Η οργή για τη κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη, μετά από δύο χρόνια, δεν σβήνει αλλά μεγαλώνει και αυτό επιβεβαιώθηκε στις 26/1, αλλά και στις 28/2 με την πρωτόγνωρα μαζική συμμετοχή σε απεργιακή πορεία. Πολύς κόσμος κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος αμφισβήτησε το εδραιωμένο και το γνώριμο. Έγινε ξεκάθαρο στην κάθε μία ότι οι ζωές μας και τα σώματά μας δεν έχουν καμιά απολύτως αξία για το κεφάλαιο και την εξουσία, παρά μόνο ως μηχανές παραγωγής και κέρδους.
Η συνθήκη του σιδηροδρόμου ήταν γνωστή σε κάθε κυβέρνηση που πέρασε και δεν άφησε τίποτα στο πέρασμά της. Προσωπικό 50% κάτω του απαιτούμενου, να υποχρεώνονται να δουλεύουν διπλές βάρδιες, ενώ κανένα σύστημα ασφαλείας δεν λειτούργησε ποτέ, αφού δεν ολοκληρώθηκε η εγκατάστασή του από τους κρατικούς μηχανισμούς. Παράλληλα, γινόταν καταγγελίες για μεταφορά παράνομων φορτίων μέσω αδήλωτων βαγονιών και “μαύρων” δρομολογίων. Για δεκαετίες οι εργαζόμενοι προσπαθώντας να αναδείξουν αυτή τη κατάσταση και, ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας προειδοποιούσαν και έκαναν απεργίες. Ο ΟΣΕ δεν έδινε σημασία, ενώ τα αστικά δικαστήρια κήρυτταν τις απεργίες τους παράνομες.
Εξάλλου, για την καπιταλιστική μηχανή το κέρδος είναι η μονάδα μέτρησης των ανθρώπινων ζωών. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη η απεργία πρέπει να είναι εργαλείο στα χέρια των εργατών για να ασκούν πίεση προς τους εργοδότες τους. Μέσω αυτής, συσπειρώνονται οι ταξικοί αγώνες και παγώνουν έστω και για λίγο τα κέρδη του κεφαλαίου. Από τους χαμηλούς μισθούς και τη μαύρη εργασία, μέχρι τα καθημερινά εργατικά ατυχήματα, το κεφάλαιο ρέει πανω στα σώματα μας. Θεωρούμε αναγκαίο μια απεργία να συνδέεται με όλα τα απότοκα του καπιταλισμού που υποτιμούν τις ζωές μας. Σε αυτό το πλαίσιο δε μπορεί να μη συμπεριληφθεί κι η μαζική δολοφονία των Τεμπών που αποτελεί ταυτόχρονα και πολύνεκρο εργατικό ατύχημα.
Η επιβάρυνση της καθημερινότητάς μας μέσα από τη φτωχοποίηση, το προνόμιο της εκπαίδευσης για τους εκλεκτούς που μπορούν να την πληρώσουν (ιδιωτικές σχολές, ωνάσεια), την αυστηροποιήση των νόμων και της καταστολής, δημιουργεί ένα πλέγμα αγανάκτησης και θυμού. Στο αφήγημα ότι πενθούμε βουβά στο όνομα της εθνικής ενότητας απέναντι στην ΄τραγωδία΄, διακρίνουμε την προσπάθεια των κυρίαρχων μηχανισμών να αποκρύψουν την ταξική διάσταση του εγκλήματος, να μας πουν πως “όλοι οι Έλληνες είμαστε στην ίδια πλευρά”, δίχως να υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι, για να κατευνάσουν την αναδυόμενη οργή και να την αποπροσανατολίσουν.
Από τα Τέμπη, την Πύλο, την Παλαιστίνη, τις γυναικοκτονίες, τα πογκρόμ κατά των ρομά, ζούμε σε ένα κράτος επικίνδυνο και δολοφονικό. Είναι το ίδιο σύστημα που αφήνει ελεύθερους μπάτσους-βιαστές (Μπουγιούκος), επιφανείς επιχειρηματίες και πλούσιους βιαστές (Λεύκοβιτς, Λιγνάδης) και φυλακίζει με μακροχρόνιες και εξοντωτικές ποινές πολιτικούς κρατούμενους και κόσμο του αγώνα. Καμία εμπιστοσύνη δεν έχουμε, λοιπόν, στη δικαιοσύνη και κανέναν δικαστή δεν περιμένουμε να κρίνει ένοχο το χέρι που τον ταΐζει. Ξέρουμε ποιοί έχουν τις πολιτικές ευθύνες και αυτοί δεν είναι άλλοι από το ίδιο το ελληνικό κράτος και το κεφάλαιο.
Η μόνη δικαιοσύνη για εμάς είναι αυτή που αποτυπώνεται στους δρόμους και στον αγώνα του καταπιεσμένου κόσμου ενάντια σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Δεν δεχόμαστε το κράτος να ορίζει πώς θα αγωνιστούμε θέτοντας τα όρια που μπορούμε να κινούμαστε, ώστε να μην γίνουμε επικίνδυνα για αυτό. Επιλέγουμε τον αγώνα με όλα τα μέσα και υπερασπιζόμαστε τις συλλογικές αντιστάσεις και την αντιβία, πάντα απέναντι σ’ αυτούς που εξαθλιώνουν τις ζωές μας. Ο θάνατος δεν συνηθίζεται ποτέ…
“Σ’ αυτή τη πλατεία Σ’ αυτούς τους δρόμους Στη χώρα αυτή σ’ όλο τον κόσμο Η γενιά μας είναι μία. Αυτή που πολεμάει για να νικήσει”
ΤΕΜΠΗ ΠΥΛΟΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΕ ΕΜΕΙΣ ΤΩΡΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΖΩΗ
Τετάρτη 09/04 όλα στην απεργιακή πορεία στις 11:00 Καμάρα