Day: 17 Απριλίου 2024

Κανένα μόνο, καμία λιγότερη

Την περασμένη εβδομάδα είδαμε για ακόμη μια φορά πόσο υποτιμήμενες είναι οι ζωές των θηλυκοτήτων από το κράτος και την πατριαρχία. Τη Δευτέρα 1/4 η Κυριακή δολοφονήθηκε έξω απο το αστυνομικό τμήμα Αγίων Αναργύρων όπου είχε πάει να ζητήσει βοήθεια, καθώς ο επί χρόνια κακοποιήτης της,την απειλούσε και την παρακολουθούσε έξω από το σπίτι της. Όπως ήταν αναμενόμενο δεν εισακούστηκε το αίτημα της και εκτός αυτού δέχτηκε ειρωνικά σχόλια του στυλ “το περιπολικό δεν είναι ταξί για να σε πάει σπίτι”. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα , βγαίνοντας από το τμήμα ο γυναικοκτόνος τη δολοφόνησε έξω από το φυλάκιο.

Γνωρίζουμε καλά ότι το κράτος κι οι θεσμοί του δημιουργούν επιπρόσθετα πρόβληματα όταν καταγγέλλουμε τους κακοποιητές μας και βάζουν εμπόδια όταν προσπαθούμε να ξεφύγουμε. Όσο κι αν ευαγγελίζονται πως η επιμόρφωση μπάτσων και δικαστών θα φέρει λιγότερο επανατραυματισμό, εμείς στην υποτιθέμενη θεσμική προστασία βλέπουμε περισσότερη επιτήρηση κι έλεγχο των ζώων μας και των βιωμάτων μας. Για το λόγο αυτό, η συζήτηση γύρω από την ανυπαρξία και την αδιαφορία του κράτους σε γεγονότα όπως οι γυναικοκτονίες μας βρίσκουν σε θέση κριτικής και πλήρους αντίθεσης. Αιτήματα που κατευθύνονται σε ενα διάλογο γύρω απο την υποστελέχωση υποδομών της αστυνομίας και έλλειψης προσωπικού και περιπολικών μας φαίνονται αποπροσανατολιστικά κι αντιθέτως η ικανοποίησή τους μια χαρά εναρμονισμένη είναι με τη λειτουργία και τα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου. Βλέπουμε καθημερινά την καταστολή να αναβαθμίζεται (ειδικά μετά τη ψήφιση του νέου Ποινικού Κώδικα) και να δρα τιμωρητικά/εξαθλιώνει περαιτέρω φτωχές ,ρομά και μετανάστριες . Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί κι η διαχείριση της υποθεσης της μητέρας της 12χρονης απο τον Κολωνό, η οποία παρόλο που αθωώθηκε, πρωτόδικα, εξακολουθεί να διώκεται έπειτα από έφεση της εισαγγελίας. Το κράτος λειτουργεί όπως οφείλει για τη διατήρηση της ισχύουσας τάξης πραγμάτων, δηλαδή με τρόπο που σίγουρα δε θα σταματήσει την καθημερινά βιωμένη σεξουαλικοποιημενη βία. Δεν πρόκειται να λάβει μέτρα που θα μεταβάλλουν την αναπαραγωγή του υπάρχοντος συστήματος που είναι εν γένει βίαιο και δολοφονικό για τον καταπιεσμένο κόσμο.

Αναγνωρίζουμε ακόμη ότι η πατριαρχία και η έμφυλη βία υπάρχουν σε άμεση συνάφεια με το κράτος και τους θεσμούς του και είναι διάχυτες στην κοινωνία. Είναι επακόλουθα του τρόπου που έχουν δομηθεί οι έμφυλες σχέσεις και ρόλοι, οι οποίοι καθιστούν τις θηλυκότητες άτομα χωρίς αυταξία, ως ιδιοκτησία προς πολλαπλή εκμετάλλευση, σεξουαλική, ψυχολογική, οικονομική. Ο κοινωνικός περίγυρος ακόμη, ρομαντικοποιεί καταστάσεις όπως όταν ο σύντροφος θα σου πει τι θα φορέσεις , θα ζηλέψει ή θα σου μιλήσει υποτιμητικά προσπαθώντας να το δικαιολογήσει με πρόσχημα την αγάπη ή την πίεση της καθημερινότητας. Στο αποκορύφωμα της σεξουαλικοποιήμενης βίας όταν πρόκειται είτε για βιασμό είτε για γυναικοκτονίες ο ίδιος κοινωνικός περίγυρος θα είναι που είτε θα ξεπλύνει τον γυναικοκτόνο/ κακοποιήτη βάσει των παραπάνω δικαιολογιών είτε θα κατηγορήσει την επιζώσα ή δολοφονημένη που δεν εντόπισε τα σημάδια νωρίτερα.

Βλέπουμε,συνεχώς, να απολιτικοποιείται η έμφυλη κακοποιήση,κάνοντας την πατριαρχική βία να μοιάζει με ατομικό πρόβλημα που η κάθε μια πρέπει να αντιμετωπίσει ξεχωριστά. Ξεχνάμε ότι οι δολοφονημένες είχαν ζωές που άξιζαν να βιωθούν, ότι δεν είναι απλά πρόσωπα στις ειδήσεις αλλά πραγματικοί άνθρωποι που η ζωή τους δε προσδιοριζόταν γύρω απο κακοποιητή τους, τη βία και τη θανατίλα, αλλά είχαν πολύπλευρες ζωές με όνειρα όπως όλα μας.

Επιλέγουμε να υπάρξουμε συλλογικά και να καλέσουμε συγκέντρωση στην περιοχή της Χαριλάου καθώς πριν δυο μήνες σημειώθηκε εκεί άλλη μια γυναικοκτονία. Σε εναν κόσμο που η δολοφονική πατριαρχική βία είναι καθημερινή, εμείς διαλέγουμε τον δρόμο της αλληλεγγύης ,της δράσης και τη δημιουργίας ενδυναμωτικών σχέσεων μεταξύ των καταπιεσμένων. Στεκόμαστε η μια δίπλα στο άλλο φτιάχνοντας δίκτυα επικοινωνίας κι αλληλοβοήθειας κόντρα στην εξατομίκευση και την απομόνωση που μας επιβάλλει το κρατος κι η πατριαρχία.

Δεν ήτανε ατύχημα,δεν ήταν τραγωδία,

έξω απο το Α.Τ. Αγ.Αναργύρων έγινε γυναικοκτονία

Δεν έφταιγε το αλκοόλ, ούτε η κακιά στιγμή,δύο μέτρα γη για κάθε γυναικοκτόνο και βιαστή

Ο,τι έχουμε είναι το ένα την άλλη

Συγκέντρωση ενάντια στην έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες Πέμπτη 18/04 18:00 πλατεία Χαριλάου

Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα

Πέμπτη 18 Απριλίου 2024 στις 9.00 πμ

Η έμφυλη βία είναι καθημερινή στην πατριαρχικά δομημένη κοινωνία και μεσολαβεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Όταν γυρνάμε σπίτι, είτε με κάποιο μεταφορικό μέσο, είτε χωρίς, είτε είμαστε μόνα είτε περιβαλλόμαστε από κοινωνικό περίγυρο γεμάτο απάθεια, κάποιο παραβιαστικό βλέμμα, κάποιο χέρι που θα απλωθεί, προσβάλλει τα σώματά μας και οι παραβιασμοί συνεχίζονται χωρίς κανείς να αντιδράει.

Η κουλτούρα του βιασμού που (ανα)παράγεται από το κάθε σχόλιο για το τί θα φορέσουμε μέχρι τη σεξουαλικοποίηση-αντικειμενοποίησή μας απο τη βιομηχανία ομορφιάς, γεννά στερεοτυπικες αντιλήψεις για τα σώματά μας και μάς περιοριζει στα ετεροκανονικά πρότυπα για το πώς μπορούμε να υπάρχουμε. Μέσα σε αυτήν την κουλτούρα η έμφυλη βία είναι κανονικοποιημένη, καθώς η ευθύνη ανάγεται σχεδόν πάντα στο επιζών άτομο και όχι στον θύτη-(παρα)βιαστή κάνοντας παράλληλα αυτή τη βία να φαντάζει ατομικό/μεμονωμένο πρόβλημα.

Πριν απο 4 χρόνια η Ε. καθώς ανέβαινε στο αστικό λεωφορείο 10, στη στάση της Καμάρας, ένας παραβιαστής επιχείρησε να βάλει το χέρι του μέσα από τα ρούχα της. Η ίδια παρόλο που φώναξε, εντός του αστικού, κανείς δεν αντέδρασε και δεν στάθηκε δίπλα της. Το δρομολόγιο συνεχίστηκε κανονικά κι ο οδηγός αρνήθηκε να κλείσει τις πόρτες παρά την έκκληση της Ε. Η επιζώσα βρήκε το κουράγιο να καταγγείλει το περιστατικό και να κάνει μήνυση. Ο εν λόγω παραβιαστής έχει κριθεί ένοχος για βιασμό στο παρελθόν και του έχουν γίνει δεκάδες καταγγελίες για παρενοχλήσεις από άλλες υποθέσεις. Στην περίπτωση της Ε. η απόφαση του τελευταίου δικαστηρίου ήταν καταδικαστική με ποινή φυλάκισης 11 μήνες χωρίς αναστολή αλλά με δυνατότητα να ασκηθεί έφεση. Έτσι, η υπόθεση οδηγείται ξανά στα δικαστήρια.

Δε μπορούμε να αφήσουμε καμία μόνη στη βαρβαρότητα και τον επανατραυματισμό που δέχεται στις δικαστικές αίθουσες. Μέσα σε αυτές το καταγγέλλον άτομο αντιμετωπίζεται ως ένοχο της πατριαρχικής βίας που δέχτηκε με ένα μοτίβο ερωτήσεων από την έδρα περί του τί έκανε ή όχι εκείνη την ώρα, καθώς και την ψυχολογική του κατάσταση, προκειμένου να αποδείξει ότι πληρεί τα κριτήρια του “τέλειου θύματος”. Εν συνεχεία, στα δικαστήρια, που κρίνουν με ταξικά φυλετικά και έμφυλα κριτήρια, χρειάζεται να επιδείξεις την θέση σου στην πυραμίδα, καθώς το βίωμά σου δεν είναι αρκετό, ειδικά έναντι σε έναν θύτη με υψηλή κοινωνική και ταξική θέση.

Τη Πέμπτη 18 Απριλίου θα γίνει η δίκη. Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στην επιζώσα στις 9 το πρωί στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Να μην μείνει καμία μόνη απέναντι στην πατριαρχική βία.

Κάθε μέρα γνωρίζω κι άλλο ένα, που το έχει ζήσει και ξέρει πώς είναι. Στο σχολείο, στη δουλειά και στο λεωφορείο της κάνω παρέα, στα δικαστήρια της κρατάω το χέρι, στο δρόμο στέλνουμε σινιάλα αλληλεγγύης, με ένα βλέμμα και 5-10 λέξεις. Μαζί είμαστε πιο δυνατά, σπάμε την απάθεια και οι αντιστάσεις μας συλλογικοποιούνται.

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΛΩΝΕΙ ΧΕΡΙ ΘΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΦΟΡΕΙΟ

Ο,ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ

Μαρμαγκα, αντιπατριαρχικη ομαδα