Την Τετάρτη 07/02 πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένων σε λαϊκή στην περιοχή της Τούμπας, καθώς και αφισοκόλληση στο κέντρο της πόλης ενόψει της πανελλαδικής μέρας δράσης για την 12χρονη επιζώσα από τον Κολωνό.
Το κείμενο του καλέσματος:
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ (ΠΑΡΑ)ΚΡΑΤΟΥΣ
Πριν από έναν χρόνο αποκαλύφθηκε το κύκλωμα trafficking στην περιοχή του Κολωνού. Ο διακινητής που γνωστοποιήθηκε αρχικά ήταν ιδιοκτήτης μικρού παντοπωλείου και γνωστός στη τοπική κοινωνία για τις πολιτικές του διασυνδέσεις εντός της ΝΔ, Ηλίας Μίχος, ο οποίος εξέδιδε τη 12χρονη. Κατόπιν, ακολούθησε η αποκάλυψη της εμπλοκής τουλάχιστον 200 παιδοβιαστών, μεταξύ αυτών πολιτικοί και μπάτσοι. Η επιζώσα με την οικογένειά της κατήγγειλαν όσα έζησε και έκτοτε παρακολουθούμε την ακατάπαυστη κρατική και παρακρατική εξόντωσή της ηθικά, οικονομικά και ποινικά. Εξαρχής, η αστυνομία αποπειράθηκε να παραγκωνίσει την καταγγελία από τη στιγμή που τους έγινε κατανοητό για ποιόν και για τί πρόκειται εκκινώντας τη συγκάλυψη. Την υπέβαλαν σε εξαντλητικές καταθέσεις και φυλάκισαν τη μητέρα της παρά τα ελλιπή στοιχεία και τις καταθέσεις των παιδιών της.
Η μητέρα συγκεκριμένα, εξακολουθεί να βρίσκεται προφυλακισμένη και να αποτελεί καθημερινό στόχο της προπαγάνδας των ΜΜΕ και των αφηγημάτων που κυριαρχούν στη κοινή γνώμη. Οι δικαστικοί και υπόλοιποι ξεπλυματικοί μηχανισμοί κράτους και μαφίας, επιχειρούν στοχευμένα και μεθοδικά να μετακυλήσουν τις ευθύνες σε αυτή παρουσιάζοντάς την ως βασική κατηγορούμενη και συνεργό του σκουπιδιού Μίχου. Είναι αρκετά φανερό ότι η μητέρα στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί τον εύκολο στόχο. Λόγω της ταξικής της θέσης ως φτωχό άτομο της κοινωνικής βάσης αλλά και λόγω της κοινωνικής εννοιοδότησης του ρόλου της μητέρας, κανιβαλικά όλοι σπεύδουν να την κατηγορήσουν για “την παραμέληση του παιδιού της”. Αξίζει να σημειωθεί ακόμα ότι τον Γενάρη του 2023 προχώρησε σε απεργία πείνας με αίτημα την αποφυλάκισή της το οποίο απορρίφθηκε από τις δικαστικές αρχές.
Το ίδιο το κράτος που συντηρεί τα κυκλώματα σωματεμπορίας ευαγγελίζεται ότι τα πολεμά και πως προστατεύει τα επιζήσαντα. Ενώ η οικογένεια ζούσε υπό καθεστώς συνεχούς κρατικής επιτήρησης και ελέγχου “για την προστασία της” δέχθηκε επίθεση με πέτρες στα παράθυρα του σπιτιού της, άγνωστοι απείλησαν λεκτικά τον αδερφό της να σιωπήσει, μαυροφορεμένοι άντρες με παρατεταγμένα όπλα σταμάτησαν όχημα ασφάλειας που επέβαινε με τα αδέρφια της και τους έκαναν έλεγχο και η πλέον υπουργός Δόμνα Μιχαηλίδου έδωσε δημόσια τη διεύθυνση κατοικίας της. Είναι πασιφανές ότι όλα αυτά δεν αποτελούν κινήσεις στήριξης και ενδυνάμωσης επιζώντος ατόμου, αλλά τακτικές εκφοβισμού τόσο του ίδιου όσο και των επόμενων επιζώντων που θα επιχειρήσουν να σπάσουν τη σιωπή.
Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν κυκλώματα σωματεμπορίας δίχως την αλληλοτροφοδότηση κράτους -παρακράτους. Έτσι, και εδώ είδαμε τη συνεργασία κράτους και μαφίας προκειμένου να συγκαλύψουν την υπόθεση, να προστατευτούν οι ίδιοι και να τρομοκρατήσουν το επιζών ατομο. Εξάλλου, υπάρχει ολόκληρος μηχανισμός, δικαστικός, αστυνομικός, μιντιακός που θα δράσει ξεπλυματικά και θα προσπαθήσει να μην αποκαλύψει κι εκθέσει ισχυρά ονόματα που μπλέκονταν στο trafficking και θα δράσει κατασταλτικά για την οικογένεια.
Η σωματεμπορία με τη μορφή σεξουαλικοποιημένης βίας, επιπλέον στηρίζεται στη πατριαρχική δόμηση του εξουσιαστικού πλέγματος και της κοινωνίας. Η υποτίμηση των ικανοτήτων και η αντικείμενοποίηση των σωμάτων των θηλυκοτήτων στην πατριαρχική συνθήκη αποτελούν θεμέλιο λίθο της επιβολής της σεξουαλικοποιημένης βίας πάνω μας, κατάσταση που εντείνεται όταν το άτομο βρίσκεται στην παιδική και εφηβική ηλικία. Τα λαϊκά και μη δικαστήρια αξιολογούν ως πιο ειδεχθή τα περιστατικά έμφυλης βίας σε βάρος ανηλίκων, καθώς θεωρούν ότι πληρούν τα κριτήρια αγνότητας κι αθωότητας ώστε να πειστούν για τον (παρα)βιασμό τους. Η σεξουαλικοποίηση των παιδικών σωμάτων είναι εν μέρει απότοκο της αντίληψης των παιδιών ως μη άτομα, χωρίς αυτοδιάθεση, που άλλοι (οικογένεια κι άλλοι θεσμοί) παίρνουν αποφάσεις για αυτά. Δεν μπαίνουμε στην θέση να κατανοήσουμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους, αναπαράγοντας ιεραρχικές συμπεριφορές. Έτσι, και με τη 12χρονη ποτέ δεν εισακούστηκε η επιθυμία της να είναι κοντά στη μητέρα της, όπως και το πώς η ίδια ήθελε να διαχειριστεί το βίωμά της.
Από τη Δευτέρα 8/1/24 εκδικάζεται η υπόθεση με κύρια κατηγορούμενη και τη μητέρα της επιζώσας, η οποία αντιμετωπίζει τις κατηγορίες της μαστροπείας και της πορνογραφίας ανηλίκου.
Θεωρούμε σημαντική και αναγκαία την έμπρακτη συμπαράσταση σε όσα άτομα τολμούν να τα βάλουν με κράτος, παρακράτος και τα ξεπλυματικά τους όργανα. Να δομήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και να αγωνιστούμε συλλογικά μέχρι να σπάσει η σιωπή και ο φόβος.
Αλληλεγγύη στη 12χρονη επιζώσα κυκλώματος trafficking
Τον Σεπτέμβριο γίναμε μάρτυρες άλλης μίας γυναικοκτονίας που συνέβη στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης. Ένας μπάτσος σκότωσε την εν διαστάσει σύζυγό του με καραμπίνα, ενώ νωρίτερα είχε δηλώσει και στον πατέρα του αυτήν του την επιθυμία. Πριν λίγες μέρες, ξανά στην Καλαμαριά, μάθαμε και για μία ακόμη γυναικοκτονία. Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, ο γυναικοκτόνος, αφού σκότωσε τη σύντροφό του με συνεργό έναν φίλο του, προσπαθούσε για μέρες να πείσει την κοινή γνώμη και τις αρχές ότι αυτή εξαφανίστηκε μόνη της. Ο γυναικοκτόνος ήταν μάλιστα γνωστό πως κακοποιούσε την πρώην σύντροφό του και την αδερφή του, αφού υπήρχε και σειρά από καταγγελίες.
Αυτά τα περιστατικά δεν είναι αποκομμένα απο τη κοινωνική πραγματικότητα. Βλέπουμε και τα δύο γεγονότα ως την κορύφωση της πατριαρχικής επιβολής και βίας η οποία στηρίζεται και στηρίζει το κρατικό, καπιταλιστικό οικοδόμημα. Είναι επακόλουθα του τρόπου που έχουν δομηθεί οι έμφυλες σχέσεις και ρόλοι, οι οποίοι καθιστούν τις θηλυκότητες άτομα χωρίς αυταξία,ως ιδιοκτησία προς πολλαπλή εκμετάλλευση, σεξουαλική, ψυχολογική, οικονομική. Αυτοί οι ρόλοι διαμορφώνονται και αναπαράγονται από φορείς κοινωνικοποίησης όπως η οικογένεια,το σχολείο και τα μέσα ενημέρωσης.Δημιουργούν πρότυπα συμπεριφορών που ακόμα και αν προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε, δεν θα μπορέσουμε ποτέ εγγυημένα να είμαστε ασφαλείς από την έμφυλη βία, καθώς αυτοί οι ρόλοι και τα στερεότυπα είναι αντικρουόμενα και μεταβαλλόμενα.
Βλέπουμε συνεχώς τα περιστατικά έμφυλης βίας να εξατομικεύονται, αφαιρώντας την πολιτική διάστασή τους. Σε αυτά τα πλαίσια η συμπεριφορά των θυτών ψυχολογικοποιείται, σε μια προσπάθεια αιτιολόγησης και μετατροπής της καθημερινά βιωμένης πατριαρχικής βίας σε κάτι μακρινό και απόκοσμο που ανήκει στο χώρο της ψυχοπαθολογίας. Σαν ένα θέαμα που δεν μας επηρεάζει, σαν κάτι που μπορούμε να παρακολουθούμε από τον καναπέ μας για ψυχαγωγία. Από ενεργά υποκείμενα που μπορούν να επηρεάσουν τη κοινωνική πραγματικότητα μετατρεπόμαστε σε παθητικούς καταναλωτές θεάματος, περιμένοντας την επόμενη λεπτομέρεια της υπόθεσης σαν να περιμένουμε το επόμενο επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς. Οι δολοφονίες των θυληκοτήτων παρουσιάζονται σαν φυσικό επακόλουθο που έρχεται οριακά να τις απαλλάξει απο την πατριαρχική βία που δέχονται καθημερινά. Ξεχνάμε ότι τη ζωή μας δε τη χαρακτηρίζει η μιζέρια, η θανατίλα κι η βία που δεχόμαστε, αλλά αυτές είναι καταστάσεις που παλεύουμε για να ξεφύγουμε. Ξεχνάμε ότι οι δολοφονημένες είχαν καθημερινές ζωές που άξιζαν να βιωθούν, πολύπλευρες ζωές που δεν περιστρέφονταν μόνο γύρω απο τον κακοποιητή τους.
Λόγο για τα σώματα και τις ζωές μας δεν έχουν ούτε η κοινωνία, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε το κράτος. Δεν αναζητάμε πιο “φιλικούς” κρατικούς υπαλλήλους και θεσμούς ως σωτηρία από την πατριαρχική βία που βιώνουμε, αντίθετα τους βλέπουμε ως αναπόσπαστο κομμάτι της. Γνωρίζουμε καλά ότι το κράτος δημιουργεί επιπρόσθετα πρόβληματα όταν καταγγέλλουμε τους κακοποιητές μας και βάζει εμπόδια όταν προσπαθούμε να ξεφύγουμε. Στην υποτιθέμενη προστασία του εμείς βλέπουμε περισσότερη επιτήρηση, έλεγχο και επανατραυματισμό.
Για το λόγο αυτό, η συζήτηση γύρω από την ανυπαρξία και την αδιαφορία του κράτους σε γεγονότα όπως οι γυναικοκτονίες μας βρίσκουν σε θέση κριτικής και πλήρους αντίθεσης. Το κράτος λειτουργεί όπως οφείλει για τη διατήρηση της ισχύουσας τάξης πραγμάτων, δηλαδή με τρόπο που σίγουρα δε θα σταματήσει την καθημερινή βιωμένη βία για τον καταπιεσμένο κόσμο και ειδικά την έμφυλη μορφή της. Δεν πρόκειται να λάβει μέτρα που θα μεταβάλλουν την αναπαραγωγή του υπάρχοντος συστήματος που είναι εν γένει βίαιο και δολοφονικό σε κάθε έκφανσή του.
Από παθητικοί καταναλωτές θεάματος να γίνουμε δρώντα υποκείμενα, να χτίσουμε αντανακλαστικά αλληλεγγύης και να μετατρέψουμε την παθητική ατομική αγανάκτηση σε αντίδραση και αλληλοστήριξη κάνοντας πράξη το ποτέ καμία μόνη.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΟ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
ΗΤΑΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΔΡΑΚΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΤΕΡΑΣ
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ
Συγκέντρωση το Σάββατο 27/01 στο Δημαρχείο Καλαμαριάς στη 13:00.
Την Τετάρτη 17/01 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης για την γυναικοκτονία που έγινε στην περιοχή πριν λίγες μέρες, καλώντας ταυτόχρονα σε συγκέντρωση το Σάββατο 27/01 στη 13:00 στο δημαρχείο Καλαμαριάς. Περάσαμε από τον κεντρικό πεζόδρομο και τα γύρω δρομάκια μοιράζοντας κείμενα και κολλώντας αφίσες.
Κατά διαστήματα βλέπουμε τα φασιστικά σκουπίδια να αποπειρώνται να βγουν από τις τρύπες τους επιχειρώντας εμφανίσεις στο δημόσιο χώρο και χτυπήματα στον αγωνιζόμενο κόσμο, σε καταλήψεις, σε μετανάστριες, σε κουήρ άτομα, σε ό,τι δεν συμμορφώνεται στο “ιερό τρίπτυχο” πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Οι φασιστικές επιθέσεις, οι δολοφονίες και οι βιαιότητες σε θηλυκότητες και κουήρ άτομα, οι εργατικές δολοφονίες δεν αποτελούν εξαίρεση στη καθημερινότητά μας ούτε απλά θεαματικά λεπτά στα μίντια. Είναι πανταχού παρόντα βιώματα και πραγματικότητες. Οι κρατικές πολιτικές που χτίζονται σε βάθος χρόνου δεν θα μπορούσαν να εντείνουν την υποτιμήση των ζωών μας χωρίς την βοήθεια των φασιστικών μορφωμάτων.
Το κράτος θρέφει και συντηρεί τα φασιστικά μορφώματα με τα οποία έχει σχέση αλληλεξάρτησης. Αποτελούν ένα χρήσιμο εργαλείο που θα καταστείλει και θα εξοντώσει τους πληθυσμούς που περισσεύουν και που το κράτος θέλει διακαώς να ελέγξει. Ο πόλεμος κατά των μεταναστριών, ο ρατσισμός, ο αντιτσιγγανισμός, η ομοφοβία είναι διάχυτα στην ελληνική κοινωνία, συντηρούν τον φασισμό και προλειαίνουν το έδαφος για φασιστικές επιθέσεις σε περιόδους κρίσης. Η συσπείρωση γύρω από κάθετες δομές που συγκροτούνται γύρω από την ιδέα της εθνικής ενότητας και στοχεύουν στον πόλεμο ενάντια στον εσωτερικό είτε εξωτερικό εχθρό απορποσανατολίζουν απο τον πραγματικό εχθρό, το κράτος. Ταυτόχρονα, συσκοτίζουν την ευθύνη κράτους και καπιταλισμού στη φτωχοποίηση της κοινωνικής βάσης αποδίδοντας πολύ βολικά το φταίξιμο σε πληθυσμούς που είναι σκληρά εκμεταλλευόμενοι στην τοπική κοινωνία.
Αυτές οι προσπάθειες διαίρεσης του προλεταριάτου παίρνουν σάρκα και οστά στη ρουτινιασμένη και επιβαρυμένη καθημερινότητα, κάθε φορά που τα λεφτά στο σούπερ μάρκετ δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά και η οργή προσανατολίζεται στην ταμία αντί για τις πολυεθνικές και την ακρίβεια. Κάθε φορά που το νοίκι κι οι λογαριασμοί χτυπούν την πόρτα και αντί να φουντώσει η αγανάκτηση για το ξεζούμισμα από τους ιδιοκτήτες, ενεργοποιείται ο ρατσιστικός οχετός περί μεταναστών που ‘μας κλέβουν’ τις δουλειές, τις θέσεις, τα λεφτά και εν γένει την ζωή. ‘Ετσι, η υποκαστάσταση των πραγματικών εχθρών με πλασματικούς δεν απέχει από τη βιωμένη πραγματικότητα. Εχθρός μας είναι τα αφεντικά και οι απανταχού καταπιεστές μας. Οποιαδήποτε προσπάθεια διαίρεσης και κανιβαλισμού μεταξύ του πολυεθνικού προλεταριάτου εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους.
Βλέπουμε τις γειτονιές μας να αποτελούν ένα καθημερινό πεδίο συκγρούσεων τάξης, φύλου, φυλής και οι σιωπές, οι υποχωρήσεις και αντίστοιχα οι συλλογικές μας αντιστάσεις καθορίζουν τους τρόπους που ζούμε, εργαζόμαστε, ερωτευομάστε, αγωνιζόμαστε και συνολικά σχετιζόμαστε. Γι΄ αυτό και οι απαντήσεις που δίνουμε πρέπει να είναι συλλογικές μαχητικές και με διάρκεια μέχρι να έχουν οι αγώνες μας την πολυμορφία της ζωής μας. Ανυποχώρητοι κι αδιαμεσολάβητοι αγώνες για να τσακίσουμε καθε παρακλάδι του φασισμού στις γειτονιές μας, στις σχολές, στη δουλειά μας, στις πλατείες και σε κάθε κοινωνικό πεδίο που υπάρχουμε.
Πριν από έναν χρόνο αποκαλύφθηκε το κύκλωμα trafficking στην περιοχή του Κολωνού. Ο διακινητής που γνωστοποιήθηκε αρχικά ήταν ιδιοκτήτης μικρού παντοπωλείου και γνωστός στη τοπική κοινωνία για τις πολιτικές του διασυνδέσεις εντός της ΝΔ, Ηλίας Μίχος, ο οποίος εξέδιδε τη 12χρονη. Κατόπιν, ακολούθησε η αποκάλυψη της εμπλοκής πολιτικών και μπάτσων. Η επιζήσασα με την οικογένειά της κατήγγειλαν όσα έζησε και έκτοτε παρακολουθούμε την ακατάπαυστη κρατική και παρακρατική εξόντωσή της ηθικά, οικονομικά και ποινικά. Εξαρχής, η αστυνομία αποπειράθηκε να παραγκωνίσει την καταγγελία από τη στιγμή που τους έγινε κατανοητό για ποιόν πρόκειται και να ξεκινήσει η συγκάλυψη. Την υπέβαλαν σε εξαντλητικές καταθέσεις και φυλάκισαν τη μητέρα της παρά τα ελλιπή στοιχεία και τις καταθέσεις των παιδιών της.
Η μητέρα συγκεκριμένα, εξακολουθεί να βρίσκεται προφυλακισμένη και να αποτελεί καθημερινό στόχο της προπαγάνδας των ΜΜΕ και των αφηγημάτων που κυριαρχούν στη κοινή γνώμη. Οι δικαστικοί και υπόλοιποι ξεπλυματικοί μηχανισμοί κράτους και μαφίας,επιχειρούν στοχευμένα και μεθοδικά να μετακυλήσουν τις ευθύνες σε αυτή παρουσιάζοντας την ως βασική κατηγορούμενη και συνεργό του σκουπιδιού Μίχου. Είναι αρκετά φανερό ότι η μητέρα στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί τον εύκολο στόχο. Λόγω της ταξικής της θέσης ως φτωχό άτομο της κοινωνικής βάσης αλλά και λόγω της κοινωνικής εννοιοδότησης του ρόλου της μητέρας, κανιβαλικά όλοι σπεύδουν να τη κατηγορήσουν για “την παραμέληση του παιδιού της”. Αξίζει να σημειωθεί ακόμα ότι τον Γενάρη του 2023 προχώρησε σε απεργία πείνας με αίτημα την αποφυλάκιση της το οποίο απορρίφθηκε από τις δικαστικές αρχές.
Το ίδιο το κράτος που συντηρεί τα κυκλώματα σωματεμπορίας ευαγγελίζεται ότι τα πολεμά και πως προστατεύει τα επιζήσαντα. Ενώ η οικογένεια ζούσε υπο καθεστώς συνεχούς κρατικής επιτήρησης και έλεγχου “για την προστασία της” δέχθηκε επίθεση με πέτρες στα παράθυρα του σπιτιού της, άγνωστοι απείλησαν λεκτικά τον αδερφό της να σιωπήσει, μαυροφορεμένοι άντρες με παρατεταγμένα όπλα σταμάτησαν όχημα ασφάλειας που επέβαινε με τα αδέρφια της και τους έκαναν έλεγχο και η υφυπουργός Δόμνα Μιχαηλίδου έδωσε δημόσια τη διεύθυνση κατοικίας της.Είναι πασιφανές ότι όλα αυτά δεν αποτελούν κινήσεις στήριξης και ενδυνάμωσης επιζώντος ατόμου, αλλά τακτικές εκφοβισμού τόσο του ίδιου όσο και των επόμενων επιζώντων που θα επιχειρήσουν να σπάσουν τη σιωπή.
Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν κυκλώματα σωματεμπορίας δίχως την αλληλοτροφοδότηση κράτους -παρακράτους. Έτσι, και εδώ είδαμε τη συνεργασία κράτους και μαφίας προκειμένου να συγκαλύψουν την υπόθεση, να προστατευτούν οι ίδιοι και να τρομοκρατήσουν το επιζήσαν ατομο. Εξάλλου, υπάρχει ολόκληρος μηχανισμός, δικαστικός, αστυνομικός, μιντιακός που θα δρασει ξεπλυματικά και θα προσπαθήσει να μην αποκαλύψει κι εκθέσει ισχυρά ονόματα που μπλέκονταν στο trafficking και θα δράσει κατασταλτικά για την οικογένεια.
Η σωματεμπορία με τη μορφή σεξουαλικοποιημένης βίας, επιπλέον στηρίζεται στη πατριαρχική δόμηση του εξουσιαστικού πλέγματος και της κοινωνίας. Η υποτίμηση των ικανοτήτων και η αντικείμενο ποίηση των σωμάτων των θηλυκοτήτων στην πατριαρχική συνθήκη αποτελούν θεμέλιο λίθο της επιβολής της σεξουαλικοποιημένης βίας στα σώματά μας, κατάσταση που εντείνεται όταν το άτομο βρίσκεται στην παιδική και εφηβική ηλικία. Η κοινή γνώμη θεωρεί πιο ειδεχθή περιστατικά έμφυλης βίας αυτά των ανηλίκων γιατί πληρούν τα κριτήρια αγνότητας κι αθωότητας προκειμένου να πείσουν τα λαϊκά και μη δικαστήρια σχετικά με τον (παρα)βιασμό τους. Η σεξουαλικοποίηση των παιδικών σωμάτων είναι εν μέρει απότοκο της αντίληψης των παιδιών ως μη άτομα, χωρίς αυτοδιάθεση, που άλλοι (οικογένεια κι άλλοι θεσμοί) παίρνουν αποφασεις για αυτά. Δεν μπαίνουμε στην θέση να κατανοήσουμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους, αναπαράγοντας ιεραρχικές συμπεριφορές. Έτσι, και με τη 12χρονη ποτέ δεν ακούσαμε τί επιθυμούσε η ίδια και τί όχι.
Τη Δευτέρα 8/1/24 η υπόθεση θα εκδικαστεί με κύρια κατηγορούμενη και τη μητέρα της επιζήσασας η οποία αντιμετωπίζει τις κατηγορίες της μαστροπείας και της πορνογραφίας ανηλίκου. Θεωρούμε σημαντική και αναγκαία την έμπρακτη συμπαράσταση σε όσα άτομα τολμούν να τα βάλουν με κράτος, παρακράτος και τα ξεπλυματικά τους όργανα.
Να δομήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και να αγωνιστούμε συλλογικά μέχρι να σπάσει η σιωπή και ο φόβος.
Αλληλεγγύη στη 12χρονη επιζήσασα κυκλώματος trafficking
Άμεση αποφυλάκιση της μητέρας της
Συγκέντρωση αλληλεγγύης Δευτέρα 08/01/24 στην Καμάρα στη 13:00
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΦΙΑ Η ΙΔΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ,
ΠΑΙΔΟΒΙΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑ
Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα
*Μετά την συγκέντρωση ακολούθησε μαζική αφισοκόλληση σε κεντρικούς δρόμους της πόλης
Πριν από ένα χρόνο αποκαλύφθηκε το κύκλωμα trafficking στην περιοχή του Κολωνού. Ο διακινητής που γνωστοποιήθηκε αρχικά ήταν ιδιοκτήτης μικρού παντοπωλείου και μέλος της ΝΔ, Ηλίας Μίχος, ο οποίος εξέδιδε τη 12χρονη Ε.. Κατόπιν ακολούθησε η αποκάλυψη της εμπλοκής πολιτικών και μπάτσων. Η επιζήσασα με την οικογένειά της κατήγγειλαν όσα έζησε και έκτοτε παρακολουθούμε την ακατάπαυστη κρατική και παρακρατική εξόντωση της ηθικά, οικονομικά και ποινικά. Εξαρχής η αστυνομία αποπειράθηκε να παραγκωνίσει την καταγγελία από τη στιγμή που τους έγινε κατανοητό για ποιον πρόκειται και να ξεκινήσει η συγκάλυψη. Την υπέβαλαν σε εξαντλητικές καταθέσεις και φυλάκισαν τη μητέρα της παρά τα ελλιπή στοιχεία και τις καταθέσεις των παιδιών της. Αξίζει να αναφερθεί ότι η μητέρα της Ε. είναι προφυλακισμένη από τις 19 Δεκεμβρίου 2022 ως συνεργός του Ηλία Μίχου με τη κατηγορία της μαστροπείας κι η υπόθεσή της θα εκδικαστεί στις 8 Ιανουαρίου 2024 στην Αθήνα. Επίσης τον Γενάρη του 2023 προχώρησε σε απεργία πείνας με αίτημα να αποφυλακιστεί με τις δικαστικές αρχές να το απορρίπτουν.
Το ίδιο το κράτος που συντηρεί τα κυκλώματα σωματεμπορίας ευαγγελίζεται ότι τα πολεμά και πως προστατεύει τα επιζήσαντα. Ενώ η οικογένεια ζούσε υπό καθεστώς συνεχούς κρατικής επιτήρησης και ελέγχου “για την προστασία της”, η υφυπουργός Δόμνα Μιχαηλίδου έδωσε τη διεύθυνση κατοικίας της, δέχθηκε επίθεση με πέτρες στα παράθυρα του σπιτιού της, άγνωστοι απείλησαν λεκτικά τον αδερφό της επιζήσασας να σιωπήσει, μαυροφορεμένοι άντρες με παρατεταγμένα όπλα σταμάτησαν όχημα ασφάλειας που επέβαινε με τα αδέρφια της και τους έκαναν έλεγχο. Είναι πασιφανές ότι όλα αυτά δεν αποτελούν κινήσεις στήριξης και ενδυνάμωσης επιζώντος ατόμου αλλά τακτικές εκφοβισμού τόσο του ίδιου όσο και των επόμενων επιζώντων που θα επιχειρήσουν να σπάσουν τη σιωπή.
Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν κυκλώματα σωματεμπορίας δίχως την αλληλοτροφοδότηση κράτους -παρακράτους. Έτσι και εδώ είδαμε τη συνεργασία κράτους και μαφίας προκειμένου να συγκαλύψουν την υπόθεση, να προστατευτούν οι ίδιοι και να τρομοκρατήσουν το επιζήσαν άτομο. Εξάλλου υπάρχει ολόκληρος μηχανισμός, δικαστικός, αστυνομικός, μιντιακός που θα δράσει ξεπλυματικά και θα προσπαθήσει να μην αποκαλύψει κι εκθέσει ισχυρά ονόματα που μπλέκονταν στο trafficking και θα δράσει κατασταλτικά για την οικογένεια.
Η σωματεμπορία με τη μορφή σεξουαλικοποιημένης βίας επιπλέον στηρίζεται στη πατριαρχική δόμηση του εξουσιαστικού πλέγματος και της κοινωνίας. Η υποτίμηση των ικανοτήτων και η αντικειμενοποίηση των σωμάτων των θηλυκοτήτων στη πατριαρχική συνθήκη αποτελούν θεμέλιο λίθο της επιβολής της σεξουλικοποιημένης βίας στα σώματα μας, κατάσταση που εντείνεται όταν το άτομο βρίσκεται στη παιδική και εφηβική ηλικία. Η κοινή γνώμη θεωρεί πιο ειδεχθή περιστατικά έμφυλης βίας αυτά των ανηλίκων γιατί πληρούν τα κριτήρια αγνότητας κι αθωότητας προκειμένου να πείσουν τα λαικά δικαστήρια σχετικά με τον (παρα)βιασμό τους. Η σεξουαλικοποίηση των παιδικών σωμάτων είναι εν μέρη απότοκο της αντίληψης των παιδιών ως μη άτομα, χωρίς αυτοδιάθεση, που άλλοι(οικογένεια κι άλλοι θεσμοί) παίρνουν αποφάσεις για αυτά. Δεν μπαίνουμε στη θέση να κατανοήσουμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους, αναπαράγοντας ιεραρχικές συμπεριφορές. Έτσι και με τη 12χρονη ποτέ δεν ακούσαμε τι επιθυμούσε η ίδια και τι όχι.
Αλληλεγγύη στη 12χρονη επιζήσασα κυκλώματος trafficking
Άμεση αποφυλάκιση της μητέρας της
Συγκέντρωση αλληλεγγύης το Σάββατο 16/12/23 ,11:00 Αγιάς Σοφίας με Ερμού
Στις 22/10/2021, στο Πέραμα, ο 18χρονος ρομ Νίκος Σαμπάνης δολοφονείται από μπάτσο της ομάδας ΔΙ.ΑΣ., αφού δέχθηκε 36 σφαίρες, έπειτα από καταδίωξη με την πρόφαση κλεμμένου αυτοκινήτου στο οποίο επέβαιναν 3 ανήλικα άτομα.
Στις 5 Δεκέμβρη 2022, στα Διαβατά Θεσσαλονίκης, ο 16χρονος ρομ Κώστας Φραγκούλης, έπειτα από καταδίωξη για 20€ βενζίνης πυροβολείται από μπάτσο της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. και καταλήγει νεκρός στις 13/12 στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο όπου και νοσηλευόταν.
Πρόσφατα, στις 12/11/2023, στο Λεοντάρι Βοιωτίας γίνεται ξανά μια εν ψυχρώ δολοφονία. Ο 17χρονος ρομ Χρήστος Μιχαλόπουλος πυροβολείται από μπάτσο της ΟΠΚΕ έπειτα από καταδίωξη που ακολούθησε την άρνησή του να σταματήσει σε αστυνομικό έλεγχο.
Οι τρεις αυτές καταγεγραμμένες κρατικές δολοφονίες Ρομά που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια δεν είναι μεμονωμένα ή πρωτόγνωρα περιστατικά για το ελληνικό κράτος. Ο αντιτσιγγανισμός αποτελεί κύρια πτυχή του ρατσισμού στην ελληνική καθημερινότητα και συνιστά δομικό στοιχείο της συγκρότησης του ελληνικού έθνους κράτους. Ανέκαθεν για την ελληνική κοινωνία οι Ρομά θεωρούνταν ξένοι, επικίνδυνοι, εγκληματίες ή και μιασματικοί. Φορείς ασθενειών που δυνητικά θα μολύνουν το υγιές κοινωνικό σώμα κυριολεκτικά (βλέπε διαχείριση κόβιντ), αλλά και μεταφορικά, την εθνική καθαρότητα. Επιπλέον, βλέπουμε τα ρατσιστικά στερεότυπα να είναι έμφυλα διαχωρισμένα. Οι ρομά να θεωρούνται “άγριοι”, “σκληροί”, “ανεξέλεγκτοι”, οι τέλειοι θύτες “εγκλημάτων”, ενώ οι ρομνί να σεξουαλικοποιούνται ως “εξωτικά πλάσματα”, “πλανεύτρες”, “πονηρές”. Βασική παράμετρος του αντιτσιγγανικού μίσους που δέχονται αποτελεί η ταξική τους θέση. Η περιθωριοποίηση και η περιχαράκωσή τους σε απομονωμένους καταυλισμούς μακριά από τον κοινωνικό ιστό και το μητροπολιτικό πεδίο, ικανοποιεί το τόσο αναγκαίο αίσθημα για ασφάλεια, ενώ ταυτόχρονα εντείνει την αποξένωση και την εικόνα του επικίνδυνου διαφορετικού ή ακόμα και του κτήνους που μπορεί να έχει χτίσει ο κάθε νοικοκυραίος που ζει στον αποστειρωμένο μικρόκοσμό του.
Παράλληλα, στην ενίσχυση αυτής της εικόνας συμβάλλει και το μιντιακό ρατσιστικό παραλήρημα που φροντίζει πάντα να ενοχοποιεί τους ρομά και να αναδεικνύει στερεότυπα που έχουν ως στόχο να αποπροσανατολίσουν από την είδηση και να τους εγκληματοποιήσουν, ακόμα κι όταν βρίσκονται απο την πλευρά του θύματος. Για παράδειγμα, στην περίπτωση της πτώσης μιας γέφυρας το καλοκαίρι που είχε ως αποτέλεσμα την καταπλάκωση δύο ατόμων με το ένα να είναι ρομ, ακούστηκε από δημοσιογραφους να κατηγορούν τον ίδιο τον ρομ επειδή βρισκόταν εκεί για να μαζέψει παλιοσίδερα. Αντίστοιχα, τα γνωστά αρδάκια προσπαθούσαν να μας παρουσιάσουν πως το έγκλημα στα Τέμπη προκλήθηκε από ρομά που μάζευαν σίδερα από τις ράγες.
Δεν ξεχνάμε, άλλωστε, και την υπόθεση της 22χρονης ρομά Π.Α, στις 22/06/2016 στην Κόρινθο, η οποία αφού δέχθηκε, μαζί με τη φίλη της, σεξιστική επίθεση, λεκτική και σωματική, αμύνθηκε εναντίον του θύτη μαχαιρώνοντάς τον θανάσιμα. Τα άλλοτε συγκαλυμμένα και άλλοτε κατάφωρα ρατσιστικά δημοσιεύματα δεν χάνουν την ευκαιρία να υπογραμμίσουν ότι η 22χρονη είναι Ρομά, άστεγη, με διανοητικά προβλήματα, παρουσιάζοντάς την ως εξωκοινωνικό στοιχείο σε μια προσπάθεια να ανεβάσουν την υπόθεση θεαματικά και να την κάνουν εύπεπτη για το συντηρητικό ελληνικό ακροατήριο.
Κάθε κράτος προκειμένου να επιτύχει εθνική συνοχή κι ομοιογένεια χτίζει αφηγήματα γύρω από το δίπολο του εμείς και του ξένου, του “άλλου”, ώστε να δημιουργήσει κοινωνικούς διαχωρισμούς και να τραφεί μέσα από αυτούς. Έτσι, βλέπουμε μια οργανωμένη προσπάθεια πειθάρχησης, απομόνωσης και εξόντωσης όσων θεωρεί πληθυσμούς πλεονάζοντες που απειλούν τον εθνικό κορμό. Δολοφονεί και επαναπροωθεί μετανάστριες στα σύνορα, παρανομοποιεί τις μειονότητες στο εσωτερικό, κάνει πογκρόμ σε σεξεργάτριες και τοξικοεξαρτημένα άτομα. Βλέπουμε μια διαρκή προσπάθεια εγκληματοποίησης όσων δεν εμπίπτουν στα εθνικά πρότυπα κι αυτό φάνηκε κι από το γεγονός πως με το πρόσχημα περιστατικών μικροπαραβατικότητας προσπαθούν να νομιμοποιήσουν δολοφονίες ρομά (όπως συνέβη και με τον ρομ Σαμπάνη) ή μεταναστών όπως αυτή του Σύριου Καλάφ Ασάντ στις 8/7/23, λίγο έξω από τη Λάρισα.
Είναι ξεκάθαρο πως όσα περισσεύουν στην κρατική-καπιταλιστική κανονικότητα θα είναι διαρκώς υποτιμημένα κι αναλώσιμα, με την ζωή τους να μην αξίζει ούτε 20€. Για το εκάστοτε ντόπιο κεφάλαιο θα αποτελούν φτηνά εργατικά χέρια που μπορεί να εκμεταλλεύεται και να ωθεί στην εξαθλίωση. Καταλήγουν, λοιπόν, να δουλεύουν σε παράνομες, υποτιμημένες εργασίες και οι ζωές τους να βρίσκονται σε ένα μόνιμο καθεστώς επιτήρησης, ανασφάλειας και αστυνόμευσης.
Βέβαια, οι στρατηγικές επιβολής του κάθε κράτους κι η νομιμοποίηση της βίας κατά των απείθαρχων πληθυσμών δεν έρχεται ξέχωρη από τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στην εκάστοτε περίοδο. Όταν εντείνεται και κυριαρχεί η κρατική εθνοπατριαρχική βία σε όλα τα πεδία, γίνεται αντιληπτή η άνοδος του κοινωνικού εκφασισμού. Έτσι, το καλοκαίρι στις πυρκαγιές του Έβρου, είδαμε να στοχοποιούνται και να εγκληματοποιούνται ως εμπρηστές οι μετανάστες και άμεσα ένας εθνικιστικός όχλος είτε από φασίστες είτε από παραστρατιωτικές γκρούπες μπορούσε να κάνει ανενόχλητος πογκρόμ σε μετανάστριες. Επίσης, τον Ιούλιο συνέβη άλλη μία δολοφονία, ενός πακιστανού εργάτη σε μια λαϊκή της Αθήνας λόγω φασιστικής επίθεσης που δέχτηκε από τρία παιδιά.
Άλλο ένα περιστατικό συνέβη πρόσφατα, λίγες μέρες μάλιστα μετά τη δολοφονία του ρομ Χ.Μιχαλόπουλου, στην περιοχή των Συκεών Θεσσαλονίκης, όπου πραγματοποιήθηκαν ρατσιστικές επιθέσεις σε βάρος οικογένειας Ρομά. Φασιστικοποιημένα άτομα της γειτονιάς θέλησαν να διώξουν την οικογένεια ρομά απο το σπίτι που ζούσαν καταληψιακά. Στόχος τους ήταν να καταστήσουν τον χώρο μη βιώσιμο πλημμυρίζοντάς τον και στήνοντας οδοφράγματα από σκουπίδια στην είσοδο.
Μέσα στη σαπίλα είδαμε όμως και περιπτώσεις όπου τα καταπιεσμένα κοινωνικά κομμάτια γεφύρωσαν το επιβεβλημένο χάσμα ανάμεσά τους και ενώθηκαν με έμπρακτη στήριξη και αλληλεγγύη. Η οικογένεια Ρομά στις Συκιές δεν δέχθηκε μόνο βιαιότητα από τη τοπική κοινωνία, αλλά έλαβε και στήριξη από αλληλέγγυο κόσμο που τους παρείχε είδη πρώτης ανάγκης, κουβέρτες και ρούχα. Είδαμε σχολεία της περιοχής που δολοφονήθηκε ο 17χρονος Χρήστος να προχωρούν σε κατάληψη δείχνοντας την εναντίωσή τους στη ρατσιστική βαρβαρότητα. Είδαμε, επίσης, όταν το κράτος δολοφονεί ρομ άτομα, κοινότητες Ρομά να εξηγείρονται και να δημιουργούν πεδία σύγκρουσης και αντίστασης σε πολλά μέρη της χώρας.
Όλα αυτά μας δείχνουν πως οι προσπάθειες του καταπιεστικού-εξουσιαστικού συμπλέγματος να κατακερματίσει και να δημιουργήσει εχθρότητες ανάμεσα στα καταπιεσμένα της κοινωνικής βάσης θα πέφτουν στο κενό, όταν εμείς σπάμε τη σιωπή και την απάθεια, όταν αντιδρούμε και δημιουργούμε δίκτυα αλληλεγγύης.
ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ
ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΠΑΛΑΜΟΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ
ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΗ ΣΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑΖΙ
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ/ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 5/12, 18:00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ
Στηρίζουμε το μπλοκ της ανοιχτής συνέλευσης ενάντια στην κρατική δολοφονία του 17χρονου ρομ Χρ.Μιχαλόπουλου
Πώς δημιουργηθήκαμε και πώς λειτουργούμε Συναντηθήκαμε σε διαδικασίες του α/α/α χώρου της Θεσσαλονίκης και συνειδητοποιήσαμε ότι μοιραζόμαστε κοινά πολιτικά σκεπτικά και ανάγκες τα οποία αποφασίσαμε να συλλογικοποιήσουμε και να πλαισιώσουμε στη μορφή της ομάδας μας. Αρχικά, μας ένωσαν τα συλλογικά βιώματα που πηγάζουν από την πατριαρχική καταπίεση. Αναλύοντας πώς πραγματώνεται η πατριαρχία στην καθημερινότητά μας και βλέποντας την απολιτικοποίηση και ψυχολογικοποίηση της σεξουαλικοποιημένης βίας που δεχόμαστε νιώσαμε την αναγκαιότητα να επεξεργαστούμε, να αποδομήσουμε και να καταρρίψουμε συλλογικά τα κυρίαρχα αφηγήματα για το φύλο και τη σεξουαλικότητα. Στις διαδικασίες μας λειτουργούμε αντιιεραρχικά, οριζόντια,ισότιμα και συνδιαμορφωτικά με στόχο να προβάλλουμε τις δικές μας δράσεις και λόγο ενάντια στην επιβεβλημένη κανονικότητα.
Φύλο-σεξουαλικότητα και έμφυλη βία Αντιλαμβανόμαστε το φύλο ως κοινωνικοπολιτικό κατασκεύασμα νοηματοδοτημένο βάσει της εκάστοτε κουλτούρας. Αποτελεί παράγοντα κοινωνικοποίησης, με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή με την γέννηση και ανατροφή μας στα πλαίσια της πυρηνικής οικογένειας και ύστερα στο σχολείο, που μας αποδίδει προκαθορισμένες και στερεοτυπικά κατασκευασμένες ταυτότητες, περιορίζοντας τον τρόπο έκφρασης και τις δυνατότητες ύπαρξής μας. Βλέπουμε το δίπολο να καταπιέζει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας και να συντηρεί την εθνοπατριαρχική κανονικότητα στην οποία οι κουήρ υπάρξεις είναι ανεπιθύμητες και αορατοποιούνται. Όποιο προσπαθεί να ξεφύγει από τις διαχωριστικές γραμμές που αυτό θέτει, όποια δεν επιτελεί τον έμφυλο ρόλο της, όποιος αρνείται να περιορίσει την έκφραση της σεξουαλικότητάς του δέχεται την έμφυλη βία για την συμμόρφωση και πειθάρχησή του στην πατριαρχική πραγματικότητα. Η έμφυλη βία εκτός από εργαλείο συμμόρφωσης αποτελεί και επιβολή εξουσίας στα σώματα και τα μυαλά μας.Catcalling στον δρόμο, σεξουαλική παρενόχληση στη δουλειά, τρανσφοβικά σχόλια στο σχολείο, κακοποίηση εντος συντροφικών σχέσεων, ή από γονείς σε παιδιά, βιασμοί και γυναικοκτονίες και η λίστα συνεχίζεται.. Φυσικοποιείται σε όλες τις εκφάνσεις της σε συνεργασία με την κουλτούρα του βιασμού που την Θρέφει. Μια κουλτούρα που μετακυλύει την ευθύνη στα επιζήσαντα άτομα και ξεπλένει τους κακοποιητές μας, ακυρώνοντας κι αμφισβητώντας τα βιώματά μας.Ταυτόχρονα,ανάγει τα βιώματα σε ατομικό ζήτημα και τα προβάλλει ως μεμονωμένα γεγονότα, αποσιωπώντας την πατριαρχική τους προέλευση και αποπολιτικοποιώντας τα. Έτσι, καλούμαστε να τα διαχειριστούμε απομονωμένα και όχι συλλογικά.
Ενάντια σε κράτος,πατριαρχία και καπιταλισμό Μεγαλώνοντας σε περιβάλλοντα εμποτισμένα με τις κρατικές, καπιταλιστικές αφηγήσεις, εξοικειωνόμαστε με τη σχέση εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου, έτσι ώστε αργότερα να συμμετάσχουμε στην συντήρηση της καπιταλιστικής μηχανής ως υποταγμένα εργαζόμενα για το κέρδος των αφεντικών. Πάνω σε αυτό έρχεται να πατήσει η ψευδαίσθηση της χειραφέτησης των θηλυκοτήτων μέσω της αναρρίχησής τους στην καπιταλιστική σκάλα της εργασίας ως μελλοντικά αφεντικά (girlbosses), οξύνοντας το ταξικό χάσμα και ενισχύοντας τη νοοτροπία που συντηρεί τις ανισότητες. Η απελευθέρωσή μας από τα δεσμά της πατριαρχίας δεν μπορεί να προκύψει πατώντας πάνω στον διαιωνισμό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Το κράτος με σκοπό την διασφάλιση της καπιταλιστικής και πατριαρχικής συγκρότησής του, προωθεί ή αν χρειαστεί επιβάλλει την ομοιογένεια, προτάσσει το ψευδοϊδανικό της εθνικής ενότητας και ταυτόχρονα αναπαράγεται μέσα από αυτά. Κατόπιν, συσπειρώνει τα άτομα, επικίνδυνα,σε κάθετες δομές γύρω από εθνικά αφηγήματα, που στηρίζονται στο ρατσιστικό και σεξιστικό μίσος απειλώντας και εξαθλιώνοντας τις ζωές ατόμων που βρίσκονται στον ταξικό πάτο όπως ρομά, μετανάστ(ρι)ες, σεξεργάτριες. Διαμορφώνονται έτσι, οι συνθήκες ενός πολέμου ενάντια σε ένα μιασματικό και επικίνδυνο “άλλο” που απειλεί τον εθνικό κορμό, αποπροσανατολίζοντας από τον πραγματικό εχθρό,το κράτος και τις κοινωνικές σχέσεις που το συντηρούν. Με στόχο, λοιπόν, την αναπαραγωγή του έθνους επέρχεται ο έλεγχος και η επιβολή στα σώματα των θυληκοτήτων, οι οποίες ως εν δυνάμει μητέρες/αναπαραγωγικές μηχανές καλούνται να αναπληρώσουν τον πληθυσμό της κοινωνικής βάσης, να καλύψουν τις υλικές ανάγκες του κάθε κράτους σε εργατικό και στρατιωτικό δυναμικό και να επιλύσουν το “δημογραφικό πρόβλημα”. Τα σώματα των “γυναικών” του έθνους γίνονται έτσι αντιληπτά ως εθνικά συλλογικά σώματα γι’αυτό κι η προάσπισή τους σε περιπτώσεις σεξουαλικοποιημένης βίας γίνεται με όρους εθνικής ιδιοκτησίας.
Διαθεματική ανάλυση και δράση Για εμάς η πατριαρχία δεν συντηρείται αποκομμένη, αλλά τροφοδοτείται και αναπαράγεται σε αλληλεπίδραση με άλλες πτυχές του εξουσιαστικού πλέγματος. Βλέπουμε την διαπλοκή της με την κρατικά και καπιταλιστικά δομημένη πραγματικότητα και την αντιλαμβανόμαστε άμεσα από το πώς αντανακλάται στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, στην εργασία, στη σχολή μας, όπου υπάρχουμε και δραστηριοποιούμαστε. Η εξουσία τους αναπαράγεται από καταστάσεις, πρόσωπα, σχέσεις της καθημερινότητάς μας, όπως αυτά της καθηγήτριας, του αφεντικού, του γονέα. Φέρουμε πολλαπλές κοινωνικές ταυτότητες και δεχόμαστε ποικίλες και διαπλεκόμενες καταπιέσεις δίχως να μας είναι ευδιάκριτα τα μεταξύ τους όρια. Γι’αυτό επιλέγουμε διαθεματική ανάλυση και δράση.
Ενάντια σε έναν θεσμικό φεμινισμό/ ποιά είναι τα εργαλεία μας Αναγνωρίζουμε πως το κράτος με τους θεσμούς του, συντηρεί και εδραιώνει την πατριαρχία, προστατεύοντας ταυτόχρονα την ύπαρξή του και τους (παρα)βιαστές μας. Ειδικά όταν οι κατηγορούμενοι φέρουν ταξικά και φυλετικά προνόμια, είναι επιφανή άτομα ή είναι τα ίδια τα τσιράκια του κράτους, βλέπουμε μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια για συγκάλυψη των υποθέσεων. Έτσι, δεν βρίσκουμε καμία θέση στην αστική δικαιοσύνη και το πώς αυτή διαχειρίζεται τις ζωές μας. Ωστόσο, δείχνουμε αλληλεγγύη σε όσα άτομα αναζητούν δικαίωση μέσω των νομικών οδών, καθώς δεν παύουμε τόσο εύκολα να εξαρτώμαστε σε ορισμένα πλαίσια για την επιβίωση μας από τους κρατικούς θεσμούς (βλέπε δικαστήρια συνεπιμέλειας, ποινικές διώξεις αγωνιστ(ρι)ών). Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε έναν θεσμικό φεμινισμό που επιζητά την καλύτερη αντιπροσώπευση και ενσωμάτωση των φεμινιστικών ζητημάτων στο υπάρχον εξουσιαστικό σύστημα αντί να μάχεται για την ρήξη αυτού. Δεν θέλουμε επιμόρφωση μπάτσων, ούτε γκέι βουλευτές, ούτε περισσότερες γυναίκες δικαστές. Δεν πιστεύουμε σε λογικές προστατών και προστατευόμενων, ούτε ειδικών κι αυθεντιών. Γι’ αυτό, δεν περιμένουμε την απελευθέρωση των σωμάτων και των ζωών μας να έρθει μέσα από κανένα κόμμα ή αντιπρόσωπο είτε δεξιό είτε αριστερό ή ΜΚΟ. Προτάσσουμε την οργάνωση από τα κάτω, την συλλογικοποίηση των βιωμάτων μας, την έμπρακτη αλληλεγγύη, την γεφύρωση των σχέσεων μεταξύ των καταπιεζόμενων και το χτίσιμο ενός δικτύου μαχητικού αντισεξισμού στον δρόμο, στην δουλειά μας, στα camps, στη σχολή και στα σπίτια μας. Η αντιβία, η απελευθερωτική βία από το καταπιεστικό καθεστώς θα είναι η απάντησή μας. Όπου μπορούμε να αντισταθούμε, με όποια μέσα έχουμε διαθέσιμα τόσο για τα εαυτά μας όσο και το ένα για την άλλη. Οργανώνουμε τα ίδια τις αντιστάσεις μας και μαχόμαστε για την ρήξη του υπάρχοντος συστήματος που μας καταδυναστεύει και μας εκμεταλλεύεται για να συντηρήσει τα συμφέροντά του. Να οργανώσουμε τις επιθέσεις μας. Μέχρι την ολική απελευθέρωση.
Η πατριαρχική καταπίεση είναι διαρκώς παρούσα και μεσολαβεί στις κοινωνικές μας σχέσεις με πολύπλευρους τρόπους. Η υποτίμηση των ικανοτήτων μας και της ύπαρξης μας, η συνεχής επιβολή εξουσίας και ο έλεγχος των ζωών και της έκφρασής μας είναι πλήρως κανονικοποιημένα στη δουλειά, στον δρόμο, στο σχολείο, στο σπίτι και σε κάθε χώρο που προσπαθούμε να υπάρξουμε, προκαλώντας μας ασφυξία και οργή.
Η οικογένεια όντας ο πρώτος θεσμός που μας κοινωνικοποιεί, αναπαράγει τα ετεροκανονικά πρότυπα και μας κατηγοριοποιεί με βάση το φύλο που μας αποδόθηκε. Προσδίδει στα σώματά μας έμφυλα χαρακτηριστικά και προκαθορισμένους ρόλους. Έτσι, από την ένταξή μας στον κοινωνικό ιστό εκπαιδευόμαστε στην πειθάρχηση και καταστολή των επιθυμιών μας. Μαθαίνουμε σε κυρίαρχους ρόλους και δίπολα όπως αυτό του δυνατού προστάτη και της υπομονετικής στοργικής φροντίστριας. Σε περίπτωση παρέκκλισης από τους έμφυλα κατανεμημένους ρόλους, έρχονται η σεξουαλικοποιημένη βία και ο φόβος αυτής να επιβάλουν τη συμμόρφωσή μας. Ειδικά όσον αφορά την οικογένεια ,που ό,τι συμβαίνει εντός της αορατικοποιείται και θεωρείται προσωπική υπόθεση του καθενός, είναι πολύ δύσκολο να αναδειχθεί και να αναγνωριστεί η πολιτική διάσταση της σεξουαλικοποιημένης βίας και να υπάρξει χώρος παρέμβασης. Γιατί, άλλωστε, όπως μας έχουν μάθει «τα εν οίκω μη εν δήμω». Αυτή η νοοτροπία της εξατομίκευσης καλλιεργεί την απάθεια σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, η κακοποίηση κανονικοποιείται, οι καυγάδες θεωρούνται αναμενόμενοι. Έτσι, η έμφυλη βία κλιμακώνεται με τις γυναικοκτονίες να αποτελούν σύνηθες κομμάτι της καθημερινότητας, με την εκάστοτε τοπική κοινωνία να μένει έκπληκτη, να έχει συναινέσει μέσω της σιωπής της ή να τείνει να δικαιολογήσει τα κίνητρά του θύτη αποδίδοντάς του ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά. Πρόσφατα στην περιοχή της Θεσσαλονίκης συνέβησαν δύο δηλωμένες γυναικοκτονίες με τη μια στη Καλαμαριά τον Σεπτέμβριο όπου ένας μπάτσος σκότωσε τη γυναίκα του κι έπειτα αυτοκτόνησε και μία σε ένα χωριό της Χαλκιδικής τον Μάιο.
Αντιλαμβανόμαστε πως ο πραγματικός αριθμός περιστατικών οποιασδήποτε μορφής βίας λόγω φύλου ή/και έκφρασης αυτού,από το catcalling στον δρόμο, την υποτίμηση στη δουλειά και το σπίτι ως τις τρανσφοβικές επιθέσεις και τις γυναικοκτονίες, δε μπορεί να μετρηθεί, καθώς η πατριαρχία διαπλέκεται σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Άλλη μια γυναικοκτονία, που έγινε τον Ιούλιο, ήταν της Άνα Ιβάνκοβα, μιας τρανς μετανάστριας για την οποία ακόμα και μετά θάνατον ακούστηκε ένα οχετός από τρανσφοβία και misgendering. Η περιθωριοποίηση κι η προσπάθεια αορατοποίησης όσων ζωών δεν εμπίπτουν στις νόρμες της εκάστοτε κοινωνίας είναι γεγονός. Βλέπουμε μια διαρκή προσπάθεια κράτους και νοικοκυραίων να υποτιμούν όποια ζωή κρίνουν περισσευούμενη. Αν φέρεις κάποια ταυτότητα που αποτελεί απειλή για τον εθνοκορμό και θεωρείται μιασματική όπως να είσαι μετανάστρια, τρανς, ρομά, τοξικοεξαρτημένος κλπ το κράτος προσπαθεί να σε παρανομοποιήσει και να σε ωθήσει στην εξόντωση και στην αφάνεια. Έτσι, αντιλαμβανομαστε πως άτομα που βρίσκονται στον ταξικό πάτο και φέρουν πολλαπλές καταπιέσεις γίνονται πιο εύκολα στόχοι κανιβαλιστικών επιθέσεων και η εθνοπατριαρχική καθημερινή βία που δέχονται είναι κανονικοποιημένη.
Στη πατριαρχική συνθήκη η κουλτούρα του βιασμού συντηρεί και θρέφει την έμφυλη βία. Αναπαράγει τον φόβο και επιβάλλει τη σιωπή. Φυσικοποιείται μέσα από απλές καθημερινές συζητήσεις, τα κλασσικά αφηγήματα που μπορεί να σκεφτεί ο κάθε νοικοκυραίος όπως “τί έκανε το βράδυ μόνη της”, “τί φορούσε”, “γιατί είχε πιει”, “γιατί πήγε εκεί” και ό,τι άλλο για να μετακυλίσουν στα επιζήσαντα ή δολοφονημένα άτομα την ευθύνη για τη βία που δέχτηκαν. Το βίωμα σου είναι έγκυρο και παίρνει ορατότητα μόνο όταν μπορείς να θεωρηθείς το τέλειο θύμα, που δεν προκάλεσε και ιδανικά ο θύτης να είναι κάποιος άγνωστος, ένας ξένος, ένας μετανάστης, ένα μίασμα, κάποιος που μπορεί να θεωρηθεί κι εθνική απειλή. Ο στιγματισμός και η υποτίμηση συνεχίζονται όταν το επιζήσαν άτομο επιλέξει να καταδείξει δημόσια το βίωμα του και να στραφεί για βοήθεια σε αστυνομικές και δικαστικές αρχές. Αυτό που το περιμένει συνήθως είναι περαιτέρω φίμωση και τρομοκράτησή του. Ειδικά όταν ο θύτης είναι επιφανές πρόσωπο έχει χρήματα ή/και πολιτικές διασυνδέσεις, μπάτσοι, δικαστές και μίντια θα προσπαθήσουν να συγκαλύψουν το περιστατικό και να αποπροσανατολίσουν τη κοινή γνώμη. Οι θεσμοί αυτοί είναι φύσει ταξικοί και πατριαρχικοί και ο ρόλος τους είναι να συντηρούν την κρατική και καπιταλιστική κανονικότητα και όχι να στηρίζουν τα επιζήσαντα άτομα.
Έτσι από πέρυσι παρακολουθούμε τη συντονισμένη επίθεση κράτους παρακράτους για σωματική, ηθική κι οικονομική εξόντωση της 13χρονης Ε. επιζήσασας κυκλώματος trafficking από τον Κολωνό. Ένα από τα κεφάλια των διακινητών που αποκαλύφθηκαν είναι ο Ηλίας Μίχος, μέλος της ΝΔ και γνωστός μεγαλοκαταστηματάρχης. Ένα ακόμα παράδειγμα που αναδεικνύει τη ταξική φύση της δικαιοσύνης είναι αυτό της υπόθεσης της Γεωργίας Μπίκα, που όχι μόνο δεν έχει δικαιωθεί δικαστικά ακόμα αλλά πρόσφατα ανακοινώθηκε πως κατηγορείται η ίδια για αρπαγή και ξυλοδαρμό των βιαστών της ,που νομικά τιμωρείται με κακούργημα. Στην ουσία προσπαθούν όχι μόνο να τη φιμώσουν και να την τραμπουκίσουν αλλά και να την εξοντώσουν νομικά και ποινικά.
Το φιλελεύθερο πανωφόρι κράτους και καπιταλισμού, ως τακτική διατήρησης και κοινωνικής αποδοχής τους, προσπαθεί να συσκοτίσει το ρόλο τους στη κανονικοποίηση της πατριαρχικής βίας διαστρεβλώνοντας και ενσωματώνοντας μέρος των διεκδικήσεών μας. Ροζ καπιταλισμός και γυναίκες σε θέσεις εξουσίας πλασάρονται ως πανάκεια ενώ εμείς βιώνουμε στη καθημερινότητα μας τις πολλαπλές καταπιέσεις που μας επιβάλλονται. Παράλληλα, επίδοξοι διαχειριστές της εξουσίας οικειοποιούνται τα βιώματά μας για πολιτική ανέλιξη ή ψήφους και επιχειρούν να διαμεσολαβήσουν τον αντιπατριαρχικό χειραφετικό αγώνα και να τον καταστήσουν ακίνδυνο και αφομοιώσιμο στο υπάρχον. Αυτά τα τεχνάσματα και οι ψευδαισθήσεις δεν αρκούν για να ευτελίσουν το περιεχόμενο των δικών μας προταγμάτων ούτε για να αποκόψουν την οργή μας.
Σε μια τέτοια προσπάθεια αφομοίωσης ο ΟΗΕ θέσπισε την 25η Νοέμβρη παγκόσμια μέρα κατά της έμφυλης βίας. Προφανώς δεν τρέφουμε αυταπάτες πως οι θεσμοί θέλουν να μας προστατέψουν ή να μας στηρίξουν κι ούτε πιστεύουμε πως σε μία μέρα μπορεί να συμπυκνωθεί η καταπίεση που δεχόμαστε καθημερινά. Όμως, η 25η Νοέμβρη αποτελεί μια μέρα μαζικής κινητοποίησης στους δρόμους για την πατριαρχική βία, ένα πεδίο στο οποίο θέλουμε να υπάρχουμε δίνοντας ορατότητα στη δικιά μας οπτική και αντιπαραβάλλοντας τα δικά μας προτάγματα στις θεσμικές διεκδικήσεις. Έτσι κι εμείς εκείνη τη μέρα επιλέγουμε να κατέβουμε στο δρόμο βάζοντας το δικό μας πολιτικό περιεχόμενο.
Στηρίζουμε το μπλόκ της ανοιχτής συνέλευσης για την 25η Νοέμβρη.
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ, ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΛΩΝΕΙ ΧΕΡΙ ΘΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΦΟΡΕΙΟ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΓΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΕΙΤΕ ΦΟΡΑΕΙ ΣΤΟΛΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΖΩΝ ΑΤΟΜΟ/ ΚΑΝΕΝΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ
Το Σάββατο 4/11/23 ανακοινώθηκε πως θα πραγματοποιούνταν ραπ λάιβ στο θέατρο γης για την παρουσίαση του δίσκου “Arte Povera” του παραγωγού μουσικής Βeats Pliz στον οποίο συμμετέχουν με κομμάτια τους ονόματα όπως ΛΕΞ, εθισμός, bloody hawk, μικρός κλέφτης,vlospa,dani gambino ,sadam και Guest star o βιαστής Wang ενάντια στον οποίο υπάρχει δημόσια καταγγελία (παρα)βιασμού. Μια πληροφορία γνωστή τόσο στους συντελεστές αυτού του λάιβ όσο και στο ευρύτερο κοινό τους, το οποίο είναι διατεθειμένο να διαθέσει το φιλικό ποσό των 30 ευρώ (!!) για να στηρίξει αυτό το μεταξύ άλλων ξεπλυματικό καλλιτεχνικό εγχείρημα.
Ενάντια στο γενικευμένα εχθρικό κλίμα αμφισβήτησης και τον σεξιστικό οχετό, με τα οποία έρχονται αντιμέτωπα τα επιζώντα άτομα όταν βρίσκουν την δύναμη να δημοσιοποιήσουν τα βιώματά τους, επιλέξαμε να σταθούμε με το μέρος της καταγγέλουσας και να προβούμε σε παρέμβαση με αφίσες και σπρέι μία ημέρα πριν το λάιβ, ώστε να φέρουμε στην επιφάνεια το ζήτημα και να μην ξεχαστεί,όπως κάποιοι ελπίζουν.
Κολλήθηκαν αντι- αφισάκια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και στα πανεπιστήμια, ωστόσο κατά την διάρκεια της αφισοκόλλησης παρατηρήσαμε μια απαξιωτική και εχθρική διάθεση από κάποια περαστικά άτομα με αποτέλεσμα ορισμένες αφίσες να κατεβαίνουν σε διάστημα λίγων λεπτών,με σκοπό την υπεράσπιση του αγαπημένου τους βιαστή ραπά.Το βράδυ της Παρασκευής( 3/11) κάποια από εμάς πήγαν στο θέατρο γης όπου έγιναν σπρέι στη στάση του λεωφορείου και στον γύρω χώρο που οδηγεί στο θέατρο.
Σε πολύ λίγα λεπτά έσκασαν με λουσάτο μαύρο αμάξι με φιμέ τζάμια ο Beats Pliz και ο Bloody Hawk και ξεκίνησε μια λεκτική αντιπαράθεση του παραλογισμού. Παραθέτουμε συνοπτικά τι μας είπε ο καθένας:
-BP: Τι είναι αυτά; Τι κάνετε εδώ; / Εδώ είναι το λάιβ μου / Τι λέτε για τον Wang, εγώ τον έφερα στο λάιβ, είμαι ο παραγωγός, είναι μαζί μας
Σε αυτό απαντήθηκε από εμάς ότι ο wang είναι βιαστής και υπάρχει δημόσια καταγγελία
-ΒΡ: Θέλετε να μου χαλάσετε το λάιβ; Ήρθατε εδώ να μας πείτε ότι ξεπλένουμε και ήρθες να γράψεις στο λάιβ μου; / Αυτή είναι η γνώμη σας και κάτι που εσείς πιστεύετε και όχι κάτι που πιστεύει ο κόσμος, κάποιοι άλλοι δεν το πιστεύουν / Δεν έχει νόημα αυτό που κάνετε
-ΒΗ: Δεν μπορείτε να μιλάτε για ένα άτομο όταν αυτό δεν είναι μπροστά και δεν υπάρχει αντίλογος
Έπειτα ο ΒΡ άρχισε να μιλάει στο κινητό και σε κάποια φάση ακούστηκε το «ναι ελάτε προς τα κάτω», το οποίο αντιληφθήκαμε ως μια κίνηση εκφοβισμού μας, καλώντας ενισχύσεις από δικούς τους ή ακόμα και τους μπάτσους, επομένως σε εκείνο το σημείο αποχωρήσαμε εφόσον τη δεδομένη στιγμή δεν είχαμε τη δυναμική για κάτι τέτοιο.
Το συνολικό συμπέρασμα από την στάση τους εκείνη την μέρα ήταν μια σαφής και ευθεία, λοιπόν, αμφισβήτηση της καταγγελίας καθώς και η ξεκάθαρη και προσωπική στήριξη του βιαστή. Μια στήριξη που με απόλυτη άνεση και χωρίς κανένα άγχος για την εξασφαλισμένη τους καριέρα μπορούν να παρέχουν μιας και η κουλτούρα του βιασμού, που ενσαρκώνεται και αναπαράγεται στο μεγαλείο της σε καθημερινή βάση και σε χώρους όπου αράζουν σκουπίδια σαν όσους συμμετείχαν στο λάιβ και το ενήμερο φανατικό κοινό τους, έχει θέσει τα θεμέλια για κάτι τέτοιο.
Ο έλεγχος και η οριοθέτηση της έκφρασης της σεξουαλικότητας των θυληκοτήτων, το slut shaming και οι τερατόμορφες αποπροσανατολιστικές εικόνες που έχει πλάσει η κοινωνία για το τί εστί (παρα)βιασμός και ποιό είναι το προφίλ του «τέλειου θύματος» που θα λάβει την εμπιστοσύνη και την κοινωνική αποδοχή στην καταγγελία του (όταν αυτή είναι δυνατή), έδωσαν το πάτημα ώστε το βιώμα της καταγγέλουσας να τεθεί υπό ισχυρή αμφισβήτηση και να εκμηδενιστεί. Έχοντας υπόψιν το πόσο ψυχοφθόρα και ριψοκίνδυνη είναι η διαδικασία της δημόσιας, ακόμα και ανώνυμης, καταγγελίας απέναντι σε ένα πρόσωπο γνωστό, με εξασφαλισμένη φήμη και όνομα στην ραπ σκηνή και σε οποιαδήποτε σκηνή, η όποια κουβέντα για αναζήτηση προσοχής της επιζήσασας μέσω μιας ψευδούς καταγγελίας είναι το λιγότερο εκτός τόπου και χρόνου. Η αναβίωση και μόνο του παραβιαστικού περιστατικού, η συνειδητοποίηση του οποίου μπορεί να πάρει από ώρες έως και χρόνια από όταν συνέβη, και η γνώση πως θα ακολουθήσει μια παρέλαση από αγνό σεξιστικό μίσος και αμφισβήτηση σε ιντερνετικά σχόλια από το κοινό του βιαστή, είναι αρκετά για να πείσουν ένα επιζών άτομο να παραμείνει σιωπηλό.
Σιχαθήκαμε να διαβάζουμε και να ερχόμαστε αντιμέτωπα με περιστατικά παραβίασης από σεξιστές ραπάδες που εξαργυρώνουν φήμη και λεφτά από τους φαινομενικά αντιεξουσιαστικούς, αντιμπατσικούς και αντιφά στίχους τους, αγνοώντας την εξουσία που επιβάλλει καθημερινά η πατριαρχία στα σώματα και τις ζωές μας. Σιχαθήκαμε και εξοργιστήκαμε, αλλά ταυτόχρονα θα είμαστε εκεί να ακούμε και να πιστεύουμε κάθε αδερφή μας και κάθε επιζών άτομο και να στεκόμαστε έμπρακτα μαζί του.
Παραθέτουμε την καταγγελία αυτούσια, ώστε να μην χαθεί στην αφάνεια και πίσω από τα φώτα ενός ακόμα φαντασμαγορικού λάιβ πλυντηρίου.
Αναπαράγουμε τις καταγγελίες και όχι τα τραγούδια τους!
TW: περιγραφή σεξουαλικής παραβίασης
“Γνωστοποιήση καταγγελίας
Κάπου την ανοιξη είχα στείλει ένα πέσιμο στον Wang, μιλήσαμε λίγο και κάπως ειπώθηκε πως θα βρεθούμε καποια στιγμη. Όσο οι μήνες περνούσαν του είχα επικοινωνήσει 2-3 φορές ακόμη κάποια πεσίματα ενώ του είχα στείλει και μία nude μου. Κάποιο βράδυ με ρώτησε που μένω και αν θέλω να έρθει με τον Gnai. Του είπα ναι, απλά να ξέρει πως το σπίτι είναι απίστετα μικρό και στο δίπλα δωμάτιο είναι δύο φιλενάδια μου.
Fast forward 1 ώρα μετά, οπού πράγματι έρχονται. Τους ανοίγω και με το που μπαίνει ο Wang στη πόρτα, θυμάμαι να μου ζουμπάει τη μέση και να με ρωτάει τι λέει. Ένιωσα το άγγιγμα καπως ξαφνικό, και λογικό αφού ήξερα τον τύπο 30 δευτερόλεπτα. Κάναμε λίγο smalltalk, έπλυναν τα χέρια τους, και ύστερα απο λίγο ο Wang άρχισε να με φιλάει και να με χουφτώνει. Μου φάνηκε κάπως απότομη κίνηση, αλλά προσπάθησα να το καταπιώ αφού έτσι κι αλλιώς για αυτό είχαν έρθει. Στο μεταξυ και ενώ δεν ειχαμε καμια επαφη μεχρι τοτε, στο κρεβατι μου ειχε αραξει ο Gnai και ειχε βγαλει τη πουτσα του εξω και την επαιζε, ενω μου χαμογελουσε με τον πιο αηδιαστικο τροπο. Υστερα απο ελαχιστη ωρα που ο Wang μου εβαλε δαχτυλο, εσκυψα να γλυψω τον Gnai και ενιωσα τον Wang να μπαινει ξαφνικα μεσα μου, χωρις καποια προειδοποιηση οτι ‘τωρα θα κανω αυτο’. Αυτη ηταν η πρωτη ξεκαθαρα παραβιαστικη για μενα στιγμη. Δεν θυμαμαι αν ο Wang σταματησε λογο κουρασης η αν τον σταματησα εγω γιατι πονουσα αλλα σιγουρα η δικη μου ικανοποιηση ειχε πεταξει απο τοπαραθυρο απο τη στιγμη που μπηκαν μεσα στο σπιτι μου.
Υστερα θυμαμαι, να με παιρνει ο Gnai, να ποναω παρα πολυ, να τον σταματαω, να του ζηταω να με γλυψει, να ξαναμπαινει και να τον σταματαω. Αυτο εγινε τρεις φορες απανωτα. Καθε φορα που του ζηταγα να με γλυψει, γελαγε. Και την τελευταια, γελασε και μου φιλησε τη κοιλια χαμηλα, σε μια ελπιδα πως αυτο ειναι αρκετο. Γελασα και εγω και τον εβρισα φουλ. Ο wang, νομιζω ξενερωσε μαζι μου επειδη εβριζα τον φιλο του, και σε μια προσπαθεια ‘να σταματησω να γκρινιαζω’ τον θυμαμαι να με στηνει οπως τον βολευει ωστε να με γλυψει ελαχιστα, για να το βουλωσω μαλλον. Ξαπλωσε, ανεβηκα πανω του, και ενω τον φιλαγα ο Gnai ανεβηκε πανω μου και αρχισε να με παιρνει στα 4. Πονουσα παρα πολυ, και του ζητουσα να σταμτησει, εβαζα δυναμη στα χερια μoυ να τον σπρωξω, και θυμαμαι να με εχει παρει ο Wang αγκαλια απο κατω, ενω ο Gnai πο πανω να βαζει ολο τουτο βαρος πανω μου, ενω τον σπρωχνω ωστε να σταματησει να με παιρνει.
Θυμαμαι να σκεφτομαι πως αυτο δεν μοιαζει πολυ συναινετικο, και πως ημουν σιγουρη οτι εχω καταβαλει αρκετη προσπαθεια να φυγω ωστε να καταλαβουν οτι δεν ψηνομαι για αυτο. Θυμαμαι να αναρωτιεμαι αν πρεπει να τους διωξω εκεινη την ωρα η οχι, και την ελπιδα που ειχα να καλυτερεψει η φαση. Υστερα εμαθα πως τα φιλεναδια διπλα με ακουγαν να βογκαω και δεν ακουγομουν σαν να περναω και τοσο καλα, και ειχαν τρομαξει και σκεφτοντουσαν αν πρεπει να μπουν στο δωματιο η οχι.
Λιγα λεπτα υστερα, ειχαμε αλλαξει αρκετες στασεις μεχρι που τελειωσαν -επιτελους- και οι δυο. Θυμαμαι το ποσο αραχτοι ηταν υστερα, το smalltalk που καναμε, τον wang να ειναι ημιλιποθυμος απο προηγουμενα αλκοοολια στην κουζινα μου. Θυμαμαι το ποσες πολλες φορες ακουσα ποσο καυλα ειμαι ενω καναμε σεξ. Θυμαμαι την πληρη αδιαφορια τους στην δικη μου ικανοποιηση, τις αναγκες μου, τα οχι και τα ‘σταματα, ποναω’ μου. Θυμαμαι την ανασφαλεια που ενιωθα οταν καποιος απο τους δυο με επαιρνε στα τεσσερα, και επειδη δεν εβλεπα τι εκανε, φοβομουν πως θα βγαλει το προφυλακτικο. Θυμαμαι ολα τα χαστουκια που μου εριξαν, απο το πρωτο λεπτο που γαμιομασταν, χωρις να με εχουν ρωτησει πρωτα αν αυτο ειναι κατι που ψηνομαι να συμβει στο σωμα μου. Ακομη κι αν προκειται για φουλ δυνατα χαστουκια στο προσωπο.
Θυμαμαι το ‘σ αρεσει να τρως δυο πουτσες μωρη ξεκωλιαρα’ του Gnai, χωρις να εχει συζητηθει αν αυτη η συμπεριφορα/γλωσσα/λεξη ειναι κατι που με ψηνει. Θυμαμαι πως πριν ξεκινησουμε τους επικοινωνησα ενα οριο μου, και εκεινοι αντεδρασαν λες και ηταν κατι προφανες πως θα το σεβονταν, και θα ρωτουσαν πριν συμβει, ενω δεν σεβαστηκαν τοσα αλλα. Θυμαμαι την ανασφαλεια που ενιωθα το επομενο πρωι μηπως δεν ημουν αρκετα καλη, γλυκια, η ικανοποιητικη. Μηπως τους εβρισα υπερβολικα πολυ επειδη δεν τους ενοιαζε η ικανοποιηση μου, η μηπως δεν τους πηρα αρκετα καλες πιπες. Κι ας με ειχαν κακομεταχειριστει ετσι. Θυμαμαι πως καθε βραδυ ξυπνουσα απο βηματα στη σκαλα η τον ηχο της εξωπορτας να ανοιγοκλεινει, και καθε πρωι να τα ακουω και να τρεμω/ναεχω ταχυπαλμιες. Θυμαμαι πως για μιαμιση βδομαδα αιμοραγουσα απο το πως με ειχαν κακομεταχειριστει και πονουσε η κοιλια μου απο ολο αυτο, μη μπορωντας να σηκωθω η να περπατησω.
Φοβαμαι γιατι οι τυποι ξερουν που μενω. Φοβαμαι γιατι αν ειναι δυνατο να παραβιασουν το σωμα μου στο ιδιο μου το σπιτι, με δυο δικα μου ατομα στο διπλα δωματιο να με ακουνε, τι μενει για μενα να θεωρησω ασφαλες; Φοβαμαι γιατι οι τυποι εχουν μια στρατια απο ματσο αντρες να ακουν τη μουσικη τους και να στηριζουν το καθε τι που κανουν, ενω εγω ειμαι απλα μια γκρουπι που πηδηξαν καποτε.
Να αναπαραχθεί η καταγγελία και όχι τα τραγούδια τους”
