Τον Σεπτέμβριο γίναμε μάρτυρες άλλης μίας γυναικοκτονίας που συνέβη στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης. Ένας μπάτσος σκότωσε την εν διαστάσει σύζυγό του με καραμπίνα, ενώ νωρίτερα είχε δηλώσει και στον πατέρα του αυτήν του την επιθυμία. Πριν λίγες μέρες, ξανά στην Καλαμαριά, μάθαμε και για μία ακόμη γυναικοκτονία. Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, ο γυναικοκτόνος, αφού σκότωσε τη σύντροφό του με συνεργό έναν φίλο του, προσπαθούσε για μέρες να πείσει την κοινή γνώμη και τις αρχές ότι αυτή εξαφανίστηκε μόνη της. Ο γυναικοκτόνος ήταν μάλιστα γνωστό πως κακοποιούσε την πρώην σύντροφό του και την αδερφή του, αφού υπήρχε και σειρά από καταγγελίες.
Αυτά τα περιστατικά δεν είναι αποκομμένα απο τη κοινωνική πραγματικότητα. Βλέπουμε και τα δύο γεγονότα ως την κορύφωση της πατριαρχικής επιβολής και βίας η οποία στηρίζεται και στηρίζει το κρατικό, καπιταλιστικό οικοδόμημα. Είναι επακόλουθα του τρόπου που έχουν δομηθεί οι έμφυλες σχέσεις και ρόλοι, οι οποίοι καθιστούν τις θηλυκότητες άτομα χωρίς αυταξία,ως ιδιοκτησία προς πολλαπλή εκμετάλλευση, σεξουαλική, ψυχολογική, οικονομική. Αυτοί οι ρόλοι διαμορφώνονται και αναπαράγονται από φορείς κοινωνικοποίησης όπως η οικογένεια,το σχολείο και τα μέσα ενημέρωσης.Δημιουργούν πρότυπα συμπεριφορών που ακόμα και αν προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε, δεν θα μπορέσουμε ποτέ εγγυημένα να είμαστε ασφαλείς από την έμφυλη βία, καθώς αυτοί οι ρόλοι και τα στερεότυπα είναι αντικρουόμενα και μεταβαλλόμενα.
Βλέπουμε συνεχώς τα περιστατικά έμφυλης βίας να εξατομικεύονται, αφαιρώντας την πολιτική διάστασή τους. Σε αυτά τα πλαίσια η συμπεριφορά των θυτών ψυχολογικοποιείται, σε μια προσπάθεια αιτιολόγησης και μετατροπής της καθημερινά βιωμένης πατριαρχικής βίας σε κάτι μακρινό και απόκοσμο που ανήκει στο χώρο της ψυχοπαθολογίας. Σαν ένα θέαμα που δεν μας επηρεάζει, σαν κάτι που μπορούμε να παρακολουθούμε από τον καναπέ μας για ψυχαγωγία. Από ενεργά υποκείμενα που μπορούν να επηρεάσουν τη κοινωνική πραγματικότητα μετατρεπόμαστε σε παθητικούς καταναλωτές θεάματος, περιμένοντας την επόμενη λεπτομέρεια της υπόθεσης σαν να περιμένουμε το επόμενο επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς. Οι δολοφονίες των θυληκοτήτων παρουσιάζονται σαν φυσικό επακόλουθο που έρχεται οριακά να τις απαλλάξει απο την πατριαρχική βία που δέχονται καθημερινά. Ξεχνάμε ότι τη ζωή μας δε τη χαρακτηρίζει η μιζέρια, η θανατίλα κι η βία που δεχόμαστε, αλλά αυτές είναι καταστάσεις που παλεύουμε για να ξεφύγουμε. Ξεχνάμε ότι οι δολοφονημένες είχαν καθημερινές ζωές που άξιζαν να βιωθούν, πολύπλευρες ζωές που δεν περιστρέφονταν μόνο γύρω απο τον κακοποιητή τους.
Λόγο για τα σώματα και τις ζωές μας δεν έχουν ούτε η κοινωνία, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε το κράτος. Δεν αναζητάμε πιο “φιλικούς” κρατικούς υπαλλήλους και θεσμούς ως σωτηρία από την πατριαρχική βία που βιώνουμε, αντίθετα τους βλέπουμε ως αναπόσπαστο κομμάτι της. Γνωρίζουμε καλά ότι το κράτος δημιουργεί επιπρόσθετα πρόβληματα όταν καταγγέλλουμε τους κακοποιητές μας και βάζει εμπόδια όταν προσπαθούμε να ξεφύγουμε. Στην υποτιθέμενη προστασία του εμείς βλέπουμε περισσότερη επιτήρηση, έλεγχο και επανατραυματισμό.
Για το λόγο αυτό, η συζήτηση γύρω από την ανυπαρξία και την αδιαφορία του κράτους σε γεγονότα όπως οι γυναικοκτονίες μας βρίσκουν σε θέση κριτικής και πλήρους αντίθεσης. Το κράτος λειτουργεί όπως οφείλει για τη διατήρηση της ισχύουσας τάξης πραγμάτων, δηλαδή με τρόπο που σίγουρα δε θα σταματήσει την καθημερινή βιωμένη βία για τον καταπιεσμένο κόσμο και ειδικά την έμφυλη μορφή της. Δεν πρόκειται να λάβει μέτρα που θα μεταβάλλουν την αναπαραγωγή του υπάρχοντος συστήματος που είναι εν γένει βίαιο και δολοφονικό σε κάθε έκφανσή του.
Από παθητικοί καταναλωτές θεάματος να γίνουμε δρώντα υποκείμενα, να χτίσουμε αντανακλαστικά αλληλεγγύης και να μετατρέψουμε την παθητική ατομική αγανάκτηση σε αντίδραση και αλληλοστήριξη κάνοντας πράξη το ποτέ καμία μόνη.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΟ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
ΗΤΑΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΔΡΑΚΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΤΕΡΑΣ
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ
Συγκέντρωση το Σάββατο 27/01 στο Δημαρχείο Καλαμαριάς στη 13:00.
Την Τετάρτη 17/01 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης για την γυναικοκτονία που έγινε στην περιοχή πριν λίγες μέρες, καλώντας ταυτόχρονα σε συγκέντρωση το Σάββατο 27/01 στη 13:00 στο δημαρχείο Καλαμαριάς. Περάσαμε από τον κεντρικό πεζόδρομο και τα γύρω δρομάκια μοιράζοντας κείμενα και κολλώντας αφίσες.
Πριν από έναν χρόνο αποκαλύφθηκε το κύκλωμα trafficking στην περιοχή του Κολωνού. Ο διακινητής που γνωστοποιήθηκε αρχικά ήταν ιδιοκτήτης μικρού παντοπωλείου και γνωστός στη τοπική κοινωνία για τις πολιτικές του διασυνδέσεις εντός της ΝΔ, Ηλίας Μίχος, ο οποίος εξέδιδε τη 12χρονη. Κατόπιν, ακολούθησε η αποκάλυψη της εμπλοκής πολιτικών και μπάτσων. Η επιζήσασα με την οικογένειά της κατήγγειλαν όσα έζησε και έκτοτε παρακολουθούμε την ακατάπαυστη κρατική και παρακρατική εξόντωσή της ηθικά, οικονομικά και ποινικά. Εξαρχής, η αστυνομία αποπειράθηκε να παραγκωνίσει την καταγγελία από τη στιγμή που τους έγινε κατανοητό για ποιόν πρόκειται και να ξεκινήσει η συγκάλυψη. Την υπέβαλαν σε εξαντλητικές καταθέσεις και φυλάκισαν τη μητέρα της παρά τα ελλιπή στοιχεία και τις καταθέσεις των παιδιών της.
Η μητέρα συγκεκριμένα, εξακολουθεί να βρίσκεται προφυλακισμένη και να αποτελεί καθημερινό στόχο της προπαγάνδας των ΜΜΕ και των αφηγημάτων που κυριαρχούν στη κοινή γνώμη. Οι δικαστικοί και υπόλοιποι ξεπλυματικοί μηχανισμοί κράτους και μαφίας,επιχειρούν στοχευμένα και μεθοδικά να μετακυλήσουν τις ευθύνες σε αυτή παρουσιάζοντας την ως βασική κατηγορούμενη και συνεργό του σκουπιδιού Μίχου. Είναι αρκετά φανερό ότι η μητέρα στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί τον εύκολο στόχο. Λόγω της ταξικής της θέσης ως φτωχό άτομο της κοινωνικής βάσης αλλά και λόγω της κοινωνικής εννοιοδότησης του ρόλου της μητέρας, κανιβαλικά όλοι σπεύδουν να τη κατηγορήσουν για “την παραμέληση του παιδιού της”. Αξίζει να σημειωθεί ακόμα ότι τον Γενάρη του 2023 προχώρησε σε απεργία πείνας με αίτημα την αποφυλάκιση της το οποίο απορρίφθηκε από τις δικαστικές αρχές.
Το ίδιο το κράτος που συντηρεί τα κυκλώματα σωματεμπορίας ευαγγελίζεται ότι τα πολεμά και πως προστατεύει τα επιζήσαντα. Ενώ η οικογένεια ζούσε υπο καθεστώς συνεχούς κρατικής επιτήρησης και έλεγχου “για την προστασία της” δέχθηκε επίθεση με πέτρες στα παράθυρα του σπιτιού της, άγνωστοι απείλησαν λεκτικά τον αδερφό της να σιωπήσει, μαυροφορεμένοι άντρες με παρατεταγμένα όπλα σταμάτησαν όχημα ασφάλειας που επέβαινε με τα αδέρφια της και τους έκαναν έλεγχο και η υφυπουργός Δόμνα Μιχαηλίδου έδωσε δημόσια τη διεύθυνση κατοικίας της.Είναι πασιφανές ότι όλα αυτά δεν αποτελούν κινήσεις στήριξης και ενδυνάμωσης επιζώντος ατόμου, αλλά τακτικές εκφοβισμού τόσο του ίδιου όσο και των επόμενων επιζώντων που θα επιχειρήσουν να σπάσουν τη σιωπή.
Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν κυκλώματα σωματεμπορίας δίχως την αλληλοτροφοδότηση κράτους -παρακράτους. Έτσι, και εδώ είδαμε τη συνεργασία κράτους και μαφίας προκειμένου να συγκαλύψουν την υπόθεση, να προστατευτούν οι ίδιοι και να τρομοκρατήσουν το επιζήσαν ατομο. Εξάλλου, υπάρχει ολόκληρος μηχανισμός, δικαστικός, αστυνομικός, μιντιακός που θα δρασει ξεπλυματικά και θα προσπαθήσει να μην αποκαλύψει κι εκθέσει ισχυρά ονόματα που μπλέκονταν στο trafficking και θα δράσει κατασταλτικά για την οικογένεια.
Η σωματεμπορία με τη μορφή σεξουαλικοποιημένης βίας, επιπλέον στηρίζεται στη πατριαρχική δόμηση του εξουσιαστικού πλέγματος και της κοινωνίας. Η υποτίμηση των ικανοτήτων και η αντικείμενο ποίηση των σωμάτων των θηλυκοτήτων στην πατριαρχική συνθήκη αποτελούν θεμέλιο λίθο της επιβολής της σεξουαλικοποιημένης βίας στα σώματά μας, κατάσταση που εντείνεται όταν το άτομο βρίσκεται στην παιδική και εφηβική ηλικία. Η κοινή γνώμη θεωρεί πιο ειδεχθή περιστατικά έμφυλης βίας αυτά των ανηλίκων γιατί πληρούν τα κριτήρια αγνότητας κι αθωότητας προκειμένου να πείσουν τα λαϊκά και μη δικαστήρια σχετικά με τον (παρα)βιασμό τους. Η σεξουαλικοποίηση των παιδικών σωμάτων είναι εν μέρει απότοκο της αντίληψης των παιδιών ως μη άτομα, χωρίς αυτοδιάθεση, που άλλοι (οικογένεια κι άλλοι θεσμοί) παίρνουν αποφασεις για αυτά. Δεν μπαίνουμε στην θέση να κατανοήσουμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους, αναπαράγοντας ιεραρχικές συμπεριφορές. Έτσι, και με τη 12χρονη ποτέ δεν ακούσαμε τί επιθυμούσε η ίδια και τί όχι.
Τη Δευτέρα 8/1/24 η υπόθεση θα εκδικαστεί με κύρια κατηγορούμενη και τη μητέρα της επιζήσασας η οποία αντιμετωπίζει τις κατηγορίες της μαστροπείας και της πορνογραφίας ανηλίκου. Θεωρούμε σημαντική και αναγκαία την έμπρακτη συμπαράσταση σε όσα άτομα τολμούν να τα βάλουν με κράτος, παρακράτος και τα ξεπλυματικά τους όργανα.
Να δομήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και να αγωνιστούμε συλλογικά μέχρι να σπάσει η σιωπή και ο φόβος.
Αλληλεγγύη στη 12χρονη επιζήσασα κυκλώματος trafficking
Άμεση αποφυλάκιση της μητέρας της
Συγκέντρωση αλληλεγγύης Δευτέρα 08/01/24 στην Καμάρα στη 13:00
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΦΙΑ Η ΙΔΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ,
ΠΑΙΔΟΒΙΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑ
Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα
*Μετά την συγκέντρωση ακολούθησε μαζική αφισοκόλληση σε κεντρικούς δρόμους της πόλης
Το Σάββατο 4/11/23 ανακοινώθηκε πως θα πραγματοποιούνταν ραπ λάιβ στο θέατρο γης για την παρουσίαση του δίσκου “Arte Povera” του παραγωγού μουσικής Βeats Pliz στον οποίο συμμετέχουν με κομμάτια τους ονόματα όπως ΛΕΞ, εθισμός, bloody hawk, μικρός κλέφτης,vlospa,dani gambino ,sadam και Guest star o βιαστής Wang ενάντια στον οποίο υπάρχει δημόσια καταγγελία (παρα)βιασμού. Μια πληροφορία γνωστή τόσο στους συντελεστές αυτού του λάιβ όσο και στο ευρύτερο κοινό τους, το οποίο είναι διατεθειμένο να διαθέσει το φιλικό ποσό των 30 ευρώ (!!) για να στηρίξει αυτό το μεταξύ άλλων ξεπλυματικό καλλιτεχνικό εγχείρημα.
Ενάντια στο γενικευμένα εχθρικό κλίμα αμφισβήτησης και τον σεξιστικό οχετό, με τα οποία έρχονται αντιμέτωπα τα επιζώντα άτομα όταν βρίσκουν την δύναμη να δημοσιοποιήσουν τα βιώματά τους, επιλέξαμε να σταθούμε με το μέρος της καταγγέλουσας και να προβούμε σε παρέμβαση με αφίσες και σπρέι μία ημέρα πριν το λάιβ, ώστε να φέρουμε στην επιφάνεια το ζήτημα και να μην ξεχαστεί,όπως κάποιοι ελπίζουν.
Κολλήθηκαν αντι- αφισάκια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και στα πανεπιστήμια, ωστόσο κατά την διάρκεια της αφισοκόλλησης παρατηρήσαμε μια απαξιωτική και εχθρική διάθεση από κάποια περαστικά άτομα με αποτέλεσμα ορισμένες αφίσες να κατεβαίνουν σε διάστημα λίγων λεπτών,με σκοπό την υπεράσπιση του αγαπημένου τους βιαστή ραπά.Το βράδυ της Παρασκευής( 3/11) κάποια από εμάς πήγαν στο θέατρο γης όπου έγιναν σπρέι στη στάση του λεωφορείου και στον γύρω χώρο που οδηγεί στο θέατρο.
Σε πολύ λίγα λεπτά έσκασαν με λουσάτο μαύρο αμάξι με φιμέ τζάμια ο Beats Pliz και ο Bloody Hawk και ξεκίνησε μια λεκτική αντιπαράθεση του παραλογισμού. Παραθέτουμε συνοπτικά τι μας είπε ο καθένας:
-BP: Τι είναι αυτά; Τι κάνετε εδώ; / Εδώ είναι το λάιβ μου / Τι λέτε για τον Wang, εγώ τον έφερα στο λάιβ, είμαι ο παραγωγός, είναι μαζί μας
Σε αυτό απαντήθηκε από εμάς ότι ο wang είναι βιαστής και υπάρχει δημόσια καταγγελία
-ΒΡ: Θέλετε να μου χαλάσετε το λάιβ; Ήρθατε εδώ να μας πείτε ότι ξεπλένουμε και ήρθες να γράψεις στο λάιβ μου; / Αυτή είναι η γνώμη σας και κάτι που εσείς πιστεύετε και όχι κάτι που πιστεύει ο κόσμος, κάποιοι άλλοι δεν το πιστεύουν / Δεν έχει νόημα αυτό που κάνετε
-ΒΗ: Δεν μπορείτε να μιλάτε για ένα άτομο όταν αυτό δεν είναι μπροστά και δεν υπάρχει αντίλογος
Έπειτα ο ΒΡ άρχισε να μιλάει στο κινητό και σε κάποια φάση ακούστηκε το «ναι ελάτε προς τα κάτω», το οποίο αντιληφθήκαμε ως μια κίνηση εκφοβισμού μας, καλώντας ενισχύσεις από δικούς τους ή ακόμα και τους μπάτσους, επομένως σε εκείνο το σημείο αποχωρήσαμε εφόσον τη δεδομένη στιγμή δεν είχαμε τη δυναμική για κάτι τέτοιο.
Το συνολικό συμπέρασμα από την στάση τους εκείνη την μέρα ήταν μια σαφής και ευθεία, λοιπόν, αμφισβήτηση της καταγγελίας καθώς και η ξεκάθαρη και προσωπική στήριξη του βιαστή. Μια στήριξη που με απόλυτη άνεση και χωρίς κανένα άγχος για την εξασφαλισμένη τους καριέρα μπορούν να παρέχουν μιας και η κουλτούρα του βιασμού, που ενσαρκώνεται και αναπαράγεται στο μεγαλείο της σε καθημερινή βάση και σε χώρους όπου αράζουν σκουπίδια σαν όσους συμμετείχαν στο λάιβ και το ενήμερο φανατικό κοινό τους, έχει θέσει τα θεμέλια για κάτι τέτοιο.
Ο έλεγχος και η οριοθέτηση της έκφρασης της σεξουαλικότητας των θυληκοτήτων, το slut shaming και οι τερατόμορφες αποπροσανατολιστικές εικόνες που έχει πλάσει η κοινωνία για το τί εστί (παρα)βιασμός και ποιό είναι το προφίλ του «τέλειου θύματος» που θα λάβει την εμπιστοσύνη και την κοινωνική αποδοχή στην καταγγελία του (όταν αυτή είναι δυνατή), έδωσαν το πάτημα ώστε το βιώμα της καταγγέλουσας να τεθεί υπό ισχυρή αμφισβήτηση και να εκμηδενιστεί. Έχοντας υπόψιν το πόσο ψυχοφθόρα και ριψοκίνδυνη είναι η διαδικασία της δημόσιας, ακόμα και ανώνυμης, καταγγελίας απέναντι σε ένα πρόσωπο γνωστό, με εξασφαλισμένη φήμη και όνομα στην ραπ σκηνή και σε οποιαδήποτε σκηνή, η όποια κουβέντα για αναζήτηση προσοχής της επιζήσασας μέσω μιας ψευδούς καταγγελίας είναι το λιγότερο εκτός τόπου και χρόνου. Η αναβίωση και μόνο του παραβιαστικού περιστατικού, η συνειδητοποίηση του οποίου μπορεί να πάρει από ώρες έως και χρόνια από όταν συνέβη, και η γνώση πως θα ακολουθήσει μια παρέλαση από αγνό σεξιστικό μίσος και αμφισβήτηση σε ιντερνετικά σχόλια από το κοινό του βιαστή, είναι αρκετά για να πείσουν ένα επιζών άτομο να παραμείνει σιωπηλό.
Σιχαθήκαμε να διαβάζουμε και να ερχόμαστε αντιμέτωπα με περιστατικά παραβίασης από σεξιστές ραπάδες που εξαργυρώνουν φήμη και λεφτά από τους φαινομενικά αντιεξουσιαστικούς, αντιμπατσικούς και αντιφά στίχους τους, αγνοώντας την εξουσία που επιβάλλει καθημερινά η πατριαρχία στα σώματα και τις ζωές μας. Σιχαθήκαμε και εξοργιστήκαμε, αλλά ταυτόχρονα θα είμαστε εκεί να ακούμε και να πιστεύουμε κάθε αδερφή μας και κάθε επιζών άτομο και να στεκόμαστε έμπρακτα μαζί του.
Παραθέτουμε την καταγγελία αυτούσια, ώστε να μην χαθεί στην αφάνεια και πίσω από τα φώτα ενός ακόμα φαντασμαγορικού λάιβ πλυντηρίου.
Αναπαράγουμε τις καταγγελίες και όχι τα τραγούδια τους!
TW: περιγραφή σεξουαλικής παραβίασης
“Γνωστοποιήση καταγγελίας
Κάπου την ανοιξη είχα στείλει ένα πέσιμο στον Wang, μιλήσαμε λίγο και κάπως ειπώθηκε πως θα βρεθούμε καποια στιγμη. Όσο οι μήνες περνούσαν του είχα επικοινωνήσει 2-3 φορές ακόμη κάποια πεσίματα ενώ του είχα στείλει και μία nude μου. Κάποιο βράδυ με ρώτησε που μένω και αν θέλω να έρθει με τον Gnai. Του είπα ναι, απλά να ξέρει πως το σπίτι είναι απίστετα μικρό και στο δίπλα δωμάτιο είναι δύο φιλενάδια μου.
Fast forward 1 ώρα μετά, οπού πράγματι έρχονται. Τους ανοίγω και με το που μπαίνει ο Wang στη πόρτα, θυμάμαι να μου ζουμπάει τη μέση και να με ρωτάει τι λέει. Ένιωσα το άγγιγμα καπως ξαφνικό, και λογικό αφού ήξερα τον τύπο 30 δευτερόλεπτα. Κάναμε λίγο smalltalk, έπλυναν τα χέρια τους, και ύστερα απο λίγο ο Wang άρχισε να με φιλάει και να με χουφτώνει. Μου φάνηκε κάπως απότομη κίνηση, αλλά προσπάθησα να το καταπιώ αφού έτσι κι αλλιώς για αυτό είχαν έρθει. Στο μεταξυ και ενώ δεν ειχαμε καμια επαφη μεχρι τοτε, στο κρεβατι μου ειχε αραξει ο Gnai και ειχε βγαλει τη πουτσα του εξω και την επαιζε, ενω μου χαμογελουσε με τον πιο αηδιαστικο τροπο. Υστερα απο ελαχιστη ωρα που ο Wang μου εβαλε δαχτυλο, εσκυψα να γλυψω τον Gnai και ενιωσα τον Wang να μπαινει ξαφνικα μεσα μου, χωρις καποια προειδοποιηση οτι ‘τωρα θα κανω αυτο’. Αυτη ηταν η πρωτη ξεκαθαρα παραβιαστικη για μενα στιγμη. Δεν θυμαμαι αν ο Wang σταματησε λογο κουρασης η αν τον σταματησα εγω γιατι πονουσα αλλα σιγουρα η δικη μου ικανοποιηση ειχε πεταξει απο τοπαραθυρο απο τη στιγμη που μπηκαν μεσα στο σπιτι μου.
Υστερα θυμαμαι, να με παιρνει ο Gnai, να ποναω παρα πολυ, να τον σταματαω, να του ζηταω να με γλυψει, να ξαναμπαινει και να τον σταματαω. Αυτο εγινε τρεις φορες απανωτα. Καθε φορα που του ζηταγα να με γλυψει, γελαγε. Και την τελευταια, γελασε και μου φιλησε τη κοιλια χαμηλα, σε μια ελπιδα πως αυτο ειναι αρκετο. Γελασα και εγω και τον εβρισα φουλ. Ο wang, νομιζω ξενερωσε μαζι μου επειδη εβριζα τον φιλο του, και σε μια προσπαθεια ‘να σταματησω να γκρινιαζω’ τον θυμαμαι να με στηνει οπως τον βολευει ωστε να με γλυψει ελαχιστα, για να το βουλωσω μαλλον. Ξαπλωσε, ανεβηκα πανω του, και ενω τον φιλαγα ο Gnai ανεβηκε πανω μου και αρχισε να με παιρνει στα 4. Πονουσα παρα πολυ, και του ζητουσα να σταμτησει, εβαζα δυναμη στα χερια μoυ να τον σπρωξω, και θυμαμαι να με εχει παρει ο Wang αγκαλια απο κατω, ενω ο Gnai πο πανω να βαζει ολο τουτο βαρος πανω μου, ενω τον σπρωχνω ωστε να σταματησει να με παιρνει.
Θυμαμαι να σκεφτομαι πως αυτο δεν μοιαζει πολυ συναινετικο, και πως ημουν σιγουρη οτι εχω καταβαλει αρκετη προσπαθεια να φυγω ωστε να καταλαβουν οτι δεν ψηνομαι για αυτο. Θυμαμαι να αναρωτιεμαι αν πρεπει να τους διωξω εκεινη την ωρα η οχι, και την ελπιδα που ειχα να καλυτερεψει η φαση. Υστερα εμαθα πως τα φιλεναδια διπλα με ακουγαν να βογκαω και δεν ακουγομουν σαν να περναω και τοσο καλα, και ειχαν τρομαξει και σκεφτοντουσαν αν πρεπει να μπουν στο δωματιο η οχι.
Λιγα λεπτα υστερα, ειχαμε αλλαξει αρκετες στασεις μεχρι που τελειωσαν -επιτελους- και οι δυο. Θυμαμαι το ποσο αραχτοι ηταν υστερα, το smalltalk που καναμε, τον wang να ειναι ημιλιποθυμος απο προηγουμενα αλκοοολια στην κουζινα μου. Θυμαμαι το ποσες πολλες φορες ακουσα ποσο καυλα ειμαι ενω καναμε σεξ. Θυμαμαι την πληρη αδιαφορια τους στην δικη μου ικανοποιηση, τις αναγκες μου, τα οχι και τα ‘σταματα, ποναω’ μου. Θυμαμαι την ανασφαλεια που ενιωθα οταν καποιος απο τους δυο με επαιρνε στα τεσσερα, και επειδη δεν εβλεπα τι εκανε, φοβομουν πως θα βγαλει το προφυλακτικο. Θυμαμαι ολα τα χαστουκια που μου εριξαν, απο το πρωτο λεπτο που γαμιομασταν, χωρις να με εχουν ρωτησει πρωτα αν αυτο ειναι κατι που ψηνομαι να συμβει στο σωμα μου. Ακομη κι αν προκειται για φουλ δυνατα χαστουκια στο προσωπο.
Θυμαμαι το ‘σ αρεσει να τρως δυο πουτσες μωρη ξεκωλιαρα’ του Gnai, χωρις να εχει συζητηθει αν αυτη η συμπεριφορα/γλωσσα/λεξη ειναι κατι που με ψηνει. Θυμαμαι πως πριν ξεκινησουμε τους επικοινωνησα ενα οριο μου, και εκεινοι αντεδρασαν λες και ηταν κατι προφανες πως θα το σεβονταν, και θα ρωτουσαν πριν συμβει, ενω δεν σεβαστηκαν τοσα αλλα. Θυμαμαι την ανασφαλεια που ενιωθα το επομενο πρωι μηπως δεν ημουν αρκετα καλη, γλυκια, η ικανοποιητικη. Μηπως τους εβρισα υπερβολικα πολυ επειδη δεν τους ενοιαζε η ικανοποιηση μου, η μηπως δεν τους πηρα αρκετα καλες πιπες. Κι ας με ειχαν κακομεταχειριστει ετσι. Θυμαμαι πως καθε βραδυ ξυπνουσα απο βηματα στη σκαλα η τον ηχο της εξωπορτας να ανοιγοκλεινει, και καθε πρωι να τα ακουω και να τρεμω/ναεχω ταχυπαλμιες. Θυμαμαι πως για μιαμιση βδομαδα αιμοραγουσα απο το πως με ειχαν κακομεταχειριστει και πονουσε η κοιλια μου απο ολο αυτο, μη μπορωντας να σηκωθω η να περπατησω.
Φοβαμαι γιατι οι τυποι ξερουν που μενω. Φοβαμαι γιατι αν ειναι δυνατο να παραβιασουν το σωμα μου στο ιδιο μου το σπιτι, με δυο δικα μου ατομα στο διπλα δωματιο να με ακουνε, τι μενει για μενα να θεωρησω ασφαλες; Φοβαμαι γιατι οι τυποι εχουν μια στρατια απο ματσο αντρες να ακουν τη μουσικη τους και να στηριζουν το καθε τι που κανουν, ενω εγω ειμαι απλα μια γκρουπι που πηδηξαν καποτε.
Να αναπαραχθεί η καταγγελία και όχι τα τραγούδια τους”
