Month: Νοέμβριος 2023

25η Νοέμβρη

Η πατριαρχική καταπίεση είναι διαρκώς παρούσα και μεσολαβεί στις κοινωνικές μας σχέσεις με πολύπλευρους τρόπους. Η υποτίμηση των ικανοτήτων μας και της ύπαρξης μας, η συνεχής επιβολή εξουσίας και ο έλεγχος των ζωών και της έκφρασής μας είναι πλήρως κανονικοποιημένα στη δουλειά, στον δρόμο, στο σχολείο, στο σπίτι και σε κάθε χώρο που προσπαθούμε να υπάρξουμε, προκαλώντας μας ασφυξία και οργή.


Η οικογένεια όντας ο πρώτος θεσμός που μας κοινωνικοποιεί, αναπαράγει τα ετεροκανονικά πρότυπα και μας κατηγοριοποιεί με βάση το φύλο που μας αποδόθηκε. Προσδίδει στα σώματά μας έμφυλα χαρακτηριστικά και προκαθορισμένους ρόλους. Έτσι, από την ένταξή μας στον κοινωνικό ιστό εκπαιδευόμαστε στην πειθάρχηση και καταστολή των επιθυμιών μας. Μαθαίνουμε σε κυρίαρχους ρόλους και δίπολα όπως  αυτό του δυνατού προστάτη και της υπομονετικής στοργικής φροντίστριας. Σε περίπτωση παρέκκλισης από τους έμφυλα κατανεμημένους ρόλους, έρχονται η σεξουαλικοποιημένη βία και ο φόβος αυτής να επιβάλουν τη συμμόρφωσή μας. Ειδικά όσον αφορά την οικογένεια ,που ό,τι συμβαίνει εντός της αορατικοποιείται και θεωρείται προσωπική υπόθεση του καθενός, είναι πολύ δύσκολο να αναδειχθεί και να αναγνωριστεί η πολιτική διάσταση της σεξουαλικοποιημένης βίας και να υπάρξει χώρος παρέμβασης. Γιατί, άλλωστε, όπως μας έχουν μάθει «τα εν οίκω μη εν δήμω». Αυτή η νοοτροπία της εξατομίκευσης καλλιεργεί την απάθεια σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, η κακοποίηση κανονικοποιείται, οι καυγάδες θεωρούνται αναμενόμενοι. Έτσι, η έμφυλη βία κλιμακώνεται με τις γυναικοκτονίες να αποτελούν σύνηθες κομμάτι της καθημερινότητας, με την εκάστοτε τοπική κοινωνία να μένει έκπληκτη, να έχει συναινέσει μέσω της σιωπής της ή να τείνει να δικαιολογήσει τα κίνητρά του θύτη αποδίδοντάς του ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά. Πρόσφατα στην περιοχή της Θεσσαλονίκης συνέβησαν δύο δηλωμένες γυναικοκτονίες με τη μια στη Καλαμαριά τον Σεπτέμβριο όπου ένας μπάτσος σκότωσε τη γυναίκα του κι έπειτα αυτοκτόνησε και μία σε ένα χωριό της Χαλκιδικής τον Μάιο.


Αντιλαμβανόμαστε πως ο πραγματικός αριθμός περιστατικών οποιασδήποτε μορφής βίας λόγω φύλου ή/και έκφρασης αυτού,από το catcalling στον δρόμο, την υποτίμηση στη δουλειά και το σπίτι ως τις τρανσφοβικές επιθέσεις και τις γυναικοκτονίες, δε μπορεί να μετρηθεί, καθώς η πατριαρχία διαπλέκεται σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Άλλη μια γυναικοκτονία, που έγινε τον Ιούλιο, ήταν της Άνα Ιβάνκοβα, μιας τρανς μετανάστριας για την οποία ακόμα και μετά θάνατον ακούστηκε ένα οχετός από τρανσφοβία και misgendering. Η περιθωριοποίηση κι η προσπάθεια αορατοποίησης όσων ζωών δεν εμπίπτουν στις νόρμες της εκάστοτε κοινωνίας είναι γεγονός. Βλέπουμε μια διαρκή προσπάθεια κράτους και νοικοκυραίων να υποτιμούν όποια ζωή κρίνουν περισσευούμενη. Αν φέρεις κάποια ταυτότητα που αποτελεί απειλή για τον εθνοκορμό και θεωρείται μιασματική όπως να είσαι μετανάστρια, τρανς, ρομά, τοξικοεξαρτημένος κλπ το κράτος προσπαθεί να σε παρανομοποιήσει και να σε ωθήσει στην εξόντωση και στην αφάνεια. Έτσι, αντιλαμβανομαστε πως άτομα που βρίσκονται στον ταξικό πάτο και φέρουν πολλαπλές καταπιέσεις γίνονται πιο εύκολα στόχοι κανιβαλιστικών επιθέσεων και η εθνοπατριαρχική καθημερινή βία που δέχονται είναι κανονικοποιημένη.


Στη πατριαρχική συνθήκη η κουλτούρα του βιασμού συντηρεί και θρέφει την έμφυλη βία. Αναπαράγει τον φόβο και επιβάλλει τη σιωπή. Φυσικοποιείται μέσα από απλές καθημερινές συζητήσεις, τα κλασσικά αφηγήματα που μπορεί να σκεφτεί ο κάθε νοικοκυραίος όπως “τί έκανε το βράδυ μόνη της”, “τί φορούσε”, “γιατί είχε πιει”, “γιατί πήγε εκεί” και ό,τι άλλο για να μετακυλίσουν στα επιζήσαντα ή δολοφονημένα άτομα την ευθύνη για τη βία που δέχτηκαν. Το βίωμα σου είναι έγκυρο και παίρνει ορατότητα μόνο όταν μπορείς να θεωρηθείς το τέλειο θύμα, που δεν προκάλεσε και ιδανικά ο θύτης να είναι κάποιος άγνωστος, ένας ξένος, ένας μετανάστης, ένα μίασμα, κάποιος που μπορεί να θεωρηθεί κι εθνική απειλή. Ο στιγματισμός και η υποτίμηση συνεχίζονται όταν το επιζήσαν άτομο επιλέξει να καταδείξει δημόσια το βίωμα του και να στραφεί για βοήθεια σε αστυνομικές και δικαστικές αρχές. Αυτό που το περιμένει συνήθως είναι περαιτέρω φίμωση και τρομοκράτησή του. Ειδικά όταν ο θύτης είναι επιφανές πρόσωπο έχει χρήματα ή/και πολιτικές διασυνδέσεις, μπάτσοι, δικαστές και μίντια θα προσπαθήσουν να συγκαλύψουν το περιστατικό και να αποπροσανατολίσουν τη κοινή γνώμη. Οι θεσμοί αυτοί είναι φύσει ταξικοί και πατριαρχικοί και ο ρόλος τους είναι να συντηρούν την κρατική και καπιταλιστική κανονικότητα και όχι να στηρίζουν τα επιζήσαντα άτομα.

Έτσι από πέρυσι παρακολουθούμε τη συντονισμένη επίθεση κράτους παρακράτους για σωματική, ηθική κι οικονομική εξόντωση της 13χρονης Ε. επιζήσασας κυκλώματος trafficking από τον Κολωνό. Ένα από τα κεφάλια των διακινητών που αποκαλύφθηκαν είναι ο Ηλίας Μίχος, μέλος της ΝΔ και γνωστός μεγαλοκαταστηματάρχης. Ένα ακόμα  παράδειγμα που αναδεικνύει τη ταξική φύση της δικαιοσύνης είναι αυτό της υπόθεσης της Γεωργίας Μπίκα, που όχι μόνο δεν έχει δικαιωθεί δικαστικά ακόμα αλλά πρόσφατα ανακοινώθηκε πως κατηγορείται η ίδια για αρπαγή και ξυλοδαρμό των βιαστών της ,που νομικά τιμωρείται με κακούργημα. Στην ουσία προσπαθούν όχι μόνο να τη φιμώσουν και να την τραμπουκίσουν αλλά και να την εξοντώσουν νομικά και ποινικά.

Το φιλελεύθερο πανωφόρι κράτους και καπιταλισμού, ως τακτική διατήρησης και κοινωνικής αποδοχής τους, προσπαθεί να συσκοτίσει το  ρόλο τους στη κανονικοποίηση της πατριαρχικής βίας διαστρεβλώνοντας και ενσωματώνοντας μέρος των διεκδικήσεών μας. Ροζ καπιταλισμός και γυναίκες σε θέσεις εξουσίας πλασάρονται ως πανάκεια ενώ εμείς βιώνουμε στη καθημερινότητα μας τις πολλαπλές καταπιέσεις που μας επιβάλλονται. Παράλληλα, επίδοξοι διαχειριστές της εξουσίας οικειοποιούνται τα βιώματά μας για πολιτική ανέλιξη ή ψήφους και επιχειρούν να διαμεσολαβήσουν τον αντιπατριαρχικό χειραφετικό αγώνα και να τον καταστήσουν ακίνδυνο και αφομοιώσιμο στο υπάρχον. Αυτά τα τεχνάσματα και οι ψευδαισθήσεις δεν αρκούν για να ευτελίσουν το περιεχόμενο των δικών μας προταγμάτων ούτε για να αποκόψουν την οργή μας.

Σε μια τέτοια προσπάθεια αφομοίωσης ο ΟΗΕ θέσπισε την 25η Νοέμβρη παγκόσμια μέρα κατά της έμφυλης βίας. Προφανώς δεν τρέφουμε αυταπάτες πως οι θεσμοί θέλουν να μας προστατέψουν ή να μας στηρίξουν κι ούτε πιστεύουμε πως σε μία μέρα μπορεί να συμπυκνωθεί η καταπίεση που δεχόμαστε καθημερινά. Όμως, η 25η Νοέμβρη αποτελεί μια μέρα μαζικής κινητοποίησης στους δρόμους για την πατριαρχική βία, ένα πεδίο στο οποίο θέλουμε να υπάρχουμε δίνοντας ορατότητα στη δικιά μας οπτική και αντιπαραβάλλοντας τα δικά μας προτάγματα στις θεσμικές διεκδικήσεις. Έτσι κι εμείς εκείνη τη μέρα επιλέγουμε να κατέβουμε στο δρόμο βάζοντας το δικό μας πολιτικό περιεχόμενο.

Στηρίζουμε το μπλόκ της ανοιχτής συνέλευσης για την 25η Νοέμβρη. 


Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ 
ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ 
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ, ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΛΩΝΕΙ ΧΕΡΙ ΘΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΦΟΡΕΙΟ 
ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΓΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΕΙΤΕ ΦΟΡΑΕΙ ΣΤΟΛΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΖΩΝ ΑΤΟΜΟ/ ΚΑΝΕΝΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ 

Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα

Σχετικά με την παρέμβαση για το λάιβ με τον βιαστή Wang

Το Σάββατο 4/11/23 ανακοινώθηκε πως θα πραγματοποιούνταν ραπ λάιβ στο θέατρο γης για την παρουσίαση του δίσκου “Arte Povera” του παραγωγού μουσικής Βeats Pliz στον οποίο συμμετέχουν με κομμάτια τους ονόματα όπως ΛΕΞ, εθισμός, bloody hawk, μικρός κλέφτης,vlospa,dani gambino ,sadam και Guest star o βιαστής Wang ενάντια στον οποίο υπάρχει δημόσια καταγγελία (παρα)βιασμού. Μια πληροφορία γνωστή τόσο στους συντελεστές αυτού του λάιβ όσο και στο ευρύτερο κοινό τους, το οποίο είναι διατεθειμένο να διαθέσει το φιλικό ποσό των 30 ευρώ (!!) για να στηρίξει αυτό το μεταξύ άλλων ξεπλυματικό καλλιτεχνικό εγχείρημα.

Ενάντια στο γενικευμένα εχθρικό κλίμα αμφισβήτησης και τον σεξιστικό οχετό, με τα οποία έρχονται αντιμέτωπα τα επιζώντα άτομα όταν βρίσκουν την δύναμη να δημοσιοποιήσουν τα βιώματά τους, επιλέξαμε να σταθούμε με το μέρος της καταγγέλουσας και να προβούμε σε παρέμβαση με αφίσες και σπρέι μία ημέρα πριν το λάιβ, ώστε να φέρουμε στην επιφάνεια το ζήτημα και να μην ξεχαστεί,όπως κάποιοι ελπίζουν.

Κολλήθηκαν αντι- αφισάκια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και στα πανεπιστήμια, ωστόσο κατά την διάρκεια της αφισοκόλλησης παρατηρήσαμε μια απαξιωτική και εχθρική διάθεση από κάποια περαστικά άτομα με αποτέλεσμα ορισμένες αφίσες να κατεβαίνουν σε διάστημα λίγων λεπτών,με σκοπό την υπεράσπιση του αγαπημένου τους βιαστή ραπά.Το βράδυ της Παρασκευής( 3/11) κάποια από εμάς πήγαν στο θέατρο γης όπου έγιναν σπρέι στη στάση του λεωφορείου και στον γύρω χώρο που οδηγεί στο θέατρο.

Σε πολύ λίγα λεπτά έσκασαν με λουσάτο μαύρο αμάξι με φιμέ τζάμια ο Beats Pliz και ο Bloody Hawk και ξεκίνησε μια λεκτική αντιπαράθεση του παραλογισμού. Παραθέτουμε συνοπτικά τι μας είπε ο καθένας:

-BP: Τι είναι αυτά; Τι κάνετε εδώ; / Εδώ είναι το λάιβ μου / Τι λέτε για τον Wang, εγώ τον έφερα στο λάιβ, είμαι ο παραγωγός, είναι μαζί μας

Σε αυτό απαντήθηκε από εμάς ότι ο wang είναι βιαστής και υπάρχει δημόσια καταγγελία

-ΒΡ: Θέλετε να μου χαλάσετε το λάιβ; Ήρθατε εδώ να μας πείτε ότι ξεπλένουμε και ήρθες να γράψεις στο λάιβ μου; / Αυτή είναι η γνώμη σας και κάτι που εσείς πιστεύετε και όχι κάτι που πιστεύει ο κόσμος, κάποιοι άλλοι δεν το πιστεύουν / Δεν έχει νόημα αυτό που κάνετε

-ΒΗ: Δεν μπορείτε να μιλάτε για ένα άτομο όταν αυτό δεν είναι μπροστά και δεν υπάρχει αντίλογος

Έπειτα ο ΒΡ άρχισε να μιλάει στο κινητό και σε κάποια φάση ακούστηκε το «ναι ελάτε προς τα κάτω», το οποίο αντιληφθήκαμε ως μια κίνηση εκφοβισμού μας, καλώντας ενισχύσεις από δικούς τους ή ακόμα και τους μπάτσους, επομένως σε εκείνο το σημείο αποχωρήσαμε εφόσον τη δεδομένη στιγμή δεν είχαμε τη δυναμική για κάτι τέτοιο.

Το συνολικό συμπέρασμα από την στάση τους εκείνη την μέρα ήταν μια σαφής και ευθεία, λοιπόν, αμφισβήτηση της καταγγελίας καθώς και η ξεκάθαρη και προσωπική στήριξη του βιαστή. Μια στήριξη που με απόλυτη άνεση και χωρίς κανένα άγχος για την εξασφαλισμένη τους καριέρα μπορούν να παρέχουν μιας και η κουλτούρα του βιασμού, που ενσαρκώνεται και αναπαράγεται στο μεγαλείο της σε καθημερινή βάση και σε χώρους όπου αράζουν σκουπίδια σαν όσους συμμετείχαν στο λάιβ και το ενήμερο φανατικό κοινό τους, έχει θέσει τα θεμέλια για κάτι τέτοιο.

Ο έλεγχος και η οριοθέτηση της έκφρασης της σεξουαλικότητας των θυληκοτήτων, το slut shaming και οι τερατόμορφες αποπροσανατολιστικές εικόνες που έχει πλάσει η κοινωνία για το τί εστί (παρα)βιασμός και ποιό είναι το προφίλ του «τέλειου θύματος» που θα λάβει την εμπιστοσύνη και την κοινωνική αποδοχή στην καταγγελία του (όταν αυτή είναι δυνατή), έδωσαν το πάτημα ώστε το βιώμα της καταγγέλουσας να τεθεί υπό ισχυρή αμφισβήτηση και να εκμηδενιστεί. Έχοντας υπόψιν το πόσο ψυχοφθόρα και ριψοκίνδυνη είναι η διαδικασία της δημόσιας, ακόμα και ανώνυμης, καταγγελίας απέναντι σε ένα πρόσωπο γνωστό, με εξασφαλισμένη φήμη και όνομα στην ραπ σκηνή και σε οποιαδήποτε σκηνή, η όποια κουβέντα για αναζήτηση προσοχής της επιζήσασας μέσω μιας ψευδούς καταγγελίας είναι το λιγότερο εκτός τόπου και χρόνου. Η αναβίωση και μόνο του παραβιαστικού περιστατικού, η συνειδητοποίηση του οποίου μπορεί να πάρει από ώρες έως και χρόνια από όταν συνέβη, και η γνώση πως θα ακολουθήσει μια παρέλαση από αγνό σεξιστικό μίσος και αμφισβήτηση σε ιντερνετικά σχόλια από το κοινό του βιαστή, είναι αρκετά για να πείσουν ένα επιζών άτομο να παραμείνει σιωπηλό.

Σιχαθήκαμε να διαβάζουμε και να ερχόμαστε αντιμέτωπα με περιστατικά παραβίασης από σεξιστές ραπάδες που εξαργυρώνουν φήμη και λεφτά από τους φαινομενικά αντιεξουσιαστικούς, αντιμπατσικούς και αντιφά στίχους τους, αγνοώντας την εξουσία που επιβάλλει καθημερινά η πατριαρχία στα σώματα και τις ζωές μας. Σιχαθήκαμε και εξοργιστήκαμε, αλλά ταυτόχρονα θα είμαστε εκεί να ακούμε και να πιστεύουμε κάθε αδερφή μας και κάθε επιζών άτομο και να στεκόμαστε έμπρακτα μαζί του.

Παραθέτουμε την καταγγελία αυτούσια, ώστε να μην χαθεί στην αφάνεια και πίσω από τα φώτα ενός ακόμα φαντασμαγορικού λάιβ πλυντηρίου.

Αναπαράγουμε τις καταγγελίες και όχι τα τραγούδια τους!

TW: περιγραφή σεξουαλικής παραβίασης

“Γνωστοποιήση καταγγελίας

Κάπου την ανοιξη είχα στείλει ένα πέσιμο στον Wang, μιλήσαμε λίγο και κάπως ειπώθηκε πως θα βρεθούμε καποια στιγμη. Όσο οι μήνες περνούσαν του είχα επικοινωνήσει 2-3 φορές ακόμη κάποια πεσίματα ενώ του είχα στείλει και μία nude μου. Κάποιο βράδυ με ρώτησε που μένω και αν θέλω να έρθει με τον Gnai. Του είπα ναι, απλά να ξέρει πως το σπίτι είναι απίστετα μικρό και στο δίπλα δωμάτιο είναι δύο φιλενάδια μου.

Fast forward 1 ώρα μετά, οπού πράγματι έρχονται. Τους ανοίγω και με το που μπαίνει ο Wang στη πόρτα, θυμάμαι να μου ζουμπάει τη μέση και να με ρωτάει τι λέει. Ένιωσα το άγγιγμα καπως ξαφνικό, και λογικό αφού ήξερα τον τύπο 30 δευτερόλεπτα. Κάναμε λίγο smalltalk, έπλυναν τα χέρια τους, και ύστερα απο λίγο ο Wang άρχισε να με φιλάει και να με χουφτώνει. Μου φάνηκε κάπως απότομη κίνηση, αλλά προσπάθησα να το καταπιώ αφού έτσι κι αλλιώς για αυτό είχαν έρθει. Στο μεταξυ και ενώ δεν ειχαμε καμια επαφη μεχρι τοτε, στο κρεβατι μου ειχε αραξει ο Gnai και ειχε βγαλει τη πουτσα του εξω και την επαιζε, ενω μου χαμογελουσε με τον πιο αηδιαστικο τροπο. Υστερα απο ελαχιστη ωρα που ο Wang μου εβαλε δαχτυλο, εσκυψα να γλυψω τον Gnai και ενιωσα τον Wang να μπαινει ξαφνικα μεσα μου, χωρις καποια προειδοποιηση οτι ‘τωρα θα κανω αυτο’. Αυτη ηταν η πρωτη ξεκαθαρα παραβιαστικη για μενα στιγμη. Δεν θυμαμαι αν ο Wang σταματησε λογο κουρασης η αν τον σταματησα εγω γιατι πονουσα αλλα σιγουρα η δικη μου ικανοποιηση ειχε πεταξει απο τοπαραθυρο απο τη στιγμη που μπηκαν μεσα στο σπιτι μου.

Υστερα θυμαμαι, να με παιρνει ο Gnai, να ποναω παρα πολυ, να τον σταματαω, να του ζηταω να με γλυψει, να ξαναμπαινει και να τον σταματαω. Αυτο εγινε τρεις φορες απανωτα. Καθε φορα που του ζηταγα να με γλυψει, γελαγε. Και την τελευταια, γελασε και μου φιλησε τη κοιλια χαμηλα, σε μια ελπιδα πως αυτο ειναι αρκετο. Γελασα και εγω και τον εβρισα φουλ. Ο wang, νομιζω ξενερωσε μαζι μου επειδη εβριζα τον φιλο του, και σε μια προσπαθεια ‘να σταματησω να γκρινιαζω’ τον θυμαμαι να με στηνει οπως τον βολευει ωστε να με γλυψει ελαχιστα, για να το βουλωσω μαλλον. Ξαπλωσε, ανεβηκα πανω του, και ενω τον φιλαγα ο Gnai ανεβηκε πανω μου και αρχισε να με παιρνει στα 4. Πονουσα παρα πολυ, και του ζητουσα να σταμτησει, εβαζα δυναμη στα χερια μoυ να τον σπρωξω, και θυμαμαι να με εχει παρει ο Wang αγκαλια απο κατω, ενω ο Gnai πο πανω να βαζει ολο τουτο βαρος πανω μου, ενω τον σπρωχνω ωστε να σταματησει να με παιρνει.

Θυμαμαι να σκεφτομαι πως αυτο δεν μοιαζει πολυ συναινετικο, και πως ημουν σιγουρη οτι εχω καταβαλει αρκετη προσπαθεια να φυγω ωστε να καταλαβουν οτι δεν ψηνομαι για αυτο. Θυμαμαι να αναρωτιεμαι αν πρεπει να τους διωξω εκεινη την ωρα η οχι, και την ελπιδα που ειχα να καλυτερεψει η φαση. Υστερα εμαθα πως τα φιλεναδια διπλα με ακουγαν να βογκαω και δεν ακουγομουν σαν να περναω και τοσο καλα, και ειχαν τρομαξει και σκεφτοντουσαν αν πρεπει να μπουν στο δωματιο η οχι.

Λιγα λεπτα υστερα, ειχαμε αλλαξει αρκετες στασεις μεχρι που τελειωσαν -επιτελους- και οι δυο. Θυμαμαι το ποσο αραχτοι ηταν υστερα, το smalltalk που καναμε, τον wang να ειναι ημιλιποθυμος απο προηγουμενα αλκοοολια στην κουζινα μου. Θυμαμαι το ποσες πολλες φορες ακουσα ποσο καυλα ειμαι ενω καναμε σεξ. Θυμαμαι την πληρη αδιαφορια τους στην δικη μου ικανοποιηση, τις αναγκες μου, τα οχι και τα ‘σταματα, ποναω’ μου. Θυμαμαι την ανασφαλεια που ενιωθα οταν καποιος απο τους δυο με επαιρνε στα τεσσερα, και επειδη δεν εβλεπα τι εκανε, φοβομουν πως θα βγαλει το προφυλακτικο. Θυμαμαι ολα τα χαστουκια που μου εριξαν, απο το πρωτο λεπτο που γαμιομασταν, χωρις να με εχουν ρωτησει πρωτα αν αυτο ειναι κατι που ψηνομαι να συμβει στο σωμα μου. Ακομη κι αν προκειται για φουλ δυνατα χαστουκια στο προσωπο.

Θυμαμαι το ‘σ αρεσει να τρως δυο πουτσες μωρη ξεκωλιαρα’ του Gnai, χωρις να εχει συζητηθει αν αυτη η συμπεριφορα/γλωσσα/λεξη ειναι κατι που με ψηνει. Θυμαμαι πως πριν ξεκινησουμε τους επικοινωνησα ενα οριο μου, και εκεινοι αντεδρασαν λες και ηταν κατι προφανες πως θα το σεβονταν, και θα ρωτουσαν πριν συμβει, ενω δεν σεβαστηκαν τοσα αλλα. Θυμαμαι την ανασφαλεια που ενιωθα το επομενο πρωι μηπως δεν ημουν αρκετα καλη, γλυκια, η ικανοποιητικη. Μηπως τους εβρισα υπερβολικα πολυ επειδη δεν τους ενοιαζε η ικανοποιηση μου, η μηπως δεν τους πηρα αρκετα καλες πιπες. Κι ας με ειχαν κακομεταχειριστει ετσι. Θυμαμαι πως καθε βραδυ ξυπνουσα απο βηματα στη σκαλα η τον ηχο της εξωπορτας να ανοιγοκλεινει, και καθε πρωι να τα ακουω και να τρεμω/ναεχω ταχυπαλμιες. Θυμαμαι πως για μιαμιση βδομαδα αιμοραγουσα απο το πως με ειχαν κακομεταχειριστει και πονουσε η κοιλια μου απο ολο αυτο, μη μπορωντας να σηκωθω η να περπατησω.

Φοβαμαι γιατι οι τυποι ξερουν που μενω. Φοβαμαι γιατι αν ειναι δυνατο να παραβιασουν το σωμα μου στο ιδιο μου το σπιτι, με δυο δικα μου ατομα στο διπλα δωματιο να με ακουνε, τι μενει για μενα να θεωρησω ασφαλες; Φοβαμαι γιατι οι τυποι εχουν μια στρατια απο ματσο αντρες να ακουν τη μουσικη τους και να στηριζουν το καθε τι που κανουν, ενω εγω ειμαι απλα μια γκρουπι που πηδηξαν καποτε.

Να αναπαραχθεί η καταγγελία και όχι τα τραγούδια τους”

Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα