Κατά διαστήματα, αλλά ειδικά τον τελυταίο καιρό, βλέπουμε τα φασιστικά σκουπίδια να αποπειρώνται να βγουν από τις τρύπες τους επιχειρώντας εμφανίσεις στο δημόσιο χώρο είτε με καλεσμένες συγκεντρώσεις είτε με χτυπήματα σε μετανάστριες, σε κουήρ άτομα,σε αγωνιζόμενο κόσμο, σε ό,τι δεν συμμορφώνεται στο “ιερό τρίπτυχο” πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Οι φασιστικές επιθέσεις, οι δολοφονίες και οι βιαιότητες σε θηλυκότητες και κουήρ άτομα, οι εργατικές δολοφονίες δεν αποτελούν εξαίρεση στη καθημερινότητά μας ούτε απλά θεαματικά λεπτά στα μίντια. Είναι πανταχού παρόντα βιώματα και πραγματικότητες.
Ταυτόχρονα, το κράτος θρέφει και συντηρεί τα φασιστικά μορφώματα με τα οποία έχει σχέση αλληλεξάρτησης. Αποτελούν ένα χρήσιμο εργαλείο που θα καταστείλει και θα εξοντώσει τους πληθυσμούς που περισσεύουν και που το κράτος θέλει διακαώς να ελέγξει. Ο πόλεμος κατά των μεταναστριών, ο ρατσισμός, ο αντιτσιγγανισμός, η ομοφοβία είναι διάχυτα στην ελληνική κοινωνία και προλειαίνουν το έδαφος για φασιστικές επιθέσεις σε περιόδους κρίσης. Οτιδήποτε παρεκκλίνει από τα στενά έτερο-πατριαρχικά στεγανά καταπολεμάται ως μολυσματικό και ανώμαλο που έρχεται να βλάψει τον μάτσο ελληνικό εθνοκορμό. Η βία, η καταστολή κι η αποδοκιμασία με την οποία αντιμετωπίζονται τρανσ, γκέι, κουήρ άτομα όταν κυκλοφορούν όπως γουστάρουν στο δημόσιο χώρο και με όποια σεξουαλική ταυτότητα τα εκφράζει, αντανακλά τον συντηρητισμό και την ομο/τρανσφοβία που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία όσο απελευθερωμένη και συμπεριληπτική κι αν διατυμπανίζει πως είναι.Η συσπείρωση γύρω από κάθετες δομές που συγκροτούνται γύρω από την ιδέα της εθνικής ενότητας και στοχεύουν στον πόλεμο ενάντια στον εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό απορποσανατολίζουν από τον πραγματικό εχθρό, το κράτος. Ταυτόχρονα, συσκοτίζουν την ευθύνη κράτους και καπιταλισμού στη φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης αποδίδοντας πολύ βολικά το φταίξιμο σε πληθυσμούς που είναι σκληρά εκμεταλλευόμενοι στην τοπική κοινωνία.Έτσι, μέσα στη διάχυτη ομοφοβία και ρατσισμό που διαδίδονται και συνυπάρχουν στις κοινωνικές σχέσεις, πέρυσι στις 9/3 έγινε μία μαζική επίθεση από 150 άτομα μικρής ηλικίας προς 2 κουίρ άτομα που περπατούσαν στο κέντρο της πόλης, στην Αριστοτέλους, τα οποία εν τέλει βοηθήθηκαν από εργαζόμενα σε μαγαζί της περιοχής. Την απάντηση έδωσε κι αγανακτισμένος κόσμος την επόμενη μέρα όταν χιλιάδες κουήρια κι αντιφασίστριες κατέλαβαν την πλατεία αριστοτέλους κι έκαναν πορεία στην παραλιακή κόντρα στον φασιστικό ρατσιστικό οχετό, προβάλοντας τα αντιτρανσφοβικά χαρακτηριστικά τους.
Η περσινή αντανακλαστική πορεία ήταν μια ξεκάθαρη απάντηση για την επίθεση που έγινε, αλλά και για τον ευρύτερο εκφασισμό της κοινωνίας. Ωστόσο, την Κυριακή οφείλουμε να ξαναβρεθούμε στον δρόμο, καθώς τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η εθνοπατριαρχία είναι εδώ και οφείλουμε να αγωνιζόμαστε ενάντιά της με ποικίλους τρόπους. Δε νοείται αντιπατριαρχικός αγώνας χωρίς την αμφισβήτηση του διπόλου του φύλου και της περιχαράκωσης της σεξουαλικότητας στις ετεροκανονικές νόρμες που μας επιβάλλουν.
Στην εθνική ενότητα, στον φασισμό, στην ομοτρανσφοβία απαντάμε συλλογικά, με αλληλεγγύη, αντιστρέφοντας τον φόβο και διεκδικώντας τους δρόμους και τις ζωές μας.