Από το Σικάγο του 1886, στην Θεσσαλονίκη του 1936, μέχρι την πρόσφατη απεργία στη Μαλαματίνα, τους πολυεθνικούς αγώνες στις Teleperformance, efood και wolt, το νήμα της ιστορίας διαπερνάται και αναδεικνύει ότι οι ζωές μας διεκδικούνται και κατακτώνται με άμεσους και αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες. Παρά τους αμέτρητους αγώνες που έχουν δοθεί ανά τα χρόνια, κράτος και αφεντικά, συνεχίζουν ακατάπαυστα να επιτίθονται στην εργατική τάξη, δημιουργώντας «οικονομικές κρίσεις», εκφυλίζοντας το εργαλείο της απεργίας, απειλώντας όσο κόσμο παλεύει μέσω αυτών, υπερψηφίζοντας νόμους που καταλήγουν να μας βγάζουν από τα σπίτια μας, ιδιωτικοποιώντας ζωτικά αγαθά (όπως το ρεύμα και η παροχή υγείας) και κηρύσσοντας πολέμους εντός και εκτός συνόρων.
Παράλληλα, το κράτος πρόνοιας εμφανίζεται ως σωτήρας που με επιδόματα και μαγικά κουπόνια «επιστρέφει» στο απειροελάχιστο αυτά που μας κλέβει καθημερινά, την ίδια στιγμή που υπερκοστολογεί τις υπάρξεις μας. Χαρακτηριστικά αυτής της καθημερινής υπερκοστολόγησης είναι τα δυσβάσταχτα νοίκια, οι εξωφρενικοί λογαριασμοί, μέχρι τα πανάκριβα σούπερ μάρκετ. Ταυτόχρονα, δεν είναι λίγες οι φορές που κόσμος ο οποίος αδυνατεί να αποπληρώσει τα δάνεια κατοικίας, μπαίνει στο στόχαστρο επίδοξων funds, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο πλειστηριασμών και βίαιων εξώσεων από τα σπίτια του παρουσία δικαστικών επιμελητών και μπάτσων. Κάπως έτσι η ζωή μετατρέπεται σε επιβίωση.
Γίνεται ξεκάθαρο πως για την καπιταλιστική μηχανή το κέρδος είναι η κύρια μονάδα μέτρησης των ανθρώπινων ζωών. Η εκμετάλλευσή μας ως μηχανές παραγωγής ή παροχής υπηρεσιών είναι αυτό που ονομάζεται «εργασία», στο πλαίσιο της οποίας ερχόμαστε αντιμέτωπες με την αδηφαγία κράτους και αφεντικών. Οι επισφαλείς συνθήκες εργασίας, τα ελαστικά ωράρια, οι χαμηλοί μισθοί, οι εκδικητικές απολύσεις, η αδήλωτη/μαύρη εργασία με αποκορύφωμα όλων αυτών τις εργοδοτικές δολοφονίες, αποτελούν μια κανονικοποιημένη καθημερινότητα. Μόλις πριν λίγες μέρες γνωστοποιήθηκε άλλο ένα «εργατικό ατύχημα» στον “τουριστικό παράδεισο” της Σαντορίνης, όπου μια καθαρίστρια μετανάστρια σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας, με ένα κρεβάτι να την καταπλακώνει.
Αυτή η πλήρης υποτίμηση των ζωών μας αποδείχθηκε με τον πιο απτό τρόπο και με το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών. Η επικίνδυνη συνθήκη του σιδηροδρόμου (για επιβάτες και εργαζομένους) ήταν γνωστή σε κάθε κυβέρνηση• διαχρονική υποστελέχωση, υπερεργασία και ανύπαρκτα συστήματα ασφαλείας. Για δεκαετίες οι εργαζόμενοι προσπαθώντας να αναδείξουν την κατάσταση αυτή και ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας έστελναν υπομνήματα, προειδοποιούσαν και έκαναν απεργίες, οι οποίες κηρύσσονταν παράνομες και οι ίδιοι συκοφάντες. Όλο αυτό συνοδεύτηκε με σωρεία προσπαθειών δυσφήμισης των δολοφονημένων των Τεμπών από πλευράς των ΜΜΕ, με μειωτικές επιθέσεις στις προσωπικότητες των κοντινών τους προσώπων από κυβερνητικά στελέχη, και φυσικά με την ανάδειξη ενός εσωτερικού εχθρού που δεν είναι άλλος από τον κόσμο που τις προηγούμενες βδομάδες βρισκόταν στον δρόμο ενάντια στους υπεύθυνους αυτής της μαζικής δολοφονίας.
Όλα αυτά έρχονται να αναβαθμιστούν όταν πρόκειται για εργάτες/τριες από φτωχοποιημένα στρώματα και περιθωριοποιημένες ομάδες. Τα αφεντικά, άπληστα όπως είναι, αρπάζουν την ευκαιρία της επιτακτικής ανάγκης των ατόμων για δουλειά και επιβίωση, θεωρούν ότι τα σώματά τους τους ανήκουν και εκμεταλλεύονται κάθε σπιθαμή τους. Η εργασία κοινωνικών ομάδων όπως οι μετανάστριες χαρακτηρίζεται από συνθήκες σύγχρονης δουλείας. Σε μεγάλο βαθμό απασχολούνται σε υποβαθμισμένες μορφές εργασίας όπως η αγροτική ή αυτή της φροντίδας που λόγω των δεδομένων που ισχύουν σε αυτούς τους κλάδους και της μεταναστευτικής ταυτότητάς τους, η υπερεκμετάλλευσή τους αποτελεί νόρμα. Πρόσφατα, στη Νέα Μανωλάδα αποκαλύφθηκε πως 8 μετανάστες εργάζονταν εξαναγκαστικά στα χωράφια του κάμπου. Η είδηση αυτή επαναφέρει στη μνήμη τα γεγονότα του 2013 στα φραουλοχώραφα της ευρύτερης περιοχής με τους μετανάστες που αντιμετωπίστηκαν με πυροβολισμούς καθώς διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους.
Μια έκφανση, όχι και τόσο αναγνωρισμένη, της απλήρωτης εργασίας είναι και η οικιακή. Διαχρονικά, η οικιακή εργασία, άλλοτε πληρωμένη (οικιακές βοηθοί, babysitters), κατά κόρον όμως απλήρωτη (νοικοκυρά), αποτελεί μια αόρατη και κατά βάση «γυναικεία εργασία», απαραίτητη για τη συντήρηση και αναπαραγωγή του άνδρα-εργάτη, γεγονός ζωτικής σημασίας για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Ταυτόχρονα, η αναπαραγωγική αυτή δραστηριότητα υποτιμάται και δεν αναγνωρίζεται, με στόχο τη μείωση του κόστους του εργατικού δυναμικού. Το κεφάλαιο μέσω της πατριαρχικής του εκπροσώπησης έχει την πολυτέλεια να μην πληρώνει την οικιακή εργασία, η οποία, πέρα από επιβαλλόμενη ως υποχρέωση, παρουσιάζεται και ως κάποιο φυσικό χαρακτηριστικό των θυληκοτήτων, ως επιθυμία και ανάγκη που πηγάζει από τη «γυναικεία φύση». Έτσι, η γυναίκα (μητέρα-σύζυγος) επιφορτίζεται με το βάρος της φροντίδας ολόκληρου του νοικοκυριού, του συζύγου/συντρόφου, των παιδιών, των ηλικιωμένων μελών της οικογένειας. Τις τελευταίες δεκαετίες παρόλες τις διεκδικήσεις φεμινιστικών κινημάτων για την χειραφέτηση και την ένταξη των θηλυκότητων στην παραγωγική γραμμή της εργασίας, ώστε να είναι αυτοσυντηρούμενες, παρατηρούμε ότι ακόμα και σήμερα είναι εμφανής ο έμφυλος καταμερισμός εργασιών στη δουλειά και το σπίτι. Όσες/α κοινωνικοποιούνται ως γυναίκες, στην πραγματικότητα εξακολουθούν να θεωρούνται άτυπα υπεύθυνες/α για τις οικιακές δουλειές και για τη φροντίδα της οικογένειας, ανεξάρτητα από το πόσο απαιτητική μπορεί να ειναι η μισθωτή δουλειά, δεχόμενες/α έτσι μια διπλή καταπίεση.
Ακόμα όμως και στα πλαίσια της αναγνωρισμένης, μισθωτής εργασίας ερχόμαστε αντιμέτωπα με άλλες εκφάνσεις της πατριαρχικής καταπίεσης. Στην εξουσιαστική-εκμεταλλευτική σχέση αφεντικού-εργάτριας έρχονται να προστεθούν οι κάθε είδους παρενοχλήσεις στον χώρο εργασίας και η διαρκής υποτίμηση είτε από το αφεντικό είτε από συναδέλφους και πελάτες, οι απολύσεις λόγω εγκυμοσύνης ή οι δυσκολίες πρόσληψης λόγω πιθανής μητρότητας. Επίσης δυσφορία μας προκαλούν τα στερεότυπα σχετικά με τη “φύση” της δουλειάς που καλούνται να αναλαμβάνουν οι θηλυκότητες, στηριζόμενα στο δίπολο αντρικές/γυναικείες εργασίες (που η διάκριση έγκειται ξανά στο δίπολο χειρωνακτικότητα/φροντιστικότητα). Αυτά είναι κάποια από τα παραδείγματα που δείχνουν πόσο ριζωμένη είναι η πατριαρχία στις συνειδήσεις μας και κατά πόσο εγκλωβισμένες είμαστε σε πατριαρχικές επιβολές ακόμα και σήμερα, που κυριαρχεί το κατά ψευδαίσθηση χειραφετικό μοντέλο της σύγχρονης μητέρας-καριερίστριας.
Για εμάς η πρωτομαγιά έρχεται να αναδείξει όλους τους εργατικούς αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό και το σύστημα που τον θρέφει, αλλά και να μας υπενθυμίσει ότι αγωνιζόμαστε για την καταστροφή της σύγχρονης δουλείας, της μισθωτής σκλαβιάς. Γιατί ο καπιταλισμός γεννά την αλλοτρίωση, τον ατομικισμό, την ιδιώτευση και τη μιζέρια. Δε θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε. Να γίνουμε η κρίση κράτους, αφεντικών και ετεροκανονικών οικογενειών που γεννάν άντρες λεβέντες και περήφανους πατριώτες.
Με αδιαμεσολάβητους αντικρατικούς, αντικαπιταλιστικούς, αντιπατριαρχικούς αγώνες. Να κοιτάξουμε τα συμφέροντα της τάξης μας, να οργανωθούμε και να δομήσουμε πολυεθνικές φεμινιστικές κοινότητες αγώνα, σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιάς και σχέσεις αλληλεγγύης που θα ‘ναι ανάχωμα στην αδηφάγα καπιταλιστική μηχανή. Να κάνουμε τους αγώνες μας και τις απεργίες επικίνδυνες ξανά.
ΔΟΥΛΕΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΓΙΑ 400€, ΔΕ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
ΟΥΤΕ 1€ ΔΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙΣ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ, ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Όλες/α/οι Πρωτομαγιά στους δρόμους
Καμάρα 10:30