάσσονται στο σωφρονιστικό σύστημα, κι οφείλουμε να τη δείχνουμε έμπρακτα καλύπτοντας τις ανάγκες των κρατουμένων που αφορούν την ηθική κι υλική τους στήριξη. Στο πλαίσιο αυτό, σε διάφορες πόλεις πανελλαδικά, πραγματοποίηθηκαν κινήσεις αλληλεγγύης για τον Κ.Κ., όπως συγκεντρώσεις, πορείες, αφισοκολλήσεις, πανό και γκράφιτι.  
Στη Θεσσαλονίκη, για τον ίδιο λόγο, 2 συντρόφια στις 15/11 συλλαμβάνονται καθώς έγραφαν συνθήματα αλληλεγγύης στον σύντροφο, από ΟΠΚίτες που κάναν περιπολίες στις περιοχές του κέντρου. Μετά από πολύωρη αναμονή, τους απαγγέλονται οι κατηγορίες της απείθειας και της φθοράς. Στην προκειμένη περίπτωση γίνεται φάνερο πως ακόμα και οι απλές πράξεις αλληλεγγύης ποινικοποιούνται καθώς και πόσο επικίνδυνο είναι το αίτημα για περισσότερη επιτήρηση/εμπλοκή της αστυνομίας στις ζωές μας. Γίνεται ξεκάθαρο πως η αναβάθμιση των ποινών δεν λειτουργεί βοηθητικά για το σύνολο της κοινωνίας, όπως αναπαράγουν κάποιοι καλοθελητές της εξουσίας, αλλά επιφέρει την περαιτέρω καταστολή των κοινωνικών αγώνων. Να βαλουμε αναχώματα στην καταδυνάστευσή μας απο το κράτος, μέχρι να πάρουμε πίσω τις ζωές μας.Να μη δεχόμαστε ως όρο ζωής τη φυλακή.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΔΥΟ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΗΣ 15/11/24

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Κ.Κ.

 -Η δίκη αποφυλάκισής του θα πραγματοποιηθεί στα δικαστηρια Μεσολογγιου στις 2/5 στις 9:00-

Από το Σικάγο του 1886, στην Θεσσαλονίκη του 1936, μέχρι την πρόσφατη απεργία στη Μαλαματίνα, τους πολυεθνικούς αγώνες στις Teleperformance, efood και wolt, το νήμα της ιστορίας διαπερνάται και αναδεικνύει ότι οι ζωές μας διεκδικούνται και κατακτώνται με άμεσους και αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες. Παρά τους αμέτρητους αγώνες που έχουν δοθεί ανά τα χρόνια, κράτος και αφεντικά, συνεχίζουν ακατάπαυστα να επιτίθονται στην εργατική τάξη, δημιουργώντας «οικονομικές κρίσεις», εκφυλίζοντας το εργαλείο της απεργίας, απειλώντας όσο κόσμο παλεύει μέσω αυτών, υπερψηφίζοντας νόμους που καταλήγουν να μας βγάζουν από τα σπίτια μας, ιδιωτικοποιώντας ζωτικά αγαθά (όπως το ρεύμα και η παροχή υγείας) και κηρύσσοντας πολέμους εντός και εκτός συνόρων.

Παράλληλα, το κράτος πρόνοιας εμφανίζεται ως σωτήρας που με επιδόματα και μαγικά κουπόνια «επιστρέφει» στο απειροελάχιστο αυτά που μας κλέβει καθημερινά, την ίδια στιγμή που υπερκοστολογεί τις υπάρξεις μας. Χαρακτηριστικά αυτής της καθημερινής υπερκοστολόγησης είναι τα δυσβάσταχτα νοίκια, οι εξωφρενικοί λογαριασμοί, μέχρι τα πανάκριβα σούπερ μάρκετ. Ταυτόχρονα, δεν είναι λίγες οι φορές που κόσμος ο οποίος αδυνατεί να αποπληρώσει τα δάνεια κατοικίας, μπαίνει στο στόχαστρο επίδοξων funds, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο πλειστηριασμών και βίαιων εξώσεων από τα σπίτια του παρουσία δικαστικών επιμελητών και μπάτσων. Κάπως έτσι η ζωή μετατρέπεται σε επιβίωση.

Γίνεται ξεκάθαρο πως για την καπιταλιστική μηχανή το κέρδος είναι η κύρια μονάδα μέτρησης των ανθρώπινων ζωών. Η εκμετάλλευσή μας ως μηχανές παραγωγής ή παροχής υπηρεσιών είναι αυτό που ονομάζεται «εργασία», στο πλαίσιο της οποίας ερχόμαστε αντιμέτωπες με την αδηφαγία κράτους και αφεντικών. Οι επισφαλείς συνθήκες εργασίας, τα ελαστικά ωράρια, οι χαμηλοί μισθοί, οι εκδικητικές απολύσεις, η αδήλωτη/μαύρη εργασία με αποκορύφωμα όλων αυτών τις εργοδοτικές δολοφονίες, αποτελούν μια κανονικοποιημένη καθημερινότητα. Μόλις πριν λίγες μέρες γνωστοποιήθηκε άλλο ένα «εργατικό ατύχημα» στον “τουριστικό παράδεισο” της Σαντορίνης, όπου μια καθαρίστρια μετανάστρια σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας, με ένα κρεβάτι να την καταπλακώνει.

Αυτή η πλήρης υποτίμηση των ζωών μας αποδείχθηκε με τον πιο απτό τρόπο και με το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών. Η επικίνδυνη συνθήκη του σιδηροδρόμου (για επιβάτες και εργαζομένους) ήταν γνωστή σε κάθε κυβέρνηση• διαχρονική υποστελέχωση, υπερεργασία και ανύπαρκτα συστήματα ασφαλείας. Για δεκαετίες οι εργαζόμενοι προσπαθώντας να αναδείξουν την κατάσταση αυτή και ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας έστελναν υπομνήματα, προειδοποιούσαν και έκαναν απεργίες, οι οποίες κηρύσσονταν παράνομες και οι ίδιοι συκοφάντες. Όλο αυτό συνοδεύτηκε με σωρεία προσπαθειών δυσφήμισης των δολοφονημένων των Τεμπών από πλευράς των ΜΜΕ, με μειωτικές επιθέσεις στις προσωπικότητες των κοντινών τους προσώπων από κυβερνητικά στελέχη, και φυσικά με την ανάδειξη ενός εσωτερικού εχθρού που δεν είναι άλλος από τον κόσμο που τις προηγούμενες βδομάδες βρισκόταν στον δρόμο ενάντια στους υπεύθυνους αυτής της μαζικής δολοφονίας.

Όλα αυτά έρχονται να αναβαθμιστούν όταν πρόκειται για εργάτες/τριες από φτωχοποιημένα στρώματα και περιθωριοποιημένες ομάδες. Τα αφεντικά, άπληστα όπως είναι, αρπάζουν την ευκαιρία της επιτακτικής ανάγκης των ατόμων για δουλειά και επιβίωση, θεωρούν ότι τα σώματά τους τους ανήκουν και εκμεταλλεύονται κάθε σπιθαμή τους. Η εργασία κοινωνικών ομάδων όπως οι μετανάστριες χαρακτηρίζεται από συνθήκες σύγχρονης δουλείας. Σε μεγάλο βαθμό απασχολούνται σε υποβαθμισμένες μορφές εργασίας όπως η αγροτική ή αυτή της φροντίδας που λόγω των δεδομένων που ισχύουν σε αυτούς τους κλάδους και της μεταναστευτικής ταυτότητάς τους, η υπερεκμετάλλευσή τους αποτελεί νόρμα. Πρόσφατα, στη Νέα Μανωλάδα αποκαλύφθηκε πως 8 μετανάστες εργάζονταν εξαναγκαστικά στα χωράφια του κάμπου. Η είδηση αυτή επαναφέρει στη μνήμη τα γεγονότα του 2013 στα φραουλοχώραφα της ευρύτερης περιοχής με τους μετανάστες που αντιμετωπίστηκαν με πυροβολισμούς καθώς διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους.

Μια έκφανση, όχι και τόσο αναγνωρισμένη, της απλήρωτης εργασίας είναι και η οικιακή. Διαχρονικά, η οικιακή εργασία, άλλοτε πληρωμένη (οικιακές βοηθοί, babysitters), κατά κόρον όμως απλήρωτη (νοικοκυρά), αποτελεί μια αόρατη και κατά βάση «γυναικεία εργασία», απαραίτητη για τη συντήρηση και αναπαραγωγή του άνδρα-εργάτη, γεγονός ζωτικής σημασίας για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Ταυτόχρονα, η αναπαραγωγική αυτή δραστηριότητα υποτιμάται και δεν αναγνωρίζεται, με στόχο τη μείωση του κόστους του εργατικού δυναμικού. Το κεφάλαιο μέσω της πατριαρχικής του εκπροσώπησης έχει την πολυτέλεια να μην πληρώνει την οικιακή εργασία, η οποία, πέρα από επιβαλλόμενη ως υποχρέωση, παρουσιάζεται και ως κάποιο φυσικό χαρακτηριστικό των θυληκοτήτων, ως επιθυμία και ανάγκη που πηγάζει από τη «γυναικεία φύση». Έτσι, η γυναίκα (μητέρα-σύζυγος) επιφορτίζεται με το βάρος της φροντίδας ολόκληρου του νοικοκυριού, του συζύγου/συντρόφου, των παιδιών, των ηλικιωμένων μελών της οικογένειας. Τις τελευταίες δεκαετίες παρόλες τις διεκδικήσεις φεμινιστικών κινημάτων για την χειραφέτηση και την ένταξη των θηλυκότητων στην παραγωγική γραμμή της εργασίας, ώστε να είναι αυτοσυντηρούμενες, παρατηρούμε ότι ακόμα και σήμερα είναι εμφανής ο έμφυλος καταμερισμός εργασιών στη δουλειά και το σπίτι. Όσες/α κοινωνικοποιούνται ως γυναίκες, στην πραγματικότητα εξακολουθούν να θεωρούνται άτυπα υπεύθυνες/α για τις οικιακές δουλειές και για τη φροντίδα της οικογένειας, ανεξάρτητα από το πόσο απαιτητική μπορεί να ειναι η μισθωτή δουλειά, δεχόμενες/α έτσι μια διπλή καταπίεση.

Ακόμα όμως και στα πλαίσια της αναγνωρισμένης, μισθωτής εργασίας ερχόμαστε αντιμέτωπα με άλλες εκφάνσεις της πατριαρχικής καταπίεσης. Στην εξουσιαστική-εκμεταλλευτική σχέση αφεντικού-εργάτριας έρχονται να προστεθούν οι κάθε είδους παρενοχλήσεις στον χώρο εργασίας και η διαρκής υποτίμηση είτε από το αφεντικό είτε από συναδέλφους και πελάτες, οι απολύσεις λόγω εγκυμοσύνης ή οι δυσκολίες πρόσληψης λόγω πιθανής μητρότητας. Επίσης δυσφορία μας προκαλούν τα στερεότυπα σχετικά με τη “φύση” της δουλειάς που καλούνται να αναλαμβάνουν οι θηλυκότητες, στηριζόμενα στο δίπολο αντρικές/γυναικείες εργασίες (που η διάκριση έγκειται ξανά στο δίπολο χειρωνακτικότητα/φροντιστικότητα). Αυτά είναι κάποια από τα παραδείγματα που δείχνουν πόσο ριζωμένη είναι η πατριαρχία στις συνειδήσεις μας και κατά πόσο εγκλωβισμένες είμαστε σε πατριαρχικές επιβολές ακόμα και σήμερα, που κυριαρχεί το κατά ψευδαίσθηση χειραφετικό μοντέλο της σύγχρονης μητέρας-καριερίστριας.

Για εμάς η πρωτομαγιά έρχεται να αναδείξει όλους τους εργατικούς αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό και το σύστημα που τον θρέφει, αλλά και να μας υπενθυμίσει ότι αγωνιζόμαστε για την καταστροφή της σύγχρονης δουλείας, της μισθωτής σκλαβιάς. Γιατί ο καπιταλισμός γεννά την αλλοτρίωση, τον ατομικισμό, την ιδιώτευση και τη μιζέρια. Δε θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε. Να γίνουμε η κρίση κράτους, αφεντικών και ετεροκανονικών οικογενειών που γεννάν άντρες λεβέντες και περήφανους πατριώτες.

Με αδιαμεσολάβητους αντικρατικούς, αντικαπιταλιστικούς, αντιπατριαρχικούς αγώνες. Να κοιτάξουμε τα συμφέροντα της τάξης μας, να οργανωθούμε και να δομήσουμε πολυεθνικές φεμινιστικές κοινότητες αγώνα, σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς και σχέσεις αλληλεγγύης που θα ‘ναι ανάχωμα στην αδηφάγα καπιταλιστική μηχανή. Να κάνουμε τους αγώνες μας και τις απεργίες επικίνδυνες ξανά.

ΔΟΥΛΕΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΓΙΑ 400€, ΔΕ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

ΟΥΤΕ 1€ ΔΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙΣ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ, ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Όλες/α/οι Πρωτομαγιά στους δρόμους

Καμάρα 10:30

Ο Πέτρος Λεύκοβιτς είναι βιαστής…

Ο Λεύκοβιτς, επιφανής πολίτης των Ιωαννίνων, με διασυνδέσεις με το κυβερνών κόμμα, καταγγέλθηκε από την κόρη του Έλενα για τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό της από τα 11 της χρόνια. Το 2018 καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 18 χρόνια φυλάκισης με αναστολή, μέχρι να ολοκληρωθεί η δίκη σε δεύτερο βαθμό. Το εν λόγω σκουπίδι και διαμάντι του εξουσιαστικού συτήματος,το 2014 ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με τον τωρινό αναπληρωτή υπουργό οικονομικών Θεόδωρο Σκυλάκη, έχει υπάρξει μεγαλοστέλεχος της Coca Cola, του ομίλου Γερμανός και της Samsung. Τον βιαστή συγκάλυψαν η μητέρα του και ο αδερφός του Στέλιος Λεύκοβιτς (πρώην υποψήφιος της ΝΔ στα Γιάννενα και νυν συνεργάτης του βουλευτή της ΝΔ Δημήτρη Αβραμόπουλου), ρίχνοντας την ευθύνη στην επιζώσα, κατηγορώντας την πως το κάνει από ΄καπρίτσιο΄ και για χρήματα. Ένα κλασσικό αφήγημα όσων ξεπλένουν βιαστές ή είναι και οι ίδιοι, ώστε να εκφοβίσουν τις επιζώσες και να τις εμποδίσουν να μιλήσουν για το βίωμά τους.

Λίγα λόγια για την οικογένεια… 

Αυτό το κρατικό-καπιταλιστικό-πατριαρχικό σύστημα, καταπίεσης και εκμετάλλευσης, λειτουργεί και διαιωνίζεται μέσα και από τις παραδοσιακές πυρηνικές οικογένειες. Και όλο αυτό το σύμπλεγμα εξουσιών έρχεται να προσκρούσει πάνω στα κεφάλια μας… Η καθημερινότητα στο σπίτι κυλάει σύμφωνα με την ιεραρχική δόμηση της οικογένειας. Πάνω από όλα και από όλες βρίσκεται ο πατέρας, με το λόγο του να προωθείται ως αρχή για τα υπόλοιπα μέλη. Επιβάλλεται η υποταγή στους κανόνες του κυρίαρχου αρσενικού, καθώς όποιο αποκλίνει από αυτούς, θα αντιμετωπίζει τη βία αυτού (και όποιου άλλου μέλους έχει γίνει καταπιεστικό καθ’ ομοίωσή του). Ο φόβος διαχέεται σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής, και η σιωπή πλανάται μετά τις βιαιοπραγίες του. Η μητέρα, σκιά του πατέρα, έχει ένα ρόλο, αυτόν της μητρότητας, όπως καθορίζεται από την πατριαρχία, της φροντίδας δηλαδή της οικίας και όσων διαμένουν σε αυτήν. Και το νήμα του ιερού θεσμού της οικογένειάς ξετυλίγεται… Τα παιδιά, ειδικά σε μικρές ηλικίες βρίσκονται στον πάτο της. Δεν θεωρούνται άνθρωποι, όπως οι υπόλοιποι, και έτσι τα θέλω τους και οι εμπειρίες τους δεν εισακούγονται και παραμερίζονται, ενώ δεν τα αφήνουν να υπερασπιστούν τα εαυτά τους. 
Το τέρας μεγαλώνει και θρέφεται από τον πυρήνα, την δυναμική των σχέσεων και των έμφυλων ρόλων. Σε περιπτώσεις ενδοικογονειακής-πατριαρχικής βίας βλέπουμε η οικογένεια αντί να λειτουργήσει προστατευτικά και ενδυναμωτικά προς τα μέλη που δέχονται τη βία, λειτουργεί με αντίθετο τρόπο, προστατεύοντας τον κακοποιητή, είτε γιατί φοβούνται ΄τί θα πει ο κόσμος΄, είτε για να μην αμφισβητήσουν τον κακοποιητή και έχοντα την εξουσία. Ο λόγος, λοιπόν, από τον σύζυγο ή τον πατέρα πάνω στις ζωές και τα σώματά μας είναι δεδομένος σε αυτές τις συνθήκες, καθώς τα θεμέλια της οικογένειας είναι σαθρά.

Δικαιοσύνη…

Δεν έχουμε αυταπάτες για το πώς λειτουργεί η αστική δικαιοσύνη για τις επιζώσες. Επανατραυματισμός και αμφισβήτηση είναι η ατζέντα που διαφυλάσσουν εισαγγελείς και δικαστές για όσες βρίσκονται στις αίθουσες δικαστηρίων. Ο ρόλος της ελληνικής δικαιοσύνης είναι να εξασφαλίζει τη συγκρότηση της εξουσιαστικής δομής της κοινωνίας. Αναστέλλει την ποινή σε έναν βιαστή όπως τον Λεύκοβιτς, που κακοποιούσε σεξουαλικά επί χρόνια την κόρη του, επειδή “δεν τον θεωρεί επικίνδυνο να το ξανακάνει”, καθώς είναι Έλληνας, αστός, καλός πολίτης. Καταδικάζει, με μεγάλες και εξοντωτικές ποινές, αγωνίστ(ρι)ες και ειδικά, σε περιπτώσεις που δεν δηλώσουν μετάνοια, δεν τους αποφυλακίζει, παραδειγματικά. Ακόμη, σε περιπτώσεις όπου οι επιζώσες έμφυλης βίας αντεπιτίθενται στους κακοποιητές τους, η απομόνωσή τους, στα κελιά της δημοκρατίας, είναι η πιθανότερη κατάληξή τους. Στις ελληνικές φυλακές, στο μεγαλύτερο ποσοστό, βρίσκονται όσα περισσεύουν από την καπιταλιστική μηχανή, ρομά, μετανάστριες και περιθωριοποιήμενα από τον εθνικό κορμό για μικροεγκλήματα (κατά τον ποινικό κώδικα). Γνωρίζουμε, λοιπόν, και δεν περιμένουμε από κανένα δικαστήριο να μας δικαιώσει.

Καμία μόνη / Κανένα μόνο.

Και κάπου εδώ βρισκόμαστε κι εμείς. Και κάπου βρήκαμε το ένα την άλλη. Σ΄αυτούς τους δρόμους, σ΄αυτή την κοινωνία, θέλουμε να χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης, δημιουργώντας ένα πλέγμα ενδυναμωτικό, διαδρομές και χώρους για να βρισκόμαστε συλλογικά μαζί απέναντι στην έμφυλη βία• Μέχρι οι κακοποιήτες και οι καταπιεστές μας να μην έχουν θέση πουθενά, μέχρι να πάρουμε τις ζωές μας και τα σώματά μας στα χέρια μας.
Κανένα μόνο απέναντι στην έμφυλη βία, καμία μόνη εκεί που αυτή η βία γεννιέται, αναπαράγεται και συγκαλύπτεται• στην οικογένεια, στο δρόμο, στη δουλειά, στις δικαστικές αίθουσες ό,τι έχουμε είναι η μία το άλλο(!)
Φωτιά σε κράτος και πατριαρχία

ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ Η ΠΑΤΡΙΣ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΔΡΑΚΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΤΕΡΑΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ.

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΦΙΑ ΙΔΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ. ΒΙΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑ

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΓΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ. ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΕΙΤΕ ΦΟΡΑΕΙ ΣΤΟΛΗ.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον δικαστικό αγώνα της επιζώσας Τετάρτη 30/04 9:00 στα δικαστήρια Ιωαννίνων, όπου συνεχίζεται το εφετείο.

Ο Πέτρος Λεύκοβιτς είναι βιαστής…

Ο Λεύκοβιτς, επιφανής πολίτης των Ιωαννίνων, με διασυνδέσεις με το κυβερνών κόμμα, καταγγέλθηκε από την κόρη του Έλενα για τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό της από τα 11 της χρόνια. Το 2018 καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 18 χρόνια φυλάκισης με αναστολή, μέχρι να ολοκληρωθεί η δίκη σε δεύτερο βαθμό. Το εν λόγω σκουπίδι και διαμάντι του εξουσιαστικού συτήματος,το 2014 ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με τον τωρινό αναπληρωτή υπουργό οικονομικών Θεόδωρο Σκυλάκη, έχει υπάρξει μεγαλοστέλεχος της Coca Cola, του ομίλου Γερμανός και της Samsung. Τον βιαστή συγκάλυψαν η μητέρα του και ο αδερφός του Στέλιος Λεύκοβιτς (πρώην υποψήφιος της ΝΔ στα Γιάννενα και νυν συνεργάτης του βουλευτή της ΝΔ Δημήτρη Αβραμόπουλου), ρίχνοντας την ευθύνη στην επιζώσα, κατηγορώντας την πως το κάνει από ΄καπρίτσιο΄ και για χρήματα. Ένα κλασσικό αφήγημα όσων ξεπλένουν βιαστές ή είναι και οι ίδιοι, ώστε να εκφοβίσουν τις επιζώσες και να τις εμποδίσουν να μιλήσουν για το βίωμά τους.

Λίγα λόγια για την οικογένεια… 

Αυτό το κρατικό-καπιταλιστικό-πατριαρχικό σύστημα, καταπίεσης και εκμετάλλευσης, λειτουργεί και διαιωνίζεται μέσα και από τις παραδοσιακές πυρηνικές οικογένειες. Και όλο αυτό το σύμπλεγμα εξουσιών έρχεται να προσκρούσει πάνω στα κεφάλια μας… Η καθημερινότητα στο σπίτι κυλάει σύμφωνα με την ιεραρχική δόμηση της οικογένειας. Πάνω από όλα και από όλες βρίσκεται ο πατέρας, με το λόγο του να προωθείται ως αρχή για τα υπόλοιπα μέλη. Επιβάλλεται η υποταγή στους κανόνες του κυρίαρχου αρσενικού, καθώς όποιο αποκλίνει από αυτούς, θα αντιμετωπίζει τη βία αυτού (και όποιου άλλου μέλους έχει γίνει καταπιεστικό καθ’ ομοίωσή του). Ο φόβος διαχέεται σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής, και η σιωπή πλανάται μετά τις βιαιοπραγίες του. Η μητέρα, σκιά του πατέρα, έχει ένα ρόλο, αυτόν της μητρότητας, όπως καθορίζεται από την πατριαρχία, της φροντίδας δηλαδή της οικίας και όσων διαμένουν σε αυτήν. Και το νήμα του ιερού θεσμού της οικογένειάς ξετυλίγεται… Τα παιδιά, ειδικά σε μικρές ηλικίες βρίσκονται στον πάτο της. Δεν θεωρούνται άνθρωποι, όπως οι υπόλοιποι, και έτσι τα θέλω τους και οι εμπειρίες τους δεν εισακούγονται και παραμερίζονται, ενώ δεν τα αφήνουν να υπερασπιστούν τα εαυτά τους. 
Το τέρας μεγαλώνει και θρέφεται από τον πυρήνα, την δυναμική των σχέσεων και των έμφυλων ρόλων. Σε περιπτώσεις ενδοικογονειακής-πατριαρχικής βίας βλέπουμε η οικογένεια αντί να λειτουργήσει προστατευτικά και ενδυναμωτικά προς τα μέλη που δέχονται τη βία, λειτουργεί με αντίθετο τρόπο, προστατεύοντας τον κακοποιητή, είτε γιατί φοβούνται ΄τί θα πει ο κόσμος΄, είτε για να μην αμφισβητήσουν τον κακοποιητή και έχοντα την εξουσία. Ο λόγος, λοιπόν, από τον σύζυγο ή τον πατέρα πάνω στις ζωές και τα σώματά μας είναι δεδομένος σε αυτές τις συνθήκες, καθώς τα θεμέλια της οικογένειας είναι σαθρά.

Δικαιοσύνη…

Δεν έχουμε αυταπάτες για το πώς λειτουργεί η αστική δικαιοσύνη για τις επιζώσες. Επανατραυματισμός και αμφισβήτηση είναι η ατζέντα που διαφυλάσσουν εισαγγελείς και δικαστές για όσες βρίσκονται στις αίθουσες δικαστηρίων. Ο ρόλος της ελληνικής δικαιοσύνης είναι να εξασφαλίζει τη συγκρότηση της εξουσιαστικής δομής της κοινωνίας. Αναστέλλει την ποινή σε έναν βιαστή όπως τον Λεύκοβιτς, που κακοποιούσε σεξουαλικά επί χρόνια την κόρη του, επειδή “δεν τον θεωρεί επικίνδυνο να το ξανακάνει”, καθώς είναι Έλληνας, αστός, καλός πολίτης. Καταδικάζει, με μεγάλες και εξοντωτικές ποινές, αγωνίστ(ρι)ες και ειδικά, σε περιπτώσεις που δεν δηλώσουν μετάνοια, δεν τους αποφυλακίζει, παραδειγματικά. Ακόμη, σε περιπτώσεις όπου οι επιζώσες έμφυλης βίας αντεπιτίθενται στους κακοποιητές τους, η απομόνωσή τους, στα κελιά της δημοκρατίας, είναι η πιθανότερη κατάληξή τους. Στις ελληνικές φυλακές, στο μεγαλύτερο ποσοστό, βρίσκονται όσα περισσεύουν από την καπιταλιστική μηχανή, ρομά, μετανάστριες και περιθωριοποιήμενα από τον εθνικό κορμό για μικροεγκλήματα (κατά τον ποινικό κώδικα). Γνωρίζουμε, λοιπόν, και δεν περιμένουμε από κανένα δικαστήριο να μας δικαιώσει.

Καμία μόνη / Κανένα μόνο.

Και κάπου εδώ βρισκόμαστε κι εμείς. Και κάπου βρήκαμε το ένα την άλλη. Σ΄αυτούς τους δρόμους, σ΄αυτή την κοινωνία, θέλουμε να χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης, δημιουργώντας ένα πλέγμα ενδυναμωτικό, διαδρομές και χώρους για να βρισκόμαστε συλλογικά μαζί απέναντι στην έμφυλη βία• Μέχρι οι κακοποιήτες και οι καταπιεστές μας να μην έχουν θέση πουθενά, μέχρι να πάρουμε τις ζωές μας και τα σώματά μας στα χέρια μας.
Κανένα μόνο απέναντι στην έμφυλη βία, καμία μόνη εκεί που αυτή η βία γεννιέται, αναπαράγεται και συγκαλύπτεται• στην οικογένεια, στο δρόμο, στη δουλειά, στις δικαστικές αίθουσες ό,τι έχουμε είναι η μία το άλλο(!)

Φωτιά σε κράτος και πατριαρχία

ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ Η ΠΑΤΡΙΣ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΔΡΑΚΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΤΕΡΑΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ.

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΦΙΑ ΙΔΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ. ΒΙΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑ

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΓΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ. ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΕΙΤΕ ΦΟΡΑΕΙ ΣΤΟΛΗ.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον δικαστικό αγώνα της επιζώσας Πέμπτη 10/04 09:00 στα Δικαστήρια Ιωαννίνων

Η οργή για τη κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη, μετά από δύο χρόνια, δεν σβήνει αλλά μεγαλώνει και αυτό επιβεβαιώθηκε στις 26/1, αλλά και στις 28/2 με την πρωτόγνωρα μαζική συμμετοχή σε απεργιακή πορεία. Πολύς κόσμος κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος αμφισβήτησε το εδραιωμένο και το γνώριμο. Έγινε ξεκάθαρο στην κάθε μία ότι οι ζωές μας και τα σώματά μας δεν έχουν καμιά απολύτως αξία για το κεφάλαιο και την εξουσία, παρά μόνο ως μηχανές παραγωγής και κέρδους.
Η συνθήκη του σιδηροδρόμου ήταν γνωστή σε κάθε κυβέρνηση που πέρασε και δεν άφησε τίποτα στο πέρασμά της. Προσωπικό 50% κάτω του απαιτούμενου, να υποχρεώνονται να δουλεύουν διπλές βάρδιες, ενώ κανένα σύστημα ασφαλείας δεν λειτούργησε ποτέ, αφού δεν ολοκληρώθηκε η εγκατάστασή του από τους κρατικούς μηχανισμούς. Παράλληλα, γινόταν καταγγελίες για μεταφορά παράνομων φορτίων μέσω αδήλωτων βαγονιών και “μαύρων” δρομολογίων. Για δεκαετίες οι εργαζόμενοι προσπαθώντας να αναδείξουν αυτή τη κατάσταση και, ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας προειδοποιούσαν και έκαναν απεργίες. Ο ΟΣΕ δεν έδινε σημασία, ενώ τα αστικά δικαστήρια κήρυτταν τις απεργίες τους παράνομες. 
Εξάλλου, για την καπιταλιστική μηχανή το κέρδος είναι η μονάδα μέτρησης των ανθρώπινων ζωών. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη η απεργία πρέπει να είναι εργαλείο στα χέρια των εργατών για να ασκούν πίεση προς τους εργοδότες τους. Μέσω αυτής, συσπειρώνονται οι ταξικοί αγώνες και παγώνουν έστω και για λίγο τα κέρδη του κεφαλαίου. Από τους χαμηλούς μισθούς και τη μαύρη εργασία, μέχρι τα καθημερινά εργατικά ατυχήματα, το κεφάλαιο ρέει πανω στα σώματα μας. Θεωρούμε αναγκαίο μια απεργία να συνδέεται με όλα τα απότοκα του καπιταλισμού που υποτιμούν τις ζωές μας. Σε αυτό το πλαίσιο δε μπορεί να μη συμπεριληφθεί κι η μαζική δολοφονία των Τεμπών που αποτελεί ταυτόχρονα και πολύνεκρο εργατικό ατύχημα. 
Η επιβάρυνση της καθημερινότητάς μας μέσα από τη φτωχοποίηση, το προνόμιο της εκπαίδευσης για τους εκλεκτούς που μπορούν να την πληρώσουν (ιδιωτικές σχολές, ωνάσεια), την αυστηροποιήση των νόμων και της καταστολής, δημιουργεί ένα πλέγμα αγανάκτησης και θυμού. Στο αφήγημα ότι πενθούμε βουβά στο όνομα της εθνικής ενότητας απέναντι στην ΄τραγωδία΄, διακρίνουμε την προσπάθεια των κυρίαρχων μηχανισμών να αποκρύψουν την ταξική διάσταση του εγκλήματος, να μας πουν πως “όλοι οι Έλληνες είμαστε στην ίδια πλευρά”, δίχως να υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι, για να κατευνάσουν την αναδυόμενη οργή και να την αποπροσανατολίσουν.
Από τα Τέμπη, την Πύλο, την Παλαιστίνη, τις γυναικοκτονίες, τα πογκρόμ κατά των ρομά, ζούμε σε ένα κράτος επικίνδυνο και δολοφονικό. Είναι το ίδιο σύστημα που αφήνει ελεύθερους μπάτσους-βιαστές (Μπουγιούκος), επιφανείς επιχειρηματίες και πλούσιους βιαστές (Λεύκοβιτς, Λιγνάδης) και φυλακίζει με μακροχρόνιες και εξοντωτικές ποινές πολιτικούς κρατούμενους και κόσμο του αγώνα. Καμία εμπιστοσύνη δεν έχουμε, λοιπόν, στη δικαιοσύνη και κανέναν δικαστή δεν περιμένουμε να κρίνει ένοχο το χέρι που τον ταΐζει. Ξέρουμε ποιοί έχουν τις πολιτικές ευθύνες και αυτοί δεν είναι άλλοι από το ίδιο το ελληνικό κράτος και το κεφάλαιο.
Η μόνη δικαιοσύνη για εμάς είναι αυτή που αποτυπώνεται στους δρόμους και στον αγώνα του καταπιεσμένου κόσμου ενάντια σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Δεν δεχόμαστε το κράτος να ορίζει πώς θα αγωνιστούμε θέτοντας τα όρια που μπορούμε να κινούμαστε, ώστε να μην γίνουμε επικίνδυνα για αυτό. Επιλέγουμε τον αγώνα με όλα τα μέσα και υπερασπιζόμαστε τις συλλογικές αντιστάσεις και την αντιβία, πάντα απέναντι σ’ αυτούς που εξαθλιώνουν τις ζωές μας. Ο θάνατος δεν συνηθίζεται ποτέ… 

“Σ’ αυτή τη πλατεία Σ’ αυτούς τους δρόμους  Στη χώρα αυτή σ’ όλο τον κόσμο  Η γενιά μας είναι μία. Αυτή που πολεμάει για να νικήσει”

ΤΕΜΠΗ ΠΥΛΟΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΕ ΕΜΕΙΣ ΤΩΡΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ  ΖΩΗ

Τετάρτη 09/04 όλα στην απεργιακή πορεία στις 11:00 Καμάρα 

Η οργή για τη κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη, μετά από δύο χρόνια, δεν σβήνει αλλά μεγαλώνει και αυτό επιβεβαιώθηκε στις 26/1, αλλά και στις 28/2 με την πρωτόγνωρα μαζική συμμετοχή σε απεργιακή πορεία. Πολύς κόσμος κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος αμφισβήτησε το εδραιωμένο και το γνώριμο. Έγινε ξεκάθαρο στην κάθε μία ότι οι ζωές μας και τα σώματά μας δεν έχουν καμιά απολύτως αξία για το κεφάλαιο και την εξουσία, παρά μόνο ως μηχανές παραγωγής και κέρδους.
Η συνθήκη του σιδηροδρόμου ήταν γνωστή σε κάθε κυβέρνηση που πέρασε και δεν άφησε τίποτα στο πέρασμά της. Διαχρονική υποστελέχωση (κατά 50% κάτω του απαιτούμενου), διπλές βάρδιες, υπερεργασία και ελλειπής εκπαίδευση, ενώ κανένα σύστημα ασφαλείας δεν λειτούργησε ποτέ, αφού δεν ολοκληρώθηκε η εγκατάστασή του από τους κρατικούς μηχανισμούς. Παράλληλα, γινόταν καταγγελίες για μεταφορά παράνομων φορτίων, αδήλωτων βαγονιών και “μαύρων” δρομολογίων. Για δεκαετίες οι εργαζόμενοι προσπαθώντας να αναδείξουν αυτή τη κατάσταση και, ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, έστελναν υπομνήματα, προειδοποιούσαν και έκαναν απεργίες. Ο ΟΣΕ χαρακτήριζε τα σωματεία και τον κόσμο που διαμαρτύρονταν ως συκοφάντες και απαντούσε με απαξίωση και εξώδικα, ενώ τα αστικά δικαστήρια κήρυτταν τις απεργίες τους παράνομες. Ακόμη και μετά από μια από τις μεγαλύτερες εργατικές δολοφονίες (11 εργαζόμενοι/ες) η Hellenic train, σε αγαστή συνεργασία με το κράτος, συνεχίζει την επιθετική της στάση. Δίχως κανέναν δισταγμό, η εταιρεία προχώρησε σε μαζικές απολύσεις εργαζομένων, ώστε να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της.
Εξάλλου, για την καπιταλιστική μηχανή το κέρδος είναι η μονάδα μέτρησης των ανθρώπινων ζωών. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη η απεργία πρέπει να είναι εργαλείο στα χέρια των εργατών για να ασκούν πίεση προς τους εργοδότες τους. Μέσω αυτής, συσπειρώνονται οι ταξικοί αγώνες και παγώνουν έστω και για λίγο τα κέρδη του κεφαλαίου. Δεν είναι ο ρόλος των, ξεπουλημενων στα αφεντικά, συνδικάτων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) να κυρήττουν αυτά όποτε θέλουν απεργία και να διαμεσολαβούν στα αιτήματα και στις ανάγκες μας. Προσπαθούν να απομαζικοποιήσουν τους εργατικούς αγώνες και να τους στρέψουν προς μια κατεύθυνση που βολεύει το κεφάλαιο και που σίγουρα δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνικής βάσης. Έτσι, τα καθημερινά εργατικά ατυχήματα, η μαύρη εργασία, η επίθεση που δέχεται σαν μέσο αγώνα η απεργία τα τελευταία χρόνια, το μαύρο κεφάλαιο που ρέει πανω στα σώματα των πιο υποτιμημένων κομμάτιων της κοινωνίας είναι υπολογισμένα κι αναγκαία για την κεφαλαιοκρατία προκειμένου να συντηρείται και να αναπαράγεται. Θεωρούμε αναγκαίο μια απεργία να συνδέεται με όλα τα απότοκα του καπιταλισμού που υποτιμούν τις ζωές μας. Σε αυτό το πλαίσιο δε μπορεί να μη συμπεριληφθεί κι η μαζική δολοφονία των Τεμπών που αποτελεί ταυτόχρονα και πολύνεκρο εργατικό ατυχημα. 
Η επιβάρυνση της καθημερινότητάς μας μέσα από την ακρίβεια, τη φτωχοποίηση, το προνόμιο της υγείας για τους εκλεκτούς που μπορούν να την πληρώσουν, την αυστηροποιήση των νόμων και της καταστολής, δημιουργεί ένα πλέγμα αγανάκτησης και θυμού. Στο αφήγημα ότι πενθούμε βουβά στο όνομα της εθνικής ενότητας απέναντι στην ΄τραγωδία΄, διακρίνουμε την προσπάθεια των κυρίαρχων μηχανισμών να αποκρύψουν την ταξική διάσταση του εγκλήματος, να μας πουν πως “όλοι οι Έλληνες είμαστε στην ίδια πλευρά”, δίχως να υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι, για να κατευνάσουν την αναδυόμενη οργή και να την αποπροσανατολίσουν.
Από τα Τέμπη, την Πύλο, την Παλαιστίνη, τις γυναικοκτονίες, τα πογκρόμ κατά των ρομά, ζούμε σε ένα κράτος επικίνδυνο και δολοφονικό. Είναι το ίδιο σύστημα που αφήνει ελεύθερους μπάτσους-βιαστές (Μπουγιούκος), επιφανείς επιχειρηματίες και πλούσιους βιαστές (Λεύκοβιτς, Λιγνάδης) και φυλακίζει με μακροχρόνιες και εξοντωτικές ποινές πολιτικούς κρατούμενους και κόσμο του αγώνα. Καμία εμπιστοσύνη δεν έχουμε, λοιπόν, στη δικαιοσύνη και κανέναν δικαστή δεν περιμένουμε να κρίνει ένοχο το χέρι που τον ταΐζει. Ξέρουμε ποιοί έχουν τις πολιτικές ευθύνες και αυτοί δεν είναι άλλοι από το ίδιο το ελληνικό κράτος και το κεφάλαιο.
Η μόνη δικαιοσύνη για εμάς είναι αυτή που αποτυπώνεται στους δρόμους και στον αγώνα του καταπιεσμένου κόσμου ενάντια σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Δεν δεχόμαστε το κράτος να ορίζει πώς θα αγωνιστούμε θέτοντας τα όρια που μπορούμε να κινούμαστε, ώστε να μην γίνουμε επικίνδυνα για αυτό. Επιλέγουμε τον πολύμορφο και πολυποίκιλο αγώνα με όλα τα μέσα και υπερασπιζόμαστε τις συλλογικές αντιστάσεις και την αντιβία, πάντα απέναντι σ’ αυτούς που εξαθλιώνουν και κοστολογούν την αξία των ζωών μας, που μας θέλουν υποταγμένες, που μας δολοφονούν σε τραίνα, ναυάγια, σε βενζινάδικα, μέσα και έξω από ΑΤ, σε “τυχαίους” ελέγχους, σε “λάθος” στροφές έξω απ’ τη βουλή. Ο θάνατος δεν συνηθίζεται ποτέ… 

“Σ’ αυτή τη πλατεία Σ’ αυτούς τους δρόμους  Στη χώρα αυτή σ’ όλο τον κόσμο  Η γενιά μας είναι μία. Αυτή που πολεμάει για να νικήσει”

ΤΕΜΠΗ ΠΥΛΟΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΊΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ,ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΕ ΕΜΕΙΣ ΤΩΡΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ  ΖΩΗ

Τετάρτη 09/04 όλα στην απεργιακή πορεία στις 11:00 Καμάρα 

Κατά διαστήματα, αλλά ειδικά τον τελυταίο καιρό, βλέπουμε τα φασιστικά σκουπίδια να αποπειρώνται να βγουν από τις τρύπες τους επιχειρώντας εμφανίσεις στο δημόσιο χώρο είτε με καλεσμένες συγκεντρώσεις είτε με χτυπήματα  σε μετανάστριες, σε κουήρ άτομα,σε αγωνιζόμενο κόσμο, σε ό,τι δεν συμμορφώνεται στο “ιερό τρίπτυχο” πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Οι φασιστικές επιθέσεις, οι δολοφονίες και οι  βιαιότητες σε θηλυκότητες και κουήρ άτομα, οι εργατικές δολοφονίες δεν αποτελούν εξαίρεση στη καθημερινότητά μας ούτε απλά θεαματικά λεπτά στα μίντια. Είναι πανταχού παρόντα βιώματα και πραγματικότητες.

Ταυτόχρονα, το κράτος θρέφει και συντηρεί τα φασιστικά μορφώματα με τα οποία έχει σχέση αλληλεξάρτησης. Αποτελούν ένα χρήσιμο εργαλείο που θα καταστείλει και θα εξοντώσει τους πληθυσμούς που περισσεύουν και που το κράτος θέλει διακαώς να ελέγξει. Ο πόλεμος κατά των μεταναστριών, ο ρατσισμός, ο αντιτσιγγανισμός, η ομοφοβία είναι διάχυτα στην ελληνική κοινωνία και προλειαίνουν το έδαφος για φασιστικές επιθέσεις σε περιόδους κρίσης. Οτιδήποτε παρεκκλίνει από τα στενά έτερο-πατριαρχικά στεγανά  καταπολεμάται ως μολυσματικό και ανώμαλο που έρχεται να βλάψει τον μάτσο ελληνικό εθνοκορμό. Η βία, η καταστολή κι η αποδοκιμασία με την οποία αντιμετωπίζονται τρανσ, γκέι, κουήρ άτομα όταν κυκλοφορούν όπως γουστάρουν στο δημόσιο χώρο και με όποια σεξουαλική ταυτότητα τα εκφράζει, αντανακλά τον συντηρητισμό και την ομο/τρανσφοβία που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία όσο απελευθερωμένη και συμπεριληπτική κι αν διατυμπανίζει πως είναι.Η συσπείρωση γύρω από κάθετες δομές που συγκροτούνται γύρω από την ιδέα της εθνικής ενότητας και στοχεύουν στον πόλεμο ενάντια στον εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό απορποσανατολίζουν από τον πραγματικό εχθρό, το κράτος. Ταυτόχρονα, συσκοτίζουν την ευθύνη κράτους και καπιταλισμού στη φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης αποδίδοντας πολύ βολικά το φταίξιμο σε πληθυσμούς που είναι σκληρά εκμεταλλευόμενοι στην τοπική κοινωνία.Έτσι, μέσα στη διάχυτη ομοφοβία και ρατσισμό που διαδίδονται και συνυπάρχουν στις κοινωνικές σχέσεις, πέρυσι στις 9/3 έγινε μία μαζική επίθεση από 150 άτομα μικρής ηλικίας προς 2 κουίρ άτομα που περπατούσαν στο κέντρο της πόλης, στην Αριστοτέλους, τα οποία εν τέλει βοηθήθηκαν από εργαζόμενα σε μαγαζί της περιοχής. Την απάντηση έδωσε κι αγανακτισμένος κόσμος την επόμενη μέρα όταν χιλιάδες κουήρια κι αντιφασίστριες κατέλαβαν την πλατεία αριστοτέλους κι έκαναν πορεία στην παραλιακή κόντρα στον φασιστικό ρατσιστικό οχετό, προβάλοντας τα αντιτρανσφοβικά χαρακτηριστικά τους.
Η περσινή αντανακλαστική πορεία ήταν μια ξεκάθαρη απάντηση για την επίθεση που έγινε, αλλά και για τον ευρύτερο εκφασισμό της κοινωνίας. Ωστόσο, την Κυριακή οφείλουμε να ξαναβρεθούμε στον δρόμο, καθώς τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η εθνοπατριαρχία είναι εδώ και οφείλουμε να αγωνιζόμαστε ενάντιά της με ποικίλους τρόπους. Δε νοείται αντιπατριαρχικός αγώνας χωρίς την αμφισβήτηση του διπόλου του φύλου και της περιχαράκωσης της σεξουαλικότητας στις ετεροκανονικές νόρμες που μας επιβάλλουν. 
Στην εθνική ενότητα, στον φασισμό, στην ομοτρανσφοβία απαντάμε συλλογικά, με αλληλεγγύη, αντιστρέφοντας τον φόβο και διεκδικώντας τους δρόμους και τις ζωές μας.

Για όλα τα επιζώντα της έμφυλης βίας, τις εργάτριες, τα ανώμαλα, τις δολοφονημένες, τους έγκλειστους …Η οργή μας να γίνει ο τάφος Ελλήνων λεβεντών, αφεντικών και πατριαρχικών θεσμών! 

Η 8η Μάρτη ως θεσμοποιημένη «ημέρα των γυναικών» έχει εδώ και αρκετές δεκαετίες εκφυλιστεί σε μια καταναλωτική και συναισθηματική γιορτή όπου ευκαιριακά το κράτος, εταιρίες και οι άνδρες εκφράζουν τον υποτιθέμενο θαυμασμό τους για τις (cis) γυναίκες. Λησμονόνται οι μαζικοί ταξικοί εργατικοί αγώνες των κλωστοϋφαντουργών της Νέας Υόρκης του περασμένου αιώνα και επιβάλλονται όροι που μας ωθούν να υπάρξουμε ως καταναλωτικά όντα που οφείλουμε να ευγνωμονούμε το κράτος και τους άνδρες για όσα εμείς κατακτήσαμε αγωνιζόμενες. 
Βλέπουμε σε αυτή την ημέρα μια ακόμα ευκαιρία να αναδείξουμε τις πατριαρχικές επιβολές όπως εμείς και άλλα καταπιεσμένα υποκείμενα τις βιώνουμε καθημερινά και να δώσουμε ορατότητα σε όλες τις εκφάνσεις και τις συνδέσεις τους. Η θεσμικά κατοχυρωμένη ισότητα δεν επηρεάζει την καθημερινά βιωμένη έμφυλη καταπίεση, αφού η τελευταία είναι διάχυτη σε όλα τα πεδία της ζωής και διαπερνά τις σχέσεις μας. Από το συνηθισμένο «ψιτ ψιτ» στο δρόμο, τα ανεπιθυμήτα και επιβαλλόμενα αγγίγματα στα σώματά μας, τις απολύσεις σε έγκυες συναδέλφους μέχρι τη μαστροπεία και τις γυναικοκτονίες υπάρχει ένας κοινός συνδετικός κρίκος που ονομάζεται πατριαρχία. 
 Η υποτίμηση και η σωματική βία εντός μίας σχέσης, η αποσιώπηση των βιωμάτων μια θηλυκότητας από τον κύκλο της (τί θα πεί η γειτονιά;), σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο δρόμο και στον εργασιακό χώρο, ενοχοποίηση της οποιαδήποτε σεξουαλικοτητας μας, τα «τράβα στην κουζίνα σου», τα «πώς ντυθηκες έτσι;» είναι λίγα από τα παραδείγματα που αναδεικνύουν το πόσο βαθιά ριζωμένες είναι οι πατριαρχικές αντιλήψεις στον τρόπο που εκφραζόμαστε και κοινωνικοποιούμαστε. Ζούμε υπό ένα καθεστώς μόνιμου ανδρικού πανοπτικού που θέλει να έχει πλήρη έλεγχο στα σώματά μας κι οφείλουμε να πειθαρχούμε βάσει αυτού. Συνάμα, οτιδήποτε παρεκκλίνει από τα στενά έτερο-πατριαρχικά στεγανά  καταπολεμάται ως μολυσματικό και ανώμαλο που έρχεται να βλάψει τον μάτσο ελληνικό εθνοκορμό. Η βία, η καταστολή κι η αποδοκιμασία με την οποία αντιμετωπίζονται τρανσ, γκέι, κουήρ άτομα όταν κυκλοφορούν όπως γουστάρουν στο δημόσιο χώρο και με όποια σεξουαλική ταυτότητα τα εκφράζει, αντανακλά τον συντηρητισμό και την ομο/τρανσφοβία που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία όσο απελευθερωμένη και συμπεριληπτική κι αν διατυμπανίζει πως είναι.
Δε νοείται αντιπατριαρχικός αγώνας χωρίς την αμφισβήτηση του διπόλου του φύλου και της περιχαράκωσης της σεξουαλικότητας στις ετεροκανονικές νόρμες που μας επιβάλλουν. Η ταυτότητα της «γυναίκας» δεν χωράει όλα τα υποκείμενα που βάλλονται από την πατριαρχία. Έτσι, μέσα στη διάχυτη ομοτρανσφοβία και ρατσισμό έγινε πριν από έναν χρόνο μία μαζική φασιστική επίθεση από 150 άτομα μικρής ηλικίας προς 2 κουίρια που περπατούσαν στο κέντρο της πόλης, στην Αριστοτέλους, τα οποία εν τέλει βοηθήθηκαν από εργαζόμενους σε μαγαζί της περιοχής. Την απάντηση έδωσε κι αγανακτισμένος κόσμος την επόμενη μέρα όταν χιλιάδες κουήρια κι αντιφασίστριες κατέλαβαν την πλατεία αριστοτέλους κι έκαναν πορεία στην παραλιακή κόντρα στον φασιστικό ρατσιστικό οχετό, προβάλλοντας τα αντιτρανσφοβικά χαρακτηριστικά τους.
Όσον αφορά το κράτος και τη θεσμική βία λίγο πολύ όλα μας μπορούμε να αντιληφθούμε την πατριαρχική τους φύση. Η αθώωση βιαστών και γυναικοκτόνων,το ξέπλυμα κυκλωμάτων trafficking, οι βιασμοί μεταναστριών σε σύνορα και ΑΤ, το κυνήγι σεξεργατριών, οι νομικές δυσκολίες αναγνώρισης φύλου σε τρανς άτομα είναι λίγα από τα παραδείγματα που καταδεικνύουν τις σάπιες αξίες και τις πάγιες πολιτικές του συστήματος που εφαρμόζονται σε όσων οι ζωές τους περιττεύουν για την βάρβαρη πατριαρχική κανονικότητα.
Σε αυτό το πλαίσιο βίας που αναδείχθηκε τον τελευταίο καιρό ήταν κι αυτή με τα κυκλώματα μαστροπείας του Κολωνού και της Ηλιούπολης. Η σεξουαλικοποιήμενη βία των 2 επιζωσών διαφάνηκε στις δικαστικές αίθουσες με κουνήματα δαχτύλων και ολοκληρωτική μετακύληση ευθυνών στις ίδιες από τους κατηγορούμενους και την υπεράσπισή τους. Συγκεκριμένα εντός της βουλής αποκαλύφθηκε η κατοικία της επιζώσας του Κολωνού από την πρώην υφυπουργό παιδείας, Δόμνα Μιχαηλίδου, και παράλληλα ο ζόφος συνεχίστηκε με τον τραμπουκισμό της 12χρονης από (παρα)κρατικούς, καθώς και με τον σχολιασμό για τον περίγυρο των 2 θηλυκοτήτων και την προσωπική τους ζωή. Στις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν το κύκλωμα της Ηλιούπολης ο πρωτόδικα καταδικασμενος βιαστής, μαστροπός και μπάτσος Μπουγιούκος επέστρεψε στην υπηρεσία χαρακτηρίζοντας τα γεγονότα ως «μια πονεμένη ιστορία που θέλει να αφήσει πίσω του», φανερώνοντας έτσι έκδηλα τί σημαίνει αστική δικαιοσύνη. Τα κέρδη του κεφαλαίου ρέουν πάνω στα σώματά μας και απορρέουν από τη χρήση αυτού ως μέσου παραγωγής. Δεν υφίσταται στην προκειμένη η ψευδαίσθηση της συναίνεσης της εργασιακής δύναμης με αντάλλαγμα τη χρηματική ανταμοιβή.
Η άρρηκτη σχέση κράτους-παρακράτους διαφαίνεται ξεκάθαρα στην υπόθεση της Greek Mafia και στον πρωτεύοντα ρόλο της στα κυκλώματα trafficking στον Κολωνό και στην Ηλιούπολη και το επονομαζόμενο “Amaryllis”. Δεν πρόκειται, φυσικά, για έναν μηχανισμό που ξέφυγε μέσα στο σκοτάδι της μαφίας και της καπιταλιστικής αγοράς, αλλά ακριβώς για την πραγματική όψη του πώς για το κεφάλαιο όλα είναι εμπορεύματα, ακόμη και οι ίδιες οι ζωές μας. Μπάτσοι, δικαστές, λογιστές, στρατηγοί, πολιτικοί δημοσιογράφοι και το συνάφι τους, “καλά” και “κακά” παιδιά της νύχτας στελεχώνουν το κύκλωμα και φροντίζουν να το συντηρούν και να συμμετέχουν στον αδιάκοπο κύκλο της κακοποίησης.
Οι ζωές μας μεσα στη σύγχρονη πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί από κράτη-πατριαρχία-καπιταλισμό εκμηδενίζονται ακατάπαυστα. Στην περίπτωση των Παλαιστινίων αυτό έρχεται στο φως με τη συνεχή επίθεση, την ανελέητη καταστροφή του τόπου τους και την ασταμάτητη αφαίρεση των ζωών τους. Τα δυτικά μέσα έχουν δικαιολογήσει και ξεπλύνει τη γενοκτονική στάση του κράτους του Ισραηλ (και τη δική τους) μέσω νεοφιλέλευθερης μιντιακής προπαγάνδας, το Ισραήλ ως κοιτίδα δημοκρατίας στη λεγόμενη «Μέση Ανατολή» σε αντιδιαστολή με τον υποτιθέμενο αραβικό σκοταδισμό των Παλαιστινίων, με τη δωρεά πολεμικού εξοπλισμού που δίνει τέλος στις ζωές των Παλαιστινίων και βεβαίως οι ανακοινώσεις του ίδιου του «πλανητάρχη» για τον εκτοπισμό του πληθυσμού της Γάζας και τη μετατροπή της σε τουριστικό θέρετρο.Σε αυτό το πλαίσιο που δημιουργούν τα κέρδη πολιτικών και των εκάστοτε εταιρειών-γιγάντων (πολεμική βιομηχανία, εκμετάλλευση πρώτων υλών της παλαιστινιακής γης κλπ), όπου παρόλο που οι παλαιστινιακές ζωές δεν αξίζουν μία, άνθισαν μαζικά κινήματα αλληλεγγύης στα πανεπιστήμια της Δύσης και στους δρόμους των μητροπόλεων, σε στήριξη με τον αντιστασιακό παλαιστινιακό αγώνα σε όλες τις μορφές του. Έγινε αντιληπτό πως οι διαχωρισμοί μεταξύ των πληθυσμών της Δύσης και της Παλαιστίνης είναι επίπλαστοι και κατασκευασμένοι από τους ίδιους θεσμούς και από τα ίδια πρόσωπα που επωφελούνται με την καταπίεση, την φτωχοποίηση μέχρι και τη στέρηση των δικών μας ζωών στο βωμό του κέρδους για λίγους και εκλεκτούς.
Η αφομοίωση δρα ως καταλύτης της μνήμης και αποπροσανατολίζει τόσο την κοινή γνώμη όσο και τα κινήματα τα ίδια. Ειδικά στο παρόν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ατζέντες έχουν συμπεριλάβει ως ένα μεγάλο μέρος των τακτικών τους το “ροζ” ξέπλυμα της εξαθλίωσης, των δολοφονιών , των γενοκτονιών. Η τακτική αυτή συγκάλυψης έγινε ολοφάνερη από το παράδειγμα του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ.Το κλίμα που χτίστηκε υπερ του απο τα δυτικά μέσα, βασίστηκε κυρίως στην δημιουργία ενός προοδευτικού και φιλοφεμινιστικού του προφίλ, επενδύοντας παράλληλα και στη δημιουργία ενός παγίου ρατσιστικού διπόλου μεταξύ ένος “πολιτισμένου” και ενός “απολίτιστου” λαού. Όλη αυτή η προπαγάνδα διαδόθηκε από δημοσιογραφικά μεσα, και πολιτικούς Δυτικών χωρών και λειτούργησε συγκαλυπτικά προς μια γενοκτονία.
Απέναντι σε κάθε μηχανισμό που θέλει να σιωπήσουμε και να συναινέσουμε βλέποντας να εκτυλίσσεται μια γενοκτονία, τασσόμαστε με τις αντιστεκόμενες, με τους εκτοπισμένους και τα κολασμένα αυτής της γης. Δείχνουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε παλαιστίνιο/α που αντιστέκεται με κάθε μέσο που διαθέτει, από τα μικρά παιδιά που πετάνε πέτρες στο τείχος και κάθε άτομο που βάζει το σώμα του ανάχωμα στον αφανισμό, που ζει καθημερινά με τον φόβο του βομβαρδισμού ή του διωγμού του. Για όλα τα καταπιεσμένα αυτού του κόσμου, για όλους αυτούς που ζουν καθημερινά τη βία αυτού του συστήματος, οι αγώνες μας οφείλουν να είναι πολύμορφοι και διαθεματικοί. Να δημιουργούνται από εμάς για εμάς και για όσες επιβιώνουν σε έναν κόσμο που χτίστηκε και διατηρείται μέσα από τη δική τους υποτίμηση, τον δικό τους εκτοπισμό, τη δική τους εξαθλίωση.
Ο αντιπατριαρχικός αγώνας που μάς ενέχει, εμπερικλείει την εναντίωση σε κάθε πτυχή της σύγχρονης καταπίεσης. Περιλαμβάνει κάθε μορφής αντίστασης, από την ατομική καθημερινή ανυπακοή στις έμφυλες επιταγές και την ανταπάντηση στον καθημερινό σεξισμό/τρανσφοβία στο δρόμο και στη δουλειά, μέχρι τη  συλλογικοποίηση των αντιστάσεων, τη διεκδίκηση του δρόμου και το χτίσιμο δικτύων στήριξης, αλληλεγγύης και αυτοάμυνας. Η 8η Μάρτη ως μια στιγμή των συλλογικών μας αντιστάσεων, μας δίνει την ευκαιρία να βρεθούμε όλα μαζί για άλλη μια φορά στους δρόμους, να ενώσουμε τις αρνήσεις και τα προτάγματά μας, φέροντας μαζί μας την ελπίδα πως όσο υπάρχει κόσμος που αγωνίζεται, όσο είμαστε εκει το ένα για την άλλη, η βαρβαρότητα δεν είναι ανίκητη κι οι αντιπατριαρχικοί αγώνες γίνονται επικίνδυνοι για κράτος και κεφάλαιο.

ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ/ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ/ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 8 ΜΑΡΤΗ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΙΣ 11:30 ΣΤΗ ΚΑΜΑΡΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ, ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑ, ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ, ΤΡΑΝΣΦΟΒΙΑΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ 

ΠΡΟΣΦΥΓΙΣΣΕΣ, ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ, ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ

ΓΚΕΙ, ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ,ΙΕΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ Η ΠΑΤΡΙΣΗ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑΜΕ ΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΊΝΗ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ