Η πατριαρχική καταπίεση είναι διαρκώς παρούσα και μεσολαβεί στις κοινωνικές μας σχέσεις με πολύπλευρους τρόπους. Η υποτίμηση των ικανοτήτων μας και της ύπαρξης μας, η συνεχής επιβολή εξουσίας και ο έλεγχος των ζωών και της έκφρασής μας είναι πλήρως κανονικοποιημένα στη δουλειά, στον δρόμο, στο σχολείο, στο σπίτι και σε κάθε χώρο που προσπαθούμε να υπάρξουμε, προκαλώντας μας ασφυξία και οργή.
Η οικογένεια όντας ο πρώτος θεσμός που μας κοινωνικοποιεί, αναπαράγει τα ετεροκανονικά πρότυπα και μας κατηγοριοποιεί με βάση το φύλο που μας αποδόθηκε. Προσδίδει στα σώματά μας έμφυλα χαρακτηριστικά και προκαθορισμένους ρόλους. Έτσι, από την ένταξή μας στον κοινωνικό ιστό εκπαιδευόμαστε στην πειθάρχηση και καταστολή των επιθυμιών μας. Μαθαίνουμε σε κυρίαρχους ρόλους και δίπολα όπως αυτό του δυνατού προστάτη και της υπομονετικής στοργικής φροντίστριας. Σε περίπτωση παρέκκλισης από τους έμφυλα κατανεμημένους ρόλους, έρχονται η σεξουαλικοποιημένη βία και ο φόβος αυτής να επιβάλουν τη συμμόρφωσή μας. Ειδικά όσον αφορά την οικογένεια ,που ό,τι συμβαίνει εντός της αορατικοποιείται και θεωρείται προσωπική υπόθεση του καθενός, είναι πολύ δύσκολο να αναδειχθεί και να αναγνωριστεί η πολιτική διάσταση της σεξουαλικοποιημένης βίας και να υπάρξει χώρος παρέμβασης. Γιατί, άλλωστε, όπως μας έχουν μάθει «τα εν οίκω μη εν δήμω». Αυτή η νοοτροπία της εξατομίκευσης καλλιεργεί την απάθεια σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, η κακοποίηση κανονικοποιείται, οι καυγάδες θεωρούνται αναμενόμενοι. Έτσι, η έμφυλη βία κλιμακώνεται με τις γυναικοκτονίες να αποτελούν σύνηθες κομμάτι της καθημερινότητας, με την εκάστοτε τοπική κοινωνία να μένει έκπληκτη, να έχει συναινέσει μέσω της σιωπής της ή να τείνει να δικαιολογήσει τα κίνητρά του θύτη αποδίδοντάς του ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά. Πρόσφατα στην περιοχή της Θεσσαλονίκης συνέβησαν δύο δηλωμένες γυναικοκτονίες με τη μια στη Καλαμαριά τον Σεπτέμβριο όπου ένας μπάτσος σκότωσε τη γυναίκα του κι έπειτα αυτοκτόνησε και μία σε ένα χωριό της Χαλκιδικής τον Μάιο.
Αντιλαμβανόμαστε πως ο πραγματικός αριθμός περιστατικών οποιασδήποτε μορφής βίας λόγω φύλου ή/και έκφρασης αυτού,από το catcalling στον δρόμο, την υποτίμηση στη δουλειά και το σπίτι ως τις τρανσφοβικές επιθέσεις και τις γυναικοκτονίες, δε μπορεί να μετρηθεί, καθώς η πατριαρχία διαπλέκεται σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Άλλη μια γυναικοκτονία, που έγινε τον Ιούλιο, ήταν της Άνα Ιβάνκοβα, μιας τρανς μετανάστριας για την οποία ακόμα και μετά θάνατον ακούστηκε ένα οχετός από τρανσφοβία και misgendering. Η περιθωριοποίηση κι η προσπάθεια αορατοποίησης όσων ζωών δεν εμπίπτουν στις νόρμες της εκάστοτε κοινωνίας είναι γεγονός. Βλέπουμε μια διαρκή προσπάθεια κράτους και νοικοκυραίων να υποτιμούν όποια ζωή κρίνουν περισσευούμενη. Αν φέρεις κάποια ταυτότητα που αποτελεί απειλή για τον εθνοκορμό και θεωρείται μιασματική όπως να είσαι μετανάστρια, τρανς, ρομά, τοξικοεξαρτημένος κλπ το κράτος προσπαθεί να σε παρανομοποιήσει και να σε ωθήσει στην εξόντωση και στην αφάνεια. Έτσι, αντιλαμβανομαστε πως άτομα που βρίσκονται στον ταξικό πάτο και φέρουν πολλαπλές καταπιέσεις γίνονται πιο εύκολα στόχοι κανιβαλιστικών επιθέσεων και η εθνοπατριαρχική καθημερινή βία που δέχονται είναι κανονικοποιημένη.
Στη πατριαρχική συνθήκη η κουλτούρα του βιασμού συντηρεί και θρέφει την έμφυλη βία. Αναπαράγει τον φόβο και επιβάλλει τη σιωπή. Φυσικοποιείται μέσα από απλές καθημερινές συζητήσεις, τα κλασσικά αφηγήματα που μπορεί να σκεφτεί ο κάθε νοικοκυραίος όπως “τί έκανε το βράδυ μόνη της”, “τί φορούσε”, “γιατί είχε πιει”, “γιατί πήγε εκεί” και ό,τι άλλο για να μετακυλίσουν στα επιζήσαντα ή δολοφονημένα άτομα την ευθύνη για τη βία που δέχτηκαν. Το βίωμα σου είναι έγκυρο και παίρνει ορατότητα μόνο όταν μπορείς να θεωρηθείς το τέλειο θύμα, που δεν προκάλεσε και ιδανικά ο θύτης να είναι κάποιος άγνωστος, ένας ξένος, ένας μετανάστης, ένα μίασμα, κάποιος που μπορεί να θεωρηθεί κι εθνική απειλή. Ο στιγματισμός και η υποτίμηση συνεχίζονται όταν το επιζήσαν άτομο επιλέξει να καταδείξει δημόσια το βίωμα του και να στραφεί για βοήθεια σε αστυνομικές και δικαστικές αρχές. Αυτό που το περιμένει συνήθως είναι περαιτέρω φίμωση και τρομοκράτησή του. Ειδικά όταν ο θύτης είναι επιφανές πρόσωπο έχει χρήματα ή/και πολιτικές διασυνδέσεις, μπάτσοι, δικαστές και μίντια θα προσπαθήσουν να συγκαλύψουν το περιστατικό και να αποπροσανατολίσουν τη κοινή γνώμη. Οι θεσμοί αυτοί είναι φύσει ταξικοί και πατριαρχικοί και ο ρόλος τους είναι να συντηρούν την κρατική και καπιταλιστική κανονικότητα και όχι να στηρίζουν τα επιζήσαντα άτομα.
Έτσι από πέρυσι παρακολουθούμε τη συντονισμένη επίθεση κράτους παρακράτους για σωματική, ηθική κι οικονομική εξόντωση της 13χρονης Ε. επιζήσασας κυκλώματος trafficking από τον Κολωνό. Ένα από τα κεφάλια των διακινητών που αποκαλύφθηκαν είναι ο Ηλίας Μίχος, μέλος της ΝΔ και γνωστός μεγαλοκαταστηματάρχης. Ένα ακόμα παράδειγμα που αναδεικνύει τη ταξική φύση της δικαιοσύνης είναι αυτό της υπόθεσης της Γεωργίας Μπίκα, που όχι μόνο δεν έχει δικαιωθεί δικαστικά ακόμα αλλά πρόσφατα ανακοινώθηκε πως κατηγορείται η ίδια για αρπαγή και ξυλοδαρμό των βιαστών της ,που νομικά τιμωρείται με κακούργημα. Στην ουσία προσπαθούν όχι μόνο να τη φιμώσουν και να την τραμπουκίσουν αλλά και να την εξοντώσουν νομικά και ποινικά.
Το φιλελεύθερο πανωφόρι κράτους και καπιταλισμού, ως τακτική διατήρησης και κοινωνικής αποδοχής τους, προσπαθεί να συσκοτίσει το ρόλο τους στη κανονικοποίηση της πατριαρχικής βίας διαστρεβλώνοντας και ενσωματώνοντας μέρος των διεκδικήσεών μας. Ροζ καπιταλισμός και γυναίκες σε θέσεις εξουσίας πλασάρονται ως πανάκεια ενώ εμείς βιώνουμε στη καθημερινότητα μας τις πολλαπλές καταπιέσεις που μας επιβάλλονται. Παράλληλα, επίδοξοι διαχειριστές της εξουσίας οικειοποιούνται τα βιώματά μας για πολιτική ανέλιξη ή ψήφους και επιχειρούν να διαμεσολαβήσουν τον αντιπατριαρχικό χειραφετικό αγώνα και να τον καταστήσουν ακίνδυνο και αφομοιώσιμο στο υπάρχον. Αυτά τα τεχνάσματα και οι ψευδαισθήσεις δεν αρκούν για να ευτελίσουν το περιεχόμενο των δικών μας προταγμάτων ούτε για να αποκόψουν την οργή μας.
Σε μια τέτοια προσπάθεια αφομοίωσης ο ΟΗΕ θέσπισε την 25η Νοέμβρη παγκόσμια μέρα κατά της έμφυλης βίας. Προφανώς δεν τρέφουμε αυταπάτες πως οι θεσμοί θέλουν να μας προστατέψουν ή να μας στηρίξουν κι ούτε πιστεύουμε πως σε μία μέρα μπορεί να συμπυκνωθεί η καταπίεση που δεχόμαστε καθημερινά. Όμως, η 25η Νοέμβρη αποτελεί μια μέρα μαζικής κινητοποίησης στους δρόμους για την πατριαρχική βία, ένα πεδίο στο οποίο θέλουμε να υπάρχουμε δίνοντας ορατότητα στη δικιά μας οπτική και αντιπαραβάλλοντας τα δικά μας προτάγματα στις θεσμικές διεκδικήσεις. Έτσι κι εμείς εκείνη τη μέρα επιλέγουμε να κατέβουμε στο δρόμο βάζοντας το δικό μας πολιτικό περιεχόμενο.
Στηρίζουμε το μπλόκ της ανοιχτής συνέλευσης για την 25η Νοέμβρη.
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ, ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΛΩΝΕΙ ΧΕΡΙ ΘΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΦΟΡΕΙΟ
ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΓΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΕΙΤΕ ΦΟΡΑΕΙ ΣΤΟΛΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΖΩΝ ΑΤΟΜΟ/ ΚΑΝΕΝΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ
Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα