ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΘΑΡΕΣ, ΑΠΟ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΣΕΞΙΣΤΕΣ ΚΑΙ (ΠΑΡΑ)ΒΙΑΣΤΕΣ.
Το “αόρατο χέρι” της πατριαρχίας, τελικά δεν είναι και τόσο αόρατο. Αποτελεί απανταχού παρούσα κοινωνική πραγματικότητα που μας θυμίζει κάθε φορά τις έμφυλες πειθαρχήσεις μας.Καθέ φορά που γυρνάμε προς το σπίτι και το συναισθήμα που κυριαρχεί είναι ο φόβος για το εάν και πως θα φτάσουμε,που σκεφτόμαστε τους πιο ευφάνταστους τρόπους αυτοάμυνας.Κάθε φορά που πρέπει να σκεφτούμε το πως θα ντυθούμε, τι διαδρομή θα ακολουθήσουμε,σε ποια μέρη θα αράξουμε, πως θα μιλήσουμε και πως θα αντιδράσουμε στη βία που ασκείται στα σώματα και τα μυαλά μας. Έγνοιες επιβαλλόμενες, ανησυχίες ψυχοφθόρες και διαρκή καλέσματα σε προσωπικούς ηρωισμούς για να τα βγάλουμε πέρα. Η έμφυλη καταπίεση δεν γνωρίζει όρια,αλλά φτιάχνει τα καλούπια των ζωών αλλά και των θανάτων μας με δεξιοτεχνία, διαπλέκεται σε κάθε πτυχή της ύπαρξης μας, τόσο στο δημόσιο όσο και στο “ιδιωτικό” πεδίο, στον δρόμο, στη δουλειά, στις γειτονιές, στα σπίτια μας, στις κοινωνικές μας σχέσεις.Πρόκειται για ένα συνεχές βίας, οριοθετήσεων, επιβολών με το οποίο έρχεται το καθένα και η καθεμία αντιμέτωπα στη καθημερινότητα του και που αποτελούν δομικό και απαραίτητο στοιχείο της αναπαραγωγής του κράτους και της υπάρχουσας κοινωνικής οργάνωσης.
Στη γειτονιά της Νεάπολης και στη Λαγκαδά την τελευταία περίοδο υπάρχει τύπος(καστανά μαλλιά και μάτια, μέτριο ανάστημα, πλατιά μύτη, συνήθως φοράει φόρμες και μαύρα αθλητικά, έχει ελαφριά προφορά και μιλάει ελληνικά και ρωσικά) ο οποίος δρα παραβιαστικά προς θηλυκότητες όλων των ηλικιών σε καθημερινή βάση. Μιλάει σεξιστικά, απειλεί σωματικά και λεκτικά και ενσαρκώνει τον καθημερινό σεξισμό και τη σεξουαλικοποιημένη βία απο τα πάρκα μέχρι και τα στενά της γειτονιάς. Ουσιαστικά, πρόκειται για έναν ακόμη τύπο που επιβάλλει μια καθημερινότητα που μοιάζει περισσότερο με πεδίο μάχης.
Αυτές οι συμπεριφορές δεν προκύπτουν στο κένο, δεν εντάσσονται στο πεδίο της ψυχοπαθολογίας και ούτε αποτελούν την εξαίρεση. Αντιθέτως, είναι γέννημα θρέμμα της κουλτούρας του βιασμού,της υποτίμησης των ζωών μας, των εξουσιαστικών σχέσεων που αναπαράγονται καθόλη τη διάρκεια και σε όλα τα πεδία της ύπαρξής μας, μιας κοινωνίας που κανονικοποιεί, ανά περιπτώσεις ωραιοποιεί, ανάλογα το ταξικό υπόβαθρο του παραβιαστή ή το κοινωνικό του κύρος, και ανά φάσεις δικαιολογεί την έμφυλη βία και μετακυλεί τις ευθύνες σε όσα την έχουν υποστεί.
Η σιωπή επιβάλλεται,η αδιαφορία προσπαθεί να γίνει στάση ζωής και οι καθημερινές μας αντιστάσεις να καμφθούν.
Η κοινωνία δημιουργεί ρόλους για εμάς. Μας κατευθύνει και μας επιβάλλει να τους εκπληρώσουμε από το πώς πρέπει να ντυνόμαστε, να μιλάμε και να συμπεριφερόμαστε μέχρι το πώς πρέπει να δεχόμαστε πειθήνια τις πειθαρχήσεις αυτές.Οι αντιδράσεις μας στους καθημερινούς παραβιασμούς για κάποιους αποτελούν αδιάφορες στιγμές,ενδείξεις δικής μας “υπερευαισθησίας” που δεν ανεχόμαστε λίγο παραπάνω “φλέρτ”και για άλλους ατομική μας υπόθεση.
Οι παραβιασμοί των επιζώντων ανάγονται σε”μεμονωμένα περιστατικά” που καλούνται να διαχειριστούν μόνα τους, ενώ όταν αυτά καταφέρουν να αντιδράσουν, αμφισβητούνται από λαϊκά και μη δικαστήρια που μετακυλύουν την ευθύνη στα ίδια. Εάν επιλέξουν τον δρόμο της αστικής δικαιοσύνης, επανατραυματίζονται και φιμώνονται προς παραδειγματισμό μέσα σε αστυνομικές και δικαστικές αίθουσες, όπως ακριβώς συμβαίνει με την υπόθεση της 12χρονης επιζώσας κυκλώματος trafficking στον Κολωνό και την φυλάκιση της μητέρας της αλλά και με την 19χρονη επιζώσα στην Ηλιούπολη που κατέληξε από καταγγέλουσα, κατηγορούμενη. Ενώ όταν επιλέγουμε τον δρόμο της αυτοάμυνας/αντιβίας τιμωρούμαστε και φυλακιζόμαστε. Έτσι συνέβη και στην Π. στην Κόρινθο η οποία τραυμάτισε θανάσιμα τον (παρα)βιαστή αυτής και της φίλης της, όπου δεν αναγνωρίστηκε ποτέ οτι βρισκόταν σε άμυνα και της επέβαλαν 10 χρόνια ποινή φυλάκισης.Δεν είναι τυχαίο που η όποια ατομική ή συλλογική μας προσπάθεια για απαντήσεις σε σχόλια στο δρόμο ή για αυτοάμυνα καταστέλλεται, δεν είναι τυχαίο που το σπρέι πιπεριού και η χρήση του από όσα δεν είμαστε μπατσινες θεωρείται παράνομη, δεν είναι τυχαίο που τα σεξιστικά σχολιάκια, τα “τυχαία” αγγίγματα, το ότι μας ακολουθούν στο δρόμο και άλλα τόσα, συμβαίνουν όταν πιστεύουν ότι δεν μπορούμε να αντιδράσουμε,όταν είμαστε μόνες ή με φίλες,όταν είμαστε ανήλικες και τα βιώματα μας δεν μετράνε, όταν πιστεύουν ότι κανένας γύρω μας δεν θα μιλήσει.
Για να μπορουμε να κυκλοφορούμε και νύχτα και μέρα, και μόνες και με παρέα,σε κάθε γειτονιά, να είμαστε το ένα για το άλλο κάτι παραπάνω απο ένα άθροισμα μονάδων, συλλογικοποιούμε τα βιώματά μας,στεκόμαστε η μία δίπλα στο άλλο,χτίζουμε δίκτυα αλληλεγγύης για να οριζούμε εμείς από τα κάτω τους τρόπους δράσης μας. Το γκρέμισμα του υπάρχοντος έρχεται με την καθημερινή φθορά του,δημιουργώντας ρωγμές σε κάθε σύστημα που μας καταπιέζει.
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ
Ο,ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΑ ΤΟ ΑΛΛΟ
Πορεία γειτονιάς ενάντια σε παραβιαστικές συμπεριφορές
Κυριακή 31/03 στις 13:00 στο ρολόι Νεάπολης
Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα
