Η καθημερινότητά μας κατακλύζεται από τη βία κράτους, καπιταλισμού και
πατριαρχίας. Με τα νοίκια στα ουράνια, τις τιμές στα σούπερ μάρκετ και
στη λαϊκή συνεχώς να «αυξομειώνονται» (κυρίως να αυξάνονται θα πούμε
εμπειρικά) και οι μισθοί μας να παραμένουν χαμηλοί, με τον θάνατο να
γίνεται συνήθεια και θέαμα στις οθόνες μας (πόλεμοι, κρατικές
δολοφονίες, διετής εγκλεισμός, γυναικοκτονίες, επαναπροωθήσεις
μεταναστών και εργατικά «ατυχήματα»), πέρυσι στις 28/2 ήρθε να προστεθεί
μια ακόμα μαζική δολοφονία κράτους και κεφαλαίου με τη σύγκρουση τρένων
στα Τέμπη. Πενήντα εφτά τουλάχιστον γνωστοποιημένοι νεκροί υπό
αδιευκρίνιστες συνθήκες προστίθενται στη λίστα μαζικών κρατικών
δολοφονιών.
Είδαμε τον κρατικό μηχανισμό άμεσα να προσπαθεί να καλύψει τις ευθύνες
του αποπολιτικοποιώντας το ζήτημα και προσδίδοντας στην εν λόγω
δολοφονία χαρακτηριστικά εθνικού πένθους για ένα δήθεν ατύχημα από ένα
ανθρώπινο λάθος. Το κλίμα των ημερών που χτίστηκε από το κράτος και είχε
συνεχή ανατροφοδότηση από τα ΜΜΕ ήταν αυτό του εθνικού θρήνου και
κατεύθυνσης της κοινωνικής αγανάκτησης προς εύκαιρους στόχους, είτε
αυτός ήταν ο σταθμάρχης είτε ο κλασικός αντιτσιγγανικός οχετός των
μίντια περί Ρομά που «κλέβουν τα καλώδια των τρένων/χαλκο». Με αυτά τα
τεχνάσματα προσπάθησαν να καταπνίξουν την ταξική οργή που αναδυόταν. Μας
έβαλαν όρια στο πώς θα πενθήσουμε λέγοντάς μας ότι πρέπει να
προσευχηθούμε, να ανάψουμε κεριά και να κάνουμε ησυχία και σίγουρα όχι
να βγούμε στους δρόμους.
Την προσπάθεια αναγωγής της συστημικής δολοφονίας σε εθνική τραγωδία και
τη μετατροπή της σε θέαμα την είδαμε και με τη γλαφυρή περιγραφή των
προσωπικοτήτων και των ζωών των θυμάτων/δολοφονηθέντων από τα μίντια (με
λεπτομερειακές περιγραφές για την προσωπική ζωή του καθενός). Λες και το
αν ήταν “άξια” φοιτητά ή οικογενειάρχες καθιστά τις ζωές τους
περισσότερο άξιες να βιωθούν. Έτσι, φυσικά κανείς δεν ασχολήθηκε με τις
ζωές των μεταναστριών που υπήρχαν σε αυτό το τρένο. Εξάλλου, ο θάνατός
τους θεωρείται κάτι μακρινό, κάτι σύνηθες ή και θεμιτό από/για τον
εθνικό κορμό.
Ένα μεγάλο κομμάτι της πατριωτικής αριστεράς βολεύτηκε με το αφήγημα του
εθνικού πένθους και προσπάθησε να φιμώσει την οργή που μπορούσε να
αποτυπωθεί σε επίπεδο δρόμου. Αντίθετα, έσπευσε σε έναν
αντιπολιτευτικό/με αντί-νδ χαρακτηριστικά διάλογο (ακολουθούσε και
προεκλογική περίοδος εξάλλου) και έκανε λόγο περί ξεπουλήματος του
ελληνικού σιδηροδρόμου σε ξένες ιδιωτικές εταιρίες.
Ούτε το κράτος ούτε οι εταιρίες προφανώς νοιάζονται για τις ζωές μας,
αυτό που τα ενδιαφέρει είναι η μεγιστοποίηση των κερδών τους. Είτε
εποπτεύεται, συντηρείται, χρηματοδοτείται από το δημόσιο είτε από
ιδιώτες το σιδηροδρομικό δίκτυο παραμένει ένα σημαντικό μέσο που
εξυπηρετεί τη μεταφορά εμπορεύματος κι άρα του κεφαλαίου. Κύριος
ρυθμιστής της αξίας της ανθρώπινης ζωής είναι ο καπιταλισμός. Στο βωμό
του κέρδους λοιπόν 57+ νεκροί είναι απλά ένα στατιστικό σφάλμα σε μια
δικλείδα ασφαλείας που δεν πάρθηκε ποτέ γιατί δεν συνέφερε αρκετά η
επένδυση σε αυτή όσο το παγκόσμιο κεφάλαιο που περνάει από το ελληνικά
εδάφη.
Όταν ακούμε για καπιταλιστική αναδιάρθρωση κι οικονομική ανάπτυξη
ξέρουμε ότι έρχεται περαιτέρω είσοδος της ιδιωτικοποίησης σε υγεία,
μεταφορές, παιδεία κι απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Όταν οι βασικές
κοινωνικές ανάγκες κρίνονται από το κράτος πως δεν είναι περαιτέρω
επικερδείς και εκμεταλλεύσιμες, υποβαθμίζονται και εν τέλει έρχεται το
ιδιωτικό κεφάλαιο να τις χρησιμοποιήσει. Έρχεται να αυξήσει ακόμη
παραπάνω το κόστος ζωής για την κοινωνική βάση και να θέσει
περισσότερους φραγμούς στην κάλυψη αυτών των αναγκών.
Γίνεται αντιληπτό πως στο πλαίσιο αυτό η υπόστασή μας όλο και
υποτιμάται. Υποτίμηση που καταλήγει βίαιη και δολοφονική προς πάσα
κατεύθυνση στο βωμό της κεφαλαιϊκής γιγάντωσης. Βλέπουμε την όποια
αντίσταση σε αυτή την απαξίωση να ποινικοποιείται. Έτσι, κηρύσσονται
παράνομες οι απεργίες των εργαζομένων της Hellenic Train και
λασπολογούνται οι αγώνες τους για βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους
και της κατάστασης του σιδηροδρομικού δικτύου.
Η κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη επαλήθευσε με τον πιο κυνικό
τρόπο αυτό που ήδη γνωρίζαμε. Πως οι ζωές των προλεταριοποιμένων
κοινωνικών κομματιών, ντόπιων και μεταναστριών, είναι ασήμαντες μέσα στο
νεοφιλελευθερισμό και ένα εμπόδιο στο στόχο της συνεχούς αύξησης του
κέρδους (τους). Να μην αφήσουμε να αποτυπωθεί στη συλλογική μνήμη ως μια
εθνική τραγωδία, ως στιγμιαίο λάθος ή ως αποτέλεσμα της πολιτικής μιας
κυβέρνησης. Να μην ανεχτούμε αυτό το επιβεβλημένο πλαίσιο που ασφυκτικά
ορίζει τις ζωές μας. Να μην αποδεχτούμε τον θάνατο που συμβαίνει παντού
δίπλα μας ως μια αναπόφευκτη κανονικότητα. Να συλλογικοποιήσουμε τις
αρνήσεις μας και να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας.
ΚΑΝΕΝΑ ΠΕΝΘΟΣ ΕΘΝΙΚΟ
ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΙΣΟΣ ΤΑΞΙΚΟ
ΕΔΩ ΠΝΙΓΜΕΝΟΙ ΕΚΕΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ
ΞΕΝΟΙ
ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΤΑ ΤΕΜΠΗ ΟΥΤΕ Η ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ
ΝΕΚΡΟΙ
Η ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΘΑ ΣΑΣ ΠΝΙΝΕΙ
*Στηρίζουμε το μπλοκ της ανοιχτής συνέλευσης για την απεργιακή πορεία
της 28/02
Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα
